Andalucia

Blijkbaar was Granada een hot topic, want er hebben al heel wat mensen gevraagd naar hoe het er geweest is. Welnu, aanhoort hier mijn verhaal!

Vrijdagochtend was het verzamelen geblazen aan de Plaza de España om met z'n zevenen aan te zetten richting Zuiden. We wisten dat we richting Granada zouden gaan en daarna zouden we wel zien. Het begon alvast goed. 't Was de eerste keer dat ik met de auto knal door centrum-Madrid reed, echt wel de moeite om de stad zo eens vanuit een ander perspectief te zien. De kleine mijmering over hoe mooi Madrid toch steeds weer blijkt te zijn maakte al snel plaats voor totale verwondering bij het binnenrijden van Andalucia. Spanjes uiterste zuiden waar appelsienen en olijven groeien. Waar bergen vlakbij de zee liggen en waar de wegaanduidingen tweetalig Spaans/Arabisch zijn. Zalig! Tegen de avond kwamen we aan in Granada, waar we met een aantal mensen zouden logeren bij Kiliane, een mede-Erasmusstudente in Leuven die helaas Madrid aan zich liet voorbijgaan en in de plaats voor Granada koos. Later bleek dat ook die keuze zeer de moeite waard is. Door wat misverstanden en communicatiestoornissen waren we eerst bijna aan ons lot overgelaten in deze Granaatappel-stad, ware het niet dat we elkaar dan gewoon op straat tegen het lijf liepen. Na wat ongelovige kreten en "als dit geen toeval is!", troonde ze ons mee naar - jawel - een Belgische bar alwaar ik - jawel - een Stella Artois gedronken heb. En het smaakte! De volgende ochtend dan begonnen we aan de stadsverkenning, waarbij het Albaicín (het best bewaard gebleven Arabische stadsdeel van Europa) en het Alhambra niet mochten ontbreken. Impresssie van Granada? Soms ontroerend mooi, helaas niet alles gezien en ik geraak hopelijk nog eens tot daar. Dat laatste zou geen probleem mogen vormen, aangezien de mevrouwtjes-met-palmtakjes (we schrijven 24 november 2007. "Palmtakjes?" aldus één van mijn reisgenoten. "Is het al Palmzondag?") mij alsmaar mijn toekomst probeerden te voorspellen om mij te verzekeren dat ik lang zou leven en gelukkig zou zijn.

Na Granada ging het (na lang over-en-weer gepraat waar nu naartoe zouden gaan) terug de auto in richting Malaga. Malaga! U vindt er: zee. strand. plaatstelijk nachtleven. Dat is het ongeveer. Impressie? warm (zonder jas onbijten op het strand) maar voor de rest niet bijster de moeite. Oké, misschien ontvallen deze niet al te positieve uitspraken mij omdat ik ziek was toen. Vrij ellendig, we hadden geen jeugdherberg die nacht, sliepen met zeven in de auto en ik was ziek. Bah. En misschien wordt mijn mening omtrent Malaga ook wel lichtjes beïnvloed door het feit dat het hier was dat de batterij van onze auto het liet afweten en dat de wegenwacht ons uit de penarie moest komen helpen. Na dit oord van verdoemenis eindelijk dan toch, zij het met een paar uur vertraging en met een nieuwe auto, verlaten te hebben, ging het verder langs de kustlijn richting... Gibraltar. "Buenos dias, pasaportes por favor". "Hello, can I see your passports please?" We staken zowaar de grens over en reden Engeland binnen! Als niet al te best geïnformeerde toeristen, die uiteraard wel wisten dat Gibraltar al sinds 1704 Engels grondgebied is maar daar tot nu totaal niet over hadden nagedacht, kwam het hele gebeuren lichtjes bevreemdend over. Engelse naamstraten, betalen in Pound Sterling, agenten die net uit Londen lijken weggelopen en bovenal... De kitcherige Engelse straatverlichting! Als je tegen iemand opbotste klonk er niet zoals normaal in Spanje het geval is, het mopperige "Disculpa me" maar wel het o zo herkenbare Engelse "I'm sorry" (dient uitgesproken te worden in een over-the-top Britse tongval) Naast al dit Britse geweld was er ook de beroemde Rock of Gibraltar, die we als echte avonturiers bedwongen met een fiske wandeling. Buiten adem werd mijn adem daarop ook nog eens benomen door het voor de eerste keer in mijn nog jonge leven zicht op een ander continent. Afrika! Ik kon het bijna ruiken - ware het niet dat mijn neus nog verstopt zat door de naweeën van mijn ziek-zijn. Zeer tevreden vatten we de terugtocht aan. Niemand van ons had echt zin om het mooie weer en het vakantiegevoel op te geven maar de auto moest nu eenmaal terug binnen voor tien uur 's avonds. Oeps, dat halen we niet meer. Dus ging het langs Sevilla en Cordoba, zonder tussenstop in één trek tot in de hoofdstad. Als je tenminste de rookpauze die mijn verslaafde reisgenoten elk uur eisten niet meerekent. Na ook hier weer een kleine vertraging kwamen we om één uur 's nachts terug aan in onze thuis-stad. De teller gaf 1520 km aan.

Het was me het tripje wel. Heel veel gereden, heel veel gezien. Maar ik heb er enorm van genoten! Veel tijd om te bekomen van alle impressies was er niet want de volgende dag klopte er alweer bezoek aan. Hanne Valckenaers, om u te dienen. Of ze mij vijf dagen gezelschap mocht houden? Natuurlijk, zeer welgekomen. Rol u matras maar uit en ik zal u mijn stad eens laten zien. Verslag daarover hoort u later. Nu is het eerst tijd voor wat beeldmateriaal. Geniet ervan, ik heb dat ook gedaan.

Herlinde

Granada. Zicht op het Alhambra

Alhambra

Alhambra. Zicht op Granada

Tussenstop in Marokkaanse bar. Reisgenoten met waterpijp, na het verorberen van de koeskoes.

Gibaltar, alwaar er apen zaten. Dit exemplaar stal net een koek van een toerist en bedenkt nu hoe het ding open te krijgen

Gibraltar. Betoverend mooi

26 november en zonder trui

Afrika! (strook land aan de horizon)

1520 km gereden. En raad eens wie er tot co-piloot/kaartlezer gebombardeerd werd? Moi!

Herfstig

Het is zover, de herfst is officieel in 't land. Of noem het de winter. Het is ineens veel kouder geworden, gisteren regende het de hele dag en ook vandaag is de Gran Via bezaaid met wandelende paraplu's en daaronder een stel benen. Die benen vaak getooid met een paar felgekleurde regenlaarzen met leuk motiefje. Ze behouden hun stijl, die Madrilenen, weer of geen weer. De temperatuursdaling word ik hier het meest gewaar in de aula's, waar het zo mogelijk nog kouder is dan buiten! Iedereen zit er ingepakt in jas en sjaal (ook deze meestal zeer stijlvol gedrapeerd), ook de professoren. Eén van deze exemplaren kon het zelfs niet laten om zich voor de hele aula te beklagen dat ze zelf niet naar wc dierf gaan omdat ze bang was dat haar billen er zouden afvriezen. Dat was misschien een beetje overdreven maar toch, het is er dus koud. Vertelde ik al dat de Spaanse studenten van het geëngageerde soort zijn? Bij deze. Ik hoorde dat een aantal studenten al het initiatief namen tot het opstarten van een petitie om de verwarming in de aula's op te drijven. Ze krijgen mijn firma als ik ze tegenkom.

Los van de koelkast-temperaturen vallen er zoals steeds een hoop andere dingen te beleven in de Madrileense leslokalen... Zo zat ik gisteren bijvoorbeeld te gieren tijdens Historia de los paises Afroasiaticos waar de prof ons de geschiedenis van Zuid-Afrika uit de doeken deed. Als je ooit de kans hebt om een Spanjaard te horen berichten over "De Grote Trek" en plaatsen als Transvaal of Bloemfontein, laat die kans dan niet liggen. Ik kan hier helaas niet neerschrijven hoe hilarisch de uitspraak van mijn prof was maar het was de moeite. Helaas zag niemand anders van de studenten er de humor van in. Vandaag dan kwam ik in een andere les een meisje tegen uit Brussel, die vertelde dat ze eerder in Florida en Curaçao had gewoond. Aangezien het tweede in een ver verleden nog een Nederlandse kolonie is geweest, had ze er zelfs een beetje Nederlands geleerd. Ik vroeg haar wat ze nog had onthouden, waarop ze begon te zingen "Papegaai is ziek en hij moet sterven. Maak hem appelmoes al van conserven, voor onze gaai, voor onze gaai...." Ik wist niet wat ik hoorde! Of ik dat liedje kende? Uiteraard, het was one of my old time favorites toen ik nog een klein Herlindeke was! Bleek dat dat meisje al jaren rondliep met dat liedje zonder te weten wat het eigenlijk betekende. Ik heb daarop haar dag goedegemaakt door de inhoud van het liedje naar het Frans te vertalen. Papegaai is ziek, een hit uit Curaçao. Wie had dat ooit gedacht.

Met de uitbeiding van mijn interculturele contacten-bestand gaat het voorts overigens goed. Dit weekend was ik op een kotfeestje waar ik meer Finnen bij elkaar heb gezien dan ooit tevoren en tevens de eerste Deense van dit Erasmus-jaar tegenkwam. Verder heb ik het bestand ook aangevuld met enkele Spanjaarden: ik ontmoette een reis-maatje, die blijkbaar altijd dezelfde bus neemt als ik. Haar naam is Marina maar los daarvan is ze wel leuk. En dan is er Manuel, de olijke Madrileen die in de les zo vaak het woord neemt als er over een tekst wordt gediscussieerd. Zonder ooit op voorhand iets te lezen, zo ontdekte ik vandaag. Hij luistert aandacht naar wat de rest zegt, poneert een stelling en laat dan de anderen daarover discussiëren. Ik was al beginnen overwegen om deze truuk ook op mijn mondelinge examens toe te passen, als dat hier blijkbaar toch zo makelijk is. Een stelling poneren en de prof erover laten filosoferen. Dan bedacht ik dat alle examens hier schriftelijk zijn en dat ik dus gewoon zal moeten studeren. Que lástima! Voor het zover is - en dat is nog lang, we hebben hier nog een dikke twee maanden les - zijn er gelukkig nog... de reizen doorheen het Spaanse land! Dit weekend wordt het Granada, waar het warm en mooi is. Vrijdag vertrekken we met een auto vol Erasmussers om maandagavond moe maar waarschijlijk een prachtige ervaring rijker terug te keren.

Ik groet u op deze heuglijke 20e november, de dag dat Franco 32 jaar dood was,

Herlinde.

Toledo

Sinds het vorig verslag is mijn Madrileense leven eigenlijk vrij rustig verlopen. Ik heb al wat tijd achter mijn bureau of in de bibliotheek doorgebracht en daar liggen de avonturen minder voor het rapen dan in pakweg de Corte Inglés. Uiteraard.

Dus begin ik dit verslag maar met een weetje. Wist je dat ze in Spanje hun geluksbrengers niet bovenhalen op vrijdag de 13e maar wel op dinsdag de 13e? Gisteren ben ik dit opmerkelijke nieuws te weten gekomen van Maria. (Een Spaanse die eraan denkt om volgend jaar op Erasmus te gaan in België of Frankrijk. Ik legde haar al uit dat als het is om Frans te leren, ze hoe dan ook beter niet naar Vlaanderen komt) Het is maar dat u weet wanneer u bij uw volgende bezoek aan Spanje zeker niet onder ladders moet doorlopen. Of zeker op tijd moet vertrekken om je bus te halen. Ik deed dat gisteren niet en ondanks het feit dat ik een puik resultaat op de "200 meter spurt op de Gran Vía" heb neergezet, leverde het mij niet het halen van mijn bus op. Wel een luide "Olé!" van een enthousiaste voorbijganger.

Iets anders nu. De trip naar Toledo (en tevens mijn excuus om de finale van Justine Henin in Madrid gemist te hebben). Zondagochtend om half tien was het verzamelen geblazen in het busstation. Vergezeld van drie Duitsers (die niet al te veel moeite deden om tijdens de trip Engels of Spaans te praten) en een Fin (die gelukkig wel Engels sprak) ging het richting Toledo. In een ver verleden de hoofdstad van Spanje en een plaats waar moslims, joden en christenen ooit vreedzaam samen leefden. Een speciale stad! Je vind er een dozijn musea, een joekel van een kathedraal, een mix van westerse en islamitische architectuur, een paar pareltjes van synagoges en een wirwar van middeleeuws-aandoende straatjes. Lekker rustig trouwens om er rond te kuieren in dit niet-toeristische seizoen. Soit, genoeg gebabbeld; kijkt u anders gewoon even naar de foto's.

Eerst nog even dit: vanaf nu kunnen ook niet-geregistreerde gebruikers hier hun ei kwijt. Of hun lyrische bedenkingen. Feel free. Ook aanstormende huwelijken of blijde geboortes mogen hier altijd worden gemeld.

Kathedraal. Let u ook op de blauwe lucht!

vlnr ziet u hier: Janne (Fin), Lisa (D), Gabriël (D), mezelf en Chris (D)

Als je even niet oplet en te ver loopt, zie je dit.

Geposeerd

Synagoge (die er stiekem uitzag als een moskee)

Stadspoort

Lotgevallen

Met plezier vlei ik me weer even neer in mijn bureaustoel om u over te berichten over mijn laatste lotgevallen...

Eerst en vooral: de Halloween party was wel oké. Na even de plaatselijke Chino-shop in te duiken, kon ik me verkleed als bruja (heks) naar de party begeven. Niet bijster origineel maar daar maalt toch niemand om. Het feestje was gezellig maar ik wandel nooit meer tijdens de nacht van Halloween alleen naar huis! Ik ben al geen held in het donker, dus hoeven ze er voor mij geen akelige Frankenstein-lookalikes en mensen met bebloed-geshminkte gezichten bovenop te gooien! Om deze nachtelijke shock te verwerken besloot ik me de volgende dagen dan maar op desserten te storten. Na al eens eerder op een feestje mijn gasten te verrassen met een applecrumble - die tussen haakjes heel wat succes kende - werden het dit keer pannenkoeken en chocomousse. Ik sta hier al bekend als de "dessertenmadam". La dolce vita zouden de italianen zeggen, ook al wonen die hier niet.

Naast het plezante is er natuurlijk ook (hoe kan het ook anders) nog steeds: la universidad! Ik sloeg een uitnodiging af om naar Sevilla te gaan het voorbije weekend, om mij plichtsbewust achter mijn boeken te zetten. Men zou me voor minder zot verklaren, ware het niet dat het echt nodig was. Spaanse boeken lezen neemt verdacht meer tijd in beslag dan je eerst zou vermoeden. Ook heb ik al menigmaal vervloekt dat ik vorig jaar geen cursus paleografie heb gevolgd, het zou nu bijzonder goed van pas komen om nota's van Spaanse collega's ontcijferen. En dan zijn er de taken! Die beginnen nu goed op gang te komen. Gisteren ging ik naar de professor van historia de america contemporánea om hem voor te leggen waarover ik graag zou willen werken. De man begon enthousiast boeken op te sommen die ik kon gebruiken, inclusief rek en schap waar in de bibliotheek ik die precies kan vinden. Bibliotheken waarvan hij overigens eveneens een opsommig gaf, inclusief wegbeschrijving en wat je moet doen om er binnen te geraken. En dan te bedenken dat ze er in Leuven een sport van maken om te checken of je wel helemaal zelfstandig de juiste boeken en artikels kan terugvinden. Heerlijk. Dan was er de prof van Historia de España desde 1939. Vanmorgen stonden we met vijf Erasmusstudenten aan zijn deur om te zeggen of we alstublieft dankuwel zouden mogen werken over de Spaanse pers ten tijde van de dood van Franco. O! Vijf Erasmussstudenten? Eens zien hoe hij ons zou kunnen helpen... En ook deze brave man begon terstond een opsomming te geven van alle kranten die we zeker moesten raadplegen, terwijl hij ons nog snel een video in de handen duwde die we zeker moesten zien. Eveneens geweldig. Helaas zijn er ook proffen die er iets overgaan in hun enthousiasme. Zo zat ik gisterenochtend rustig wat voor me uit te staren in de aula toen de professor aankondigde dat we binnenkort de film Daens gaan bekijken. Van Belgische makelij. O! Waren hier toevallig ook geen Belgen in de zaal? Ik en Colin (de Brusselaar die naast me eveneens wat voor zich uit zat te staren) steken aarzelend een hand op. Hebben jullie die film ook gezien? Geweldig! (aldus de prof, nadat we instemmend knikten) "Deze twee studenten gaan de introductie van de film op zich nemen!" Ja lap. De volgende keer zeg ik dat ik uit Oezbekistan kom.

Nog gisteren. Ik moest het één en ander kopen en het was mooi weer (het is hier zonder-trui-buitenlopen-weer! en dat in november!) dus ging ik op pad. Tijdens mijn tocht werd ik twee keer op een pijnlijke manier geconfronteerd met het feit dat ik de Spaanse taal blijkbaar toch nog niet zo machtig ben. In een eerste winkel bleek:

- kan u uw naam eens spellen aub?
> h...e...r...
- n?
> nee, RRR.
- ah, ...l?
> nee, R! als in: rrrrio
- ... kan u het anders eens opschrijven?

Ik dacht dat ik iets kreeg! De natuur mag mij dan de gave onthouden hebben om de Spaanse/Vaamse (wat u wil) 'R' op een deftige manier uit te spreken, de wereld hoeft mij daarom nog niet schaamteloos uit te lachen! Soit. Ik zette mijn tocht - ietwat ontmoedigd door dit incident - verder, richting El corte Inglés. Op zoek naar soep.

> Hola señor. Puede ayudarme? Busco supo.
- Supo?

Hij begreep mij niet. Dus begon ik zo goed en zo kwaad als ik kon uit te leggen dat ik soep zocht. Soep. Iets om te eten, met groenten en water. Een vloeistof. En het is warm. De man begreep me niet en besloot dus wat collega's ter hulp te roepen. Het duurde tot er zo'n achttal El Corte Inglés-exemplaren rondom mij verzameld waren vooraleer één van hen riep: "Aaah! SOPA!" Het schaamrood werkte zich langzaam omhoog richting mijn wangen. Hm. Ja. Sopa kan natuurlijk ook het Spaanse woord voor soep zijn. Boodschap aan mezelf: denk vooral nog niet dat je voldoende Spaans kan om je woordenboek al thuis te laten. Nochtans, op andere momenten laat mijn taalkennis me dan weer niet in de steek. Probeer maar eens aan een Spanjaard uit te leggen waarom België nog steeds geen regering heeft en waar Brussel-Halle-Vilvoorde daar dan precies bij komt kijken. Gisteren deed ik het en ik denk dat de Spanjaard in kwestie me wel begreep. Ofwel was hij gewoon te vriendelijk. Ik had hem even tevoren namelijk bericht over mijn genante El Corté Ingles-avontuur.

Hasta luego!