21 dec 2007

Huiswaarts

Als je merkt dat de stad langzaam leeg begint te lopen en al het Erasmusvolk zich weer naar zijn eigen contreien begeeft, als je merkt dat je de snijdende koude begint te missen die je normaal zou moeten voelen deze tijd van het jaar (en niet de constante 10 madrileense graden), als je merkt dat via je eindelijk standvastige internetverbinding steevast Music For Life door de boxen knalt en diezelfde internetverbinding ervoor zorgt dat je plots heel wat afspraakjes aan het regelen bent met Belgische vrienden op Leuvense bodem, als je merkt dat je plots heel je kamer hebt gepoetst en de valiezen pakkensklaar staan... Dan weet je dat het tijd is om huiswaarts te keren.

Ik probeerde voor de vakantie nog wat nota's vast te krijgen van Spaanse studiegenoten. Dat bleek geen sinecure te zijn. Of ze blijven plots massaal weg uit de lessen, of ze zijn vergeten dat ze überhaupt hun nota's aan mij beloofd hadden, of ze hebben een onleesbaar handschrift. Een beetje balen, aangezien ik gehoopt had om in de vakantie de leemtes in mijn nota's op te vullen. Nu zal dat iets zijn om na de vakantie in iets hoger tempo af te werken. Komt wel in orde, denk ik dan. Naast dikke winterkleren zag ik mij helaas toch genoodzaakt om een aantal boeken in mijn valies te droppen. Tien dagen niets voor school doen zou iets te veel van het goede zijn, temeer daar alle Belgische vriendjes en vriendinnetjes dezer dagen waarschijnlijk toch loeihard aan het blokken zijn.

Besten allerhande, misschien kom ik jullie wel eens tegen, zo ergens in de loop van volgende week. Zoniet, dan ik wens u nu alvast een feliz navidad y un próspero año nuevo. En voor een volgende post zal het wachten zijn tot volgend jaar, tot ik terug ben in Madrid.

12 dec 2007

Madrid por la noche

Madrid by night in volle kerst-glorie, de moeite om eens voor buiten te komen. Dat deden ook Gabriël Dippel en Chris Mutter, twee Duitsers die beter overweg kunnen met een fototoestel dan ik. Ik vroeg hen of ik een aantal foto's op mijn blog mocht zwieren en ze vonden het oké (mits vermelding van hun namen, zoals gebeurd. Ere wie ere toekomt) Kijk en geniet. Mocht u last-minute nog naar hier willen afzakken om al dit moois live mee te maken, laat het mij dan weten.







10 dec 2007

Jingle bells

Gegroet trouwe terugkeerder,

Ik ben vergeten wanneer in België de kerstgekte uitbreekt maar hier in Spanje lijkt die nog net iets vroeger of toch zeker net iets heviger los te barsten. Omdat ze de Sinterklaasfestiviteiten hier overslaan kunnen ze al hun geld, energie en beschikbare stadsruimte aan Navidad spenderen. Zo waren al de Corte Inglés-winkels van de stad al sinds een tijdje versierd met gek uitziende doorzichtige bolletjes, waarvan iemand zo'n twee weken geleden op het idee kwam om de stekker in het stopcontact te steken. Resultaat: felgekeurde kersttaferelen met Maria, Jozef en Jezus onder een sterrenhemel, omringd door vrome palmbomen. Palmbomen?! Ook de andere winkels doen goed hun best om hun klanten helemaal in kerstfeer te bregen. Zo koos menig handelaar er reeds voor om het kerstrepetoire met vrolijke Spaanse kerstliederen door zijn boxen te jagen en ondergingen zelfs de plastic zakken een gedaanteverwisseling, zodat elke consument nu met een met heerlijk kerstmotief bedrukte bolsa in de hand door Madrid kuiert. Tel daar nog eens de vele straatmuzikanten bij die met hart en ziel de beste kerstliederen uit hun instrument staan te persen en u hebt het recept voor een optimaal kerstgevoel. Andere kant van al dat moois: het nu pas echt op gang komen van de Madrileense consumptiemaatschappij. Ik die dacht dat ik hier al wat volk bij elkaar had gezien, moet nu even mijn woorden herwegen. Het was hier - weer eens, we hebben dat hier om de paar weken - verlengd weekend en dat hebben wij, arme inwoners van deze nederige hoofdstad, geweten. Zowat heel Spanje is naar hier afgezakt dit weekend! Gevolg? De straat oversteken is nu niet enkel meer een massagebeuren maar wordt een kwestie van leven en dood. Even door je stad kuieren is zien te overleven zonder geplet te worden tussen een reusachtig aantal winkelende medemensen. Zaterdag besloot ik dan maar om binnen te blijven en het een dagje rustig aan te doen. Dat gebeurt intussen al volledig op het ritme van de Spaanse klok. Tenminste, dat dacht ik. Om half vier had ik net gedaan met middageten toen Pablo richting vriendin van Pablo riep: "Mi amor, wat wil je graag als ontbijt?" Laps.

Gelukkig is er nog de universiteit waarop je altijd kan rekenen en waar ik me ook al niet meer zo vreemd voel als in het begin. Als we bijvoorbeeld in een tekst een Gents bedrijf Voortman tegenkomen en de prof vraagt mij hoe je het uitspreekt, antwoord ik zonder verpinken. Wanneer hij dan zegt dat hij het niet gaat proberen nadoen en de hele aula daarop in lachen uitbarst, vind ik vind dat al niet meer erg. Manuel de Spanjaard is intussen mijn vaste eetpartner geworden en vandaag in de les maakte ik zelfs een nieuwe vriend. Hij vertelde mij over hoe hij na zijn laatste jaar in het college met zijn Barcelonese school naar Brussel was geweest! "Brussel?" "Ja, naar Expo ´58 gaan kijken." Een snelle rekensom leert mij dat mijn nieuwe vriend zo'n 67 jaar oud moet zijn. Misschien moet ik ook weer niet té gretig zijn om Spanjaarden te leren kennen.

Binnenkort is het even gedaan met al het Spaans en ander gedruis, want dan keer ik voor twee weken terug naar België. 't Gaat raar zijn om daarna terug te keren naar Spanje, waar veel van mijn mede-erasmussers na de examens zullen wegtrekken om niet meer terug te keren. Maar laten we daar nu vooral nog niet te veel aan denken. Eerst dus zoals gezegd nog twee weken op Spaanse bodem en daarna twee weken terug thuis, ik kijk er al naar uit. Al was het maar om niet meer zelf de halve stad met zware zakken vol boodschappen te moeten doorkruisen. Maar uiteraard ook om iedereen terug te zien. Hasta pronto, amigos!

3 dec 2007

Visita

Een diepe zucht. Niet van verlichting, maar van tevredenheid. Het was plezant, de voorbije week. Hanne, die sinds dinsdag in Madrid was en ik, die hier intussen al drie maand vertoef, kregen er nog een gast erbij: Marieke - die andere vriendin die eerder al op bezoek was - had besloten dat Valladolid dicht genoeg bij Madrid lag om even de bus op te springen en ons te vergezellen. U moet weten dat ik in Leuven heel wat tijd met elk van hen placht door te brengen en dat ze mij allebei toch wel na aan het hart liggen. U begrijpt bijgevolg dus ook dat het plezant was om nog eens een paar dagen gezellig samen door te brengen. Wat we zoal deden? Een beknopt verslag:

Naast het voorstellen van een aantal van mijn Erasmus-vrienden, die zowel bij Hanne als Marieke in de smaak vielen, hebben we een flinke portie cultuur opgesnoven. We begonnen laagdrempelig, met een bezoekje aan de Spaanse cinema. We kozen voor de nieuwste animatiefilm Bee Movie (in het Engels met Spaanse ondertitels) waar we heel hartelijk hebben mee moeten lachen; zowel om de film als omwille van de mensen rondom ons. Het Madrileense publiek lacht beduidend vaker (en luider!) dan in Leuven het geval is. In elk geval was dit vertier een welkome afwisseling voor al het andere cultuurgerelateerde van deze week. Kwamen aan de beurt: het Prado museum, het Reina Sofia museum en El Escorial. Dit laatste is een paleis op een uurtje rijden van Madrid, van waaruit het hele Spaanse rijk vroeger bestuurd werd. Impressionant. Verder bracht het weekend ook het winkel-instinct in ons naar boven. Elke winkelstraat die naam waardig kwam aan bod, tot we uitgeput (en in Hanne haar geval ook: ziek) waren en gezellig onderuit zakten in een van de honderden Starbucks die de stad rijk is. Zondag zijn ze allebei weer vertrokken. Marieke de bus terug op naar Valladolid en Hanne het vliegtuig in naar België. Een diepe zucht dus. En tevreden.

Verder wilde ik graag nog even meegeven dat de introductie van Daens erop zit. En het was een succes. Hurra! Uiteindelijk bleek het toch niet zoveel om het lijf te hebben, we moesten met z'n tweeën maar vijf minuten volpraten De prof bedankte ons en zei stralend dat we een voorbeeld waren voor de Erasmuspopulatie en na de les werd ik tegengehouden door een Spaanse jaargenoot die me bedankte voor de uiteenzetting en me feliciteerde met mijn Spaans. En dat terwijls ik alles bij elkaar misschien 15 zinnen gezegd heb. Rare jongens, die Spanjaarden. Maar ze zijn zo lief, meneer!

Hier volgen nog wat foto's. Hopelijk krijg ik alles dan goed en wel op online gezwierd. Pablo kwam net mijn kamer binnen om te zeggen dat hij 'ontdekt' heeft dat de internetverbinding uitvalt telkens ik mijn deur dichtdoe. Rare jongens, wat ik je zeg.

Een mooi stukje Madrid dat ik nog niet op foto had u dat u bijgevolg nog niet zag
Hanne
El Escorial