Sevilla

Ah Sevilla! Het stukje wereld waar Velazquez geboren en enkele grammen Colombus begraven zijn. De schoonste stad van Spanje, een van de warmste steden van Europa. Heerlijk warm. Heerlijk mooi. Heerlijk Spaans. Naast het leuke erasmusgezelschap dat zich voor deze trip weer verzameld had, kan voor de eerste keer in de geschiedschrijving van mijn erasmusgebeuren nu ook de deelname van autenthieke Spanjaarden genoteerd worden. Verbroederen met locals op locatie: een verslag.

De uitstap werd goed ingezet toen we besloten per tweewieler de stad te verkennen. Groot was mijn vreugde om na al die maanden nog eens te kunnen fietsen! Met de wind in de haren en de iets te warme zon in het gezicht (we haalden zo'n 33 graden) werd ik meteen door de stad veroverd. Sevilla is muziek: flamencoconcerten in broeierige zalen of zomaar midden op straat, gospell-koren die op zondachtochtend elke nieuwsgierige bezoeker de kerk binnenlokken, zelf door straten dwalen en samen met de Spanjaarden vol overgave zelfbedachte flamencohits zingen. Sevilla is genieten: rondkuieren in de Real Alcazar-tuinen, de Giralda van de kathedraal beklimmen, of gewoon verdwalen in de straten om dan de weg te kunnen vragen aan een Andalusiër met grappige accent. Sevilla is pijo op een gekke manier: de mensen lopen er allemaal bij alsof ze naar een of ander poepsjiek trouwfeest moeten terwijl het eigenlijk gewoon om wat op en neer paraderen gaat. Sevilla is ook bijzonder katholiek: optochten met mariabeelden en foto's van Jezus in de cafees.

Dat er twee Spanjaarden meewaren was echt enorm plezant. Het was eens iets anders. Het schaaft de woordenschat wat bij. Je voelt je weer net dat beetje meer thuis in dit Spaanse land. Het doet je meer dan eens mijmerend denken dat er nog maar twee maanden op het programma staan, en dat je toch echt nog niet naar huis wilt...

Sevilliaanse Plaza de España

Fietsen!

Manuel, Charlotte en ik

Tropisch

vlnr: Mathilde, Manuel en Colin

Alberto die het warm heeft

De kathedraal

Flamenco

Gezien in de Standaard

Jaartje buitenland goed voor wereldburgerschap

LEUVEN - De internationale uitwisselingprogramma's voor jongeren die de vzw AFS, verhogen de interculturele vaardigheden en het wereldburgerschap. Dat blijkt uit twee studies die de organisatie donderdag in Leuven bekendmaakte. Dixie Dansercoer, die als jongere een jaar naar het buitenland trok, had in Leuven niks dan goeds te vertellen over van die ervaring. Goed voor de carrière, goed voor de levenswijsheid, goed voor het burgerschap, vond de poolreiziger.

Dat blijkt ook uit een recent internationaal onderzoek bij 1.550 scholieren die een jaar in het buitenland studeerden. Ze werden er minder etnocentrisch door dan wie thuisbleef. Ze worden nu ook minder afgeschrikt door onbekende culturen. Jongeren die een uitwisseling volgden, ontwikkelen nadien ook meer vriendschappen met mensen uit andere culturen.

Een ander onderzoek, bij 344 Vlaamse AFS-jongeren, uitgevoerd door onderzoekers van de University of Essex en de UCL, geeft aan dat jongeren nadien de verschillen tussen culturen eerder positief dan negatief ervaren, en ook minder vooroordelen hebben dan voorheen.

Ook het denken en handelen in clichés en stereotypes, zowel over de vreemde als over de eigen cultuur, vermindert sterk. (De Standaard, 17-04-2008)

Tussendoor

Voor wie zich ooit al afvroeg of Duitsers echt ooit vragen: "Wann komt der Bus?" Ja, dat doen ze wel degelijk. Terwijl ik daarnet in de regen aan de bushalte stond nat te worden (want dat doe je dan meestal) hoorde ik het de ene Duitser aan de andere vragen. Als in een slechte mop, maar ik moest er wel mee lachen. Alsook met een Italiaanse eramusser die verkondigde dat hij speciaal was teruggevlogen naar Italië om te gaan stemmen en dat hij - nu Berlusconi er weer de plak mag zwaaien - afstand doet van zijn Italiaanse staatsburgerschap. Humor, 't is toch een belangrijk iets in het leven. Een moeilijk iets ook, als het op andere talen aankomt. Al is het mij deze week al gelukt om zowel met mijn Argentijnse kotgenoten als met mijn medestudenten telkens een rake grap in de groep te gooien! Het komt nog helemaal goed met mij.

Universiewat?

De voorbije dagen heb ik van enkelen horen waaien dat het allemaal niet zo bijster aangenaam is waar ze op dit moment mee bezig zijn: bachelorpapers, thesissen, proefexamens... Als het een troost kan zijn, ook hier is de berg taken waar de studenten zich doorheen moeten zien te worstelen onoverkomelijk groot geworden. Tijd om eens in actie te schieten dus. En tijd om even een balans op te maken van hoe het tot nu toe allemaal gelopen is, de hele uniefgerelateerde kant van het erasmusbestaan. Tot nu toe is die balans alvast positief. Voor wie het zich misschien nog afvroeg, intussen zijn alle punten van het vorige semester binnengesijpeld en mocht ik met enige vreugde vaststellen dat ik overal geslaagd was. Een kleine hip-hoera voor mezelf (en voor de proffen die naar alle waarschijnlijkheid met een zekere blindheid voor taalfouten mijn examens hebben verbeterd) De helft van de studiepunten voor dit jaar is binnen! De andere helft nog te gaan. En hoe loopt dat dan, die andere helft? Sinds ik vernam dat de Leuvense studenten geschiedenis van mijn jaar het sinds Pasen slechts met vier luttele uurtjes les per week moeten stellen, vind ik dat ik hier wel heel overvloedig aan mijn trekken kom. Dat terzijde zijn het - mijns inziens - wel interessantere dingen die we hier voorgeschoteld krijgen.

Zelfs de manier waarop proffen proberen om ons een beetje wijsheid bij te brengen, is soms best amusant. Zo mochten we ons vorige week verkleden als Guatemalteekse indigenas, met kleren die de prof voor de gelegenheid had meegebracht. Ze haalde spontaan haar indigena-getinte trouwjurk uit haar koffer en begon over haar boda in Guatemala te vertellen. Voor een andere prof moesten we een tekening maken over "honger" en dan voor de rest uitleggen waarom we dit of dat nu precies zus of zo hadden voorgesteld. (waarop Janne, mijn finse aulagenoot: "We zitten hier precies de lagere school") Iets waar ik mij helemaal niet aan stoorde. Terwijl je je in Leuven bij het toevallig tegenkomen van een professor op straat of in de gangen van een universiteitsgebouw tobbend loopt af te vragen of je nu wel of geen goeiedag moet zeggen en welke houding je je daarbij dient aan te meten, blijven de proffen hier bij wijze van spreken bijna staan om een klapke met u te doen. Twee weken geleden kreeg ik een mail van een prof: "Herlinde, ik ga binnenkort voor een paar dagen naar Leuven. Niets nodig? Als je wilt breng ik iets mee." Euhm? Of dat ander exemplaar, die bij het binnenkomen van zijn aula ziet dat enkel de erasmusstudenten op tijd zijn en daarop een joviaal gesprek op gang trekt over typisch Spaans voedsel en dat we dat toch moeten leren kennen en of we niet eens met hem op café willen gaan om een pint te gaan drinken. Wablief?

Voorlopig houd ik het - naast uiteraard de vele uren per dag die ik ik nu reeds blokkend achter mijn bureautje doorbreng, daarover bestaat geen twijfel. of misschien wel. - op uitgaan met erasmussers, dat lijkt me iets normaler.

Over bezoek (2) en zomer

Als de klok weer een uur wordt vooruitgedraaid, als lang in het park te liggen risicio's op een zonneslag met zich meebrengt, als je om tien uur 's avonds nog je deur uitkan zonder trui aan, als huiden wat bruiner en gezichten wat vrolijker worden... Als dat allemaal zomer is, dan is het hier zover. Met grote vreugde meld ik u dan ook haar intrede. En als binnenkort alle toeristen weer weg zijn, die pleinen en parken inpalmen om zon te kloppen alsof hun leven ervan af hangt, hebben de Madrilenen (ik voel mezelf zo vrij om mij nog even bij deze bevolkingsgroep te rekenen) de stad weer voor zich alleen!

Al stak het toerist-gehalte vorige week ook bij mij wel weer de kop op, toen de voltallige familie hier op bezoek was en ik tussen de lessen door met hen de stad doorkruiste. Ik zag met hen nogmaals het het koninklijk paleis (enkel van de buitenkant deze keer, wegens te veel andere toeristen die allemaal voor ons in de rij stonden), liep nogmaals door het Prado en ontdekte een nieuw park dat iets weghad van de tuinen van Versailles maar dan in het klein. Madrid, het blijft verbazen. Onder het motto "doe het eens andersom" liet ik mijn kotgenoten voor twee dagen achter en ging bij mijn bezoekers logeren. Nog eens samen met de broer en zussen gezelschapsspelletjes spelen, 's ochtends samen ontbijten, 's avonds samen gaan eten. Het was plezant om ze eens allemaal hier te hebben. Volgens mij hebben zij er ook van genoten. Vraagt u gerust eens na.

Nu is het wel even welletjes geweest met al die bezoekers. Deze maand wordt het weer erasmus ten top. Met picknicken in het park en uitgaan met onbekende mensen waar je dan eens een gezellig babbelke mee slaat. Het koorproject heb ik intussen trouwens alweer gelaten voor wat het was, het lag me toch niet helemaal. Terug naar de basics! Maar eerst, u raadt het al, een kleine selectie fotomateriaal:

Las hermanas: Nele (l.), Annelies en ikzelf

Ouders en broer.

Ik en mijn kleine (?) zus.
(ze groeien als kool, meneer)