Over tennis en nieuw bezoek

Queridos amigos!

Tijd voor een nieuwe update, zo lijkt me. Daarom kruip ik nu weer achter mijn computer, op het terras van mijn buurvrouw, hopend om ergens een internetsignaal op te pikken. U merkt, internet is nog steeds niet helemaal wat het moet zijn. Maar goed: wat er hier allemaal gebeurde sinds mijn laatste houd-de-wereld-op-de-hoogte post…

De voorbije twee weken vond hier het tennistoernooi “Masters van Madrid” plaats. Net als bij mij tot een tijdje geleden het geval was zult u hier waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben en denkt u waarschijnlijk dat het hier om een tweederangstoernooi gaat. Niets is minder waar! De toppers van het mannentennis maakten allen hun opwachting. Voor wie het iets zou zeggen: zelfs de nummers één (Federer), twee (Nadal) en drie (zijn naam ontgaat me even) van de wereld waren van de partij. Ik was me wel vaag bewust van de nabijheid van deze tennis-klassebakken, die immers voor een tijdje in dezelfde stad vertoefden als ikzelf (maak dat mee!) maar had er verder nog niet echt over nagedacht. Tot vorige week. Carolina belde me met de vraag of ik diezelfde avond nog mee naar een tennismatch zou willen gaan kijken. Lichte interesse van mijnentwege: “Quien juga?” "Nadal y Murray" Rafaël Nadal! Diezelfde jonge god die ik reeds twee jaar op rij bewonderde in de finale van de Grand Slam in Parijs? Natuurlijk wil ik mee. En zo geschiedde: ik heb genoten van een match tussen de joelende Spanjaarden die allemaal om het hardste riepen om ‘hun’ Rapha naar de overwinning te leiden. Het was echt de moeite waard. Dank u Carolina!

Woensdag was er bezoek uit België. Joke (Koning Kevin gerelateerd) en Koen (Joke-gerelateerd) kwamen op blitz-bezoek. Op een paar uur tijd heb ik ze zoveel mogelijk van de stad meegegeven om daarna even onderuit te zakken in een pizzeria van waaruit het richting tapasbar en daarna gezwind richting een uiterst hippe danstent ging. Het was een leuke avond, met weer eens zeer veel internationaal gezelschap. Ik denk dat Joke de smaak van Erasmus te pakken heeft…

Vrijdag dan begon het volgende avontuur: moeke zou ’s middags aankomen en voor drie dagen in Madrid vertoeven. Lekker relaxed, zo met moeder en dochter. Tenminste, dat dacht ik. Maar dat was buiten de fitheid van mijn moeder gerekend. Zonder ophouden voerde ze mij mee van de ene plek naar de andere. Geen park, gebouw of plein was veilig. Alles moest en zou ze gezien hebben! Groot was mijn vreugde toen ook zij op dag twee nood bleek te hebben aan een siësta en die dan ook werd ingelast. Hm misschien ben ik een beetje aan het overdrijven. En misschien was ik het wel die zoveel mogelijk van mijn stad wilde tonen om moeke toch maar te overtuigen van hoe hard ik het hier naar mijn zin heb. Hoe dan ook: het was een gezellig weekendje met veel babbelen en genieten.

Naast leuke dingen doen en weekenden lang heel Madrid doorkruisen is er natuurlijk ook nog de steeds alom aanwezige universiteit. Ik had mezelf als doel gesteld om meer met Spanjaarden te praten om zo een aantal inheemsen te leren kennen. Een reden was omdat het me leuker leek om ook af en toe met Spanjaarden te praten in de plaats van de hele tijd tussen Erasmussers te zitten. Een andere reden was dat ik stiekem hoopte dan ook hun nota’s te mogen lenen. Dat ging verrassend vlot. Na de les van vrijdag heb ik in de bus wat zitten keuvelen met drie Spaanse chicas die prompt al hun hulp aanboden en dat als iets nodig had ik het gerust altijd mocht vragen. Yes. Maar dat was nog maar een geruststelling. Ik heb nog andere vakken waar Spaanse hulp zeer welkom is. Daarom sprak ik maandag – na al mijn moed bijeen geraapt te hebben – een Spanjaard aan die me wel van het soort leek dat hij de meeste dingen die de prof vooraan aan het brabbelen is begrijpt. Zijn naam was José en hij zag er geen graten in om zijn nota’s e-mailsgewijs naar mij door te sturen. Leve José. Ik ben hem intussen nog een aantal keer toevallig tegen gekomen en ik vermoed da t ik geen al te foute indruk gemaakt heb door naar zijn nota’s te vragen want hij sprak toch tegen mij. One Spanjaard down, many more to go!

Maar daarover hoort u volgende keer dan wel weer. Voor nu kan ik u enkel nog meegeven dat u mij dit weekend niet in Madrid maar in Valencia zal kunnen vinden. Samen met Benni en Claudia (twee uiterst sympathieke Duitsers). Tot daarna!