Gegroet trouwe terugkeerder,
Ik ben vergeten wanneer in België de kerstgekte uitbreekt maar hier in Spanje lijkt die nog net iets vroeger of toch zeker net iets heviger los te barsten. Omdat ze de Sinterklaasfestiviteiten hier overslaan kunnen ze al hun geld, energie en beschikbare stadsruimte aan Navidad spenderen. Zo waren al de Corte Inglés-winkels van de stad al sinds een tijdje versierd met gek uitziende doorzichtige bolletjes, waarvan iemand zo'n twee weken geleden op het idee kwam om de stekker in het stopcontact te steken. Resultaat: felgekeurde kersttaferelen met Maria, Jozef en Jezus onder een sterrenhemel, omringd door vrome palmbomen. Palmbomen?! Ook de andere winkels doen goed hun best om hun klanten helemaal in kerstfeer te bregen. Zo koos menig handelaar er reeds voor om het kerstrepetoire met vrolijke Spaanse kerstliederen door zijn boxen te jagen en ondergingen zelfs de plastic zakken een gedaanteverwisseling, zodat elke consument nu met een met heerlijk kerstmotief bedrukte bolsa in de hand door Madrid kuiert. Tel daar nog eens de vele straatmuzikanten bij die met hart en ziel de beste kerstliederen uit hun instrument staan te persen en u hebt het recept voor een optimaal kerstgevoel. Andere kant van al dat moois: het nu pas echt op gang komen van de Madrileense consumptiemaatschappij. Ik die dacht dat ik hier al wat volk bij elkaar had gezien, moet nu even mijn woorden herwegen. Het was hier - weer eens, we hebben dat hier om de paar weken - verlengd weekend en dat hebben wij, arme inwoners van deze nederige hoofdstad, geweten. Zowat heel Spanje is naar hier afgezakt dit weekend! Gevolg? De straat oversteken is nu niet enkel meer een massagebeuren maar wordt een kwestie van leven en dood. Even door je stad kuieren is zien te overleven zonder geplet te worden tussen een reusachtig aantal winkelende medemensen. Zaterdag besloot ik dan maar om binnen te blijven en het een dagje rustig aan te doen. Dat gebeurt intussen al volledig op het ritme van de Spaanse klok. Tenminste, dat dacht ik. Om half vier had ik net gedaan met middageten toen Pablo richting vriendin van Pablo riep: "Mi amor, wat wil je graag als ontbijt?" Laps.
Gelukkig is er nog de universiteit waarop je altijd kan rekenen en waar ik me ook al niet meer zo vreemd voel als in het begin. Als we bijvoorbeeld in een tekst een Gents bedrijf Voortman tegenkomen en de prof vraagt mij hoe je het uitspreekt, antwoord ik zonder verpinken. Wanneer hij dan zegt dat hij het niet gaat proberen nadoen en de hele aula daarop in lachen uitbarst, vind ik vind dat al niet meer erg. Manuel de Spanjaard is intussen mijn vaste eetpartner geworden en vandaag in de les maakte ik zelfs een nieuwe vriend. Hij vertelde mij over hoe hij na zijn laatste jaar in het college met zijn Barcelonese school naar Brussel was geweest! "Brussel?" "Ja, naar Expo ´58 gaan kijken." Een snelle rekensom leert mij dat mijn nieuwe vriend zo'n 67 jaar oud moet zijn. Misschien moet ik ook weer niet té gretig zijn om Spanjaarden te leren kennen.
Binnenkort is het even gedaan met al het Spaans en ander gedruis, want dan keer ik voor twee weken terug naar België. 't Gaat raar zijn om daarna terug te keren naar Spanje, waar veel van mijn mede-erasmussers na de examens zullen wegtrekken om niet meer terug te keren. Maar laten we daar nu vooral nog niet te veel aan denken. Eerst dus zoals gezegd nog twee weken op Spaanse bodem en daarna twee weken terug thuis, ik kijk er al naar uit. Al was het maar om niet meer zelf de halve stad met zware zakken vol boodschappen te moeten doorkruisen. Maar uiteraard ook om iedereen terug te zien. Hasta pronto, amigos!
Ik ben vergeten wanneer in België de kerstgekte uitbreekt maar hier in Spanje lijkt die nog net iets vroeger of toch zeker net iets heviger los te barsten. Omdat ze de Sinterklaasfestiviteiten hier overslaan kunnen ze al hun geld, energie en beschikbare stadsruimte aan Navidad spenderen. Zo waren al de Corte Inglés-winkels van de stad al sinds een tijdje versierd met gek uitziende doorzichtige bolletjes, waarvan iemand zo'n twee weken geleden op het idee kwam om de stekker in het stopcontact te steken. Resultaat: felgekeurde kersttaferelen met Maria, Jozef en Jezus onder een sterrenhemel, omringd door vrome palmbomen. Palmbomen?! Ook de andere winkels doen goed hun best om hun klanten helemaal in kerstfeer te bregen. Zo koos menig handelaar er reeds voor om het kerstrepetoire met vrolijke Spaanse kerstliederen door zijn boxen te jagen en ondergingen zelfs de plastic zakken een gedaanteverwisseling, zodat elke consument nu met een met heerlijk kerstmotief bedrukte bolsa in de hand door Madrid kuiert. Tel daar nog eens de vele straatmuzikanten bij die met hart en ziel de beste kerstliederen uit hun instrument staan te persen en u hebt het recept voor een optimaal kerstgevoel. Andere kant van al dat moois: het nu pas echt op gang komen van de Madrileense consumptiemaatschappij. Ik die dacht dat ik hier al wat volk bij elkaar had gezien, moet nu even mijn woorden herwegen. Het was hier - weer eens, we hebben dat hier om de paar weken - verlengd weekend en dat hebben wij, arme inwoners van deze nederige hoofdstad, geweten. Zowat heel Spanje is naar hier afgezakt dit weekend! Gevolg? De straat oversteken is nu niet enkel meer een massagebeuren maar wordt een kwestie van leven en dood. Even door je stad kuieren is zien te overleven zonder geplet te worden tussen een reusachtig aantal winkelende medemensen. Zaterdag besloot ik dan maar om binnen te blijven en het een dagje rustig aan te doen. Dat gebeurt intussen al volledig op het ritme van de Spaanse klok. Tenminste, dat dacht ik. Om half vier had ik net gedaan met middageten toen Pablo richting vriendin van Pablo riep: "Mi amor, wat wil je graag als ontbijt?" Laps.
Gelukkig is er nog de universiteit waarop je altijd kan rekenen en waar ik me ook al niet meer zo vreemd voel als in het begin. Als we bijvoorbeeld in een tekst een Gents bedrijf Voortman tegenkomen en de prof vraagt mij hoe je het uitspreekt, antwoord ik zonder verpinken. Wanneer hij dan zegt dat hij het niet gaat proberen nadoen en de hele aula daarop in lachen uitbarst, vind ik vind dat al niet meer erg. Manuel de Spanjaard is intussen mijn vaste eetpartner geworden en vandaag in de les maakte ik zelfs een nieuwe vriend. Hij vertelde mij over hoe hij na zijn laatste jaar in het college met zijn Barcelonese school naar Brussel was geweest! "Brussel?" "Ja, naar Expo ´58 gaan kijken." Een snelle rekensom leert mij dat mijn nieuwe vriend zo'n 67 jaar oud moet zijn. Misschien moet ik ook weer niet té gretig zijn om Spanjaarden te leren kennen.
Binnenkort is het even gedaan met al het Spaans en ander gedruis, want dan keer ik voor twee weken terug naar België. 't Gaat raar zijn om daarna terug te keren naar Spanje, waar veel van mijn mede-erasmussers na de examens zullen wegtrekken om niet meer terug te keren. Maar laten we daar nu vooral nog niet te veel aan denken. Eerst dus zoals gezegd nog twee weken op Spaanse bodem en daarna twee weken terug thuis, ik kijk er al naar uit. Al was het maar om niet meer zelf de halve stad met zware zakken vol boodschappen te moeten doorkruisen. Maar uiteraard ook om iedereen terug te zien. Hasta pronto, amigos!
1 opmerking:
Kerstgekte, ja! Zoals de kerstman die hier elke dag in zijn koets op het kathedraalplein op de kindertjens wacht. Of in Andalucia op een terrasje zitten in de zon, luisterend naar kerstliederen. Locos, los españoles...
Hier dus mijn reactie, herrie, ik laat u morgen hier achter in dit gekke land, maar dra zien we elkander weer! Op Belgische grond deze keer, dat is wel al eventjes geleden. Hoera!
Een reactie posten