Een diepe zucht. Niet van verlichting, maar van tevredenheid. Het was plezant, de voorbije week. Hanne, die sinds dinsdag in Madrid was en ik, die hier intussen al drie maand vertoef, kregen er nog een gast erbij: Marieke - die andere vriendin die eerder al op bezoek was - had besloten dat Valladolid dicht genoeg bij Madrid lag om even de bus op te springen en ons te vergezellen. U moet weten dat ik in Leuven heel wat tijd met elk van hen placht door te brengen en dat ze mij allebei toch wel na aan het hart liggen. U begrijpt bijgevolg dus ook dat het plezant was om nog eens een paar dagen gezellig samen door te brengen. Wat we zoal deden? Een beknopt verslag:
Naast het voorstellen van een aantal van mijn Erasmus-vrienden, die zowel bij Hanne als Marieke in de smaak vielen, hebben we een flinke portie cultuur opgesnoven. We begonnen laagdrempelig, met een bezoekje aan de Spaanse cinema. We kozen voor de nieuwste animatiefilm Bee Movie (in het Engels met Spaanse ondertitels) waar we heel hartelijk hebben mee moeten lachen; zowel om de film als omwille van de mensen rondom ons. Het Madrileense publiek lacht beduidend vaker (en luider!) dan in Leuven het geval is. In elk geval was dit vertier een welkome afwisseling voor al het andere cultuurgerelateerde van deze week. Kwamen aan de beurt: het Prado museum, het Reina Sofia museum en El Escorial. Dit laatste is een paleis op een uurtje rijden van Madrid, van waaruit het hele Spaanse rijk vroeger bestuurd werd. Impressionant. Verder bracht het weekend ook het winkel-instinct in ons naar boven. Elke winkelstraat die naam waardig kwam aan bod, tot we uitgeput (en in Hanne haar geval ook: ziek) waren en gezellig onderuit zakten in een van de honderden Starbucks die de stad rijk is. Zondag zijn ze allebei weer vertrokken. Marieke de bus terug op naar Valladolid en Hanne het vliegtuig in naar België. Een diepe zucht dus. En tevreden.
Verder wilde ik graag nog even meegeven dat de introductie van Daens erop zit. En het was een succes. Hurra! Uiteindelijk bleek het toch niet zoveel om het lijf te hebben, we moesten met z'n tweeën maar vijf minuten volpraten De prof bedankte ons en zei stralend dat we een voorbeeld waren voor de Erasmuspopulatie en na de les werd ik tegengehouden door een Spaanse jaargenoot die me bedankte voor de uiteenzetting en me feliciteerde met mijn Spaans. En dat terwijls ik alles bij elkaar misschien 15 zinnen gezegd heb. Rare jongens, die Spanjaarden. Maar ze zijn zo lief, meneer!
Hier volgen nog wat foto's. Hopelijk krijg ik alles dan goed en wel op online gezwierd. Pablo kwam net mijn kamer binnen om te zeggen dat hij 'ontdekt' heeft dat de internetverbinding uitvalt telkens ik mijn deur dichtdoe. Rare jongens, wat ik je zeg.
Naast het voorstellen van een aantal van mijn Erasmus-vrienden, die zowel bij Hanne als Marieke in de smaak vielen, hebben we een flinke portie cultuur opgesnoven. We begonnen laagdrempelig, met een bezoekje aan de Spaanse cinema. We kozen voor de nieuwste animatiefilm Bee Movie (in het Engels met Spaanse ondertitels) waar we heel hartelijk hebben mee moeten lachen; zowel om de film als omwille van de mensen rondom ons. Het Madrileense publiek lacht beduidend vaker (en luider!) dan in Leuven het geval is. In elk geval was dit vertier een welkome afwisseling voor al het andere cultuurgerelateerde van deze week. Kwamen aan de beurt: het Prado museum, het Reina Sofia museum en El Escorial. Dit laatste is een paleis op een uurtje rijden van Madrid, van waaruit het hele Spaanse rijk vroeger bestuurd werd. Impressionant. Verder bracht het weekend ook het winkel-instinct in ons naar boven. Elke winkelstraat die naam waardig kwam aan bod, tot we uitgeput (en in Hanne haar geval ook: ziek) waren en gezellig onderuit zakten in een van de honderden Starbucks die de stad rijk is. Zondag zijn ze allebei weer vertrokken. Marieke de bus terug op naar Valladolid en Hanne het vliegtuig in naar België. Een diepe zucht dus. En tevreden.
Verder wilde ik graag nog even meegeven dat de introductie van Daens erop zit. En het was een succes. Hurra! Uiteindelijk bleek het toch niet zoveel om het lijf te hebben, we moesten met z'n tweeën maar vijf minuten volpraten De prof bedankte ons en zei stralend dat we een voorbeeld waren voor de Erasmuspopulatie en na de les werd ik tegengehouden door een Spaanse jaargenoot die me bedankte voor de uiteenzetting en me feliciteerde met mijn Spaans. En dat terwijls ik alles bij elkaar misschien 15 zinnen gezegd heb. Rare jongens, die Spanjaarden. Maar ze zijn zo lief, meneer!
Hier volgen nog wat foto's. Hopelijk krijg ik alles dan goed en wel op online gezwierd. Pablo kwam net mijn kamer binnen om te zeggen dat hij 'ontdekt' heeft dat de internetverbinding uitvalt telkens ik mijn deur dichtdoe. Rare jongens, wat ik je zeg.
Een mooi stukje Madrid dat ik nog niet op foto had u dat u bijgevolg nog niet zag
Hanne
El Escorial
Geen opmerkingen:
Een reactie posten