Mmmadrid.

Het is zover. De examens zijn achter de rug. Madrid warmt op, de stad verandert langzaam in een oven. De voorbije weken en dagen volgde het ene afscheidsfeest het andere op, nu is het bijna aan mij.

De laatste dagen zijn goed op weg om een ideaal einde te breien aan wat een heel jaar lang één knetterende ervaring is geweest. Na enkele mede-erasmussers die me een jaar op menig feest en trip doorheen het land hebben vergezeld vol nostalgie te hebben uitgezwaaid, zijn de autenthieke Spanjaarden gelukkig nog niet meteen van plan ook hun koffers te pakken. De voorbije week was er eentje vol Spaanse leute. Verjaardagsfeestjes in Manuels op en top Madrileense piso - inclusief grootmoeder - en wederom een heus tuinfeest inclusief barbecue en zwembad. Deze keer stelde mijn kotgenote Carolina het stulpje van haar ouders ter beschikking van de met deze temperaturen wegsmeltende mensheid. Volledig het feit negerend dat ik de volgende dag examen had kon ik dat aanbod niet weigeren en dus werd het nog maar eens een bijzonder gezellige dag. Met 's avonds, u raadt het al: voetbal. Er was mij verteld dat Spanje in geen 88 jaar nog van Italië gewonnen had, dus u kan zich uiteraard de golf van vreugde voorstellen die vlak na de Spaanse overwinning doorheen de hoofstad trok. Nee? Beeldt u zich dan even auto's in, die met Spaanse vlag en wimpel iedereen uit hun huizen toeteren, mensen die in niet veel meer gehuld dan Spaanse vlaggen de straat bevolken, overal jolijt en vrolijkheid. U komt in de buurt.

Deze ochtend legde ik - ditmaal proberend volledig het feest van gisteren te negeren - dan mijn laatste examen af, waarna ik een vreemd soort afscheid van de faculteit moest nemen. We hebben er een haat-liefde verhouding opzitten, de faculteit geschiedenis en ik. Vaak de proffen met hun Spaans gebrabbel en de barslechte koffie vervloekend terwijl je ergens weet dat je het toch missen zal. Ook met het afscheidsproces van de stad werd begonnen. Als ik nu door de straten loop, weet ik niet of ik nu met opzet de steegjes moet nemen die ik nog nooit eerder heb gezien of juist via de bekende wegen moet wandelen, om dan glimlachend vast te stellen waar ik overal ooit verloren liep. Maar laat me vooral niet te weemoedig worden: het is nog niet echt helemaal voorbij. Er resten me nog drie heerlijke dagen... en dat ik nog eens terugkom, mag je gerust una verdad como un templo noemen.

Maar eerst geef ik u nog even wat foto's mee.

Zicht vanuit Carolina haar tuin:
een zeldzaam onbewoond stuk Madrid

Het zwembad!
(inclusief badende Spanjaarden en Françaises)

Natuurlijke habitat

Als u in deze heilige examenperiode beschrijvingen van saaie lange uren achter mijn bureautje en stressvolle beproevingen had verwacht, moet ik u helaas teleurstellen. Zelfs in deze tijden die men wel eens "de zwaarste momenten van het studentenleven" placht te noemen liet ik me het erasmusleven nog maar eens bijzonder welgevallen. Dat ging dan van samen laatste avondmalen koken tot heuse tuinfeesten met barbecue. Een verslag.

De week werd ingezet door paniekerige reportages op radio en televisie. Een staking van de leveranciers bleek genoeg voor het voorspellen van heuse doemscenario's en een massale toestroom van mensen die weigerden om te komen van de honger en daarom besloten om de winkels leeg te kopen. Het liep allemaal zo'n vaart niet. Wat wel een vaart loopt hier in Spanje, is het EK. Zelfs een fervent anti-voetbalfan als ik kan niet anders dan af en toe gecharmeerd te zijn door de ongelofelijke voetbalspirit die er in dit land heerst. Zelfs als je je in de bibliotheek of achter je bureautje bevindt, zorgen juichende mensen bij elke goal ervoor dat je alles perfect kan volgen. Om te vermijden dat mijn leven deze week enkel uit studeren en voetbal zou bestaan, werden er ook nog ontdekkingstochten door Madrid op touw gezet en trok ik nog eens de stad in met de inheemse bevolking. Ik leefde blijkbaar in de valse veronderstelling dat ik de buurt op een straal van tien minuten wandelen van mijn huis nu toch al wel zou kennen. Manuel de Madrileen troonde me mee naar een parel van een pleintje en vertelde dat je als je geluk hebt je daar blijkbaar Manu Chao met zijn gitaar kan tegenkomen.

Gisteren werd duchtig verdergegaan met het uittesten van nieuwigheden. Toen ik thuiskwam van mijn examen en zuchtend zei dat ik niet meteen plannen had voor die middag, nam Carolina me prompt mee naar het huis van haar neef in Barajas, iets buiten de stad. Neefjelief organiseerde blijkbaar net een barbecue en had toevallig ook een zwembad in zijn tuin. Bakken onder de Spaanse zon, Argentijnse lekkernijen verorberend en af en toe het zwembad in. Heerlijk. Toen iedereen moe was ging het richting salon alwaar ondergetekende in het gezelschap van een bende Spanjaarden de voetbalmatch Spanje-Zweden kon volgen. Een absolute aanrader, zeker voor wie ooit een studie zou willen maken over Gebruiken en gewoontes van Spanjaarden in hun natuurlijke habitat. Nu al een hit!

Geblokt

Nu mijn eerste examen en daarmee ook al een groot deel van mijn examens eropzit, neem ik even mijn tijd om u daarover te berichten. Examens zijn net zoals vorige keer blijkbaar een fenomeen waar toch niet in elke cultuur op dezelfde manier mee wordt omgesprongen. Toen ik vrijdagavond aanstalten maakte om eens op een deftig uur te gaan slapen, keek Pablo me enigzins bezorgd aan. Of ik niet uitga, het is tenslotte toch vrijdag? De volgende ochtend botste ik in alle vroegte vol studie-ijver tegen Carolina aan, die vroeg waarom ik in godsnaam zo vroeg al wakker was. Tja. En terwijl de gemiddelde Leuvense student de dag (of nacht) voor zijn examen nog hopen leerstof en evenveel liters koffie vewerkt, heeft de Madrileense tegenhanger tijd om haar zesendertigjarige liefje te leren hoe hij zijn hemden moet strijken. Ik kan me er enkel over verbazen. Maar net dankzij die vrijere definitie van studentenlabeur kon er zaterdagavond door een aantal energiekelingen een stapje in de wereld worden gezet, dit keer ging dat richting jazzconcert. En zoals gezegd, nu dit examen achter de rug is kabbelt de rest van de examenreeks tegen een zeer rustig tempo verder tot ik op 23 juni definitief de boeken mag dichtdoen. Om mezelf wat te vermaken zit ik dan af en toe op m'n dakterras (een concept dat ik trouwens ook echt in België wil introduceren). Omdat ik vind dat ik het land niet mag verlaten zonder minstens eens een Spaans boek gelezen te hebben, is dat dan sporadisch zelfs in het gezelschap van ene Gabriel García Márquez.

Bij deze is trouwens ook het aftellen begonnen. "Och, doe er toch niet zo dramatisch over," hoor ik u zo denken. "Ge wist van bij 't begin dat het maar voor even was" "Ge hebt het leuk gehad maar nu is het welletjes geweest, komt maar rap terug naar huis" Reacties die ik stuk voor stuk beaam. Overschot van gelijk. En toch.

Exclusiviteit en rariteit

Na bijna drie weken slecht weer (voor de statistieken: dit zou de natste meimaand in 30 jaar geweest zijn) lijkt het tij nu eindelijk te zijn gekeerd en komt de warme mardileense zon heerlijk cynisch door de wolken piepen. Achter je bureautje zitten als het eigenlijk weer is om in het park te liggen - u zult het zeker met me eens zijn- is geen evidentie. Om toe te geven aan die verleiding, kom ik dus af en toe eens buiten. Om te doen alsof de dingen die ik dan meemaak ook interessant zijn, schrijf ik ze hier voor u neer.

Na negen maanden Madrid zijn er blijkbaar nog altijd nieuwe - en vooral hoogst exclusieve - buurten waar ik nog nooit was geweest. Nadat ik vrijdagavond met mijn tante en nonkel nog bewonderend naar het melkwitte hotel op Plaza Santa Anna zat te kijken, stond ik zaterdagavond na menig dienster en portier om de tuin te hebben geleid, plots zelf op het meest exclusieve penthouse-terras van de stad (aldus de folder). Ha! Nooit eerder zat ik op een dak in een sofa onder een palmboom genietend van het uitzicht over Madrid.

De stad die trouwens elke keer weer net dat beetje vertrouwder wordt. Bij het naar de winkel gaan, 's nachts door de straten wandelen of het uit de metro stappen toevallig mensen tegenkomen die je kent is fijn. Zeker als dat dan ook nog eens Spanjaarden zijn! Inburgering? Geslaagd. Hoewel, er zijn toch nog steeds dingen die me blijven verbazen. Zo was er gisteren de prof die vroeg hoeveel we onszelf zouden geven als we zelf onze punten mochten kiezen. Janne - nog steeds mijn Finse aulagenoot - antwoordt dan beleefd: "Ik zou al blij zijn met een 5/10 meneer", waarop de prof zich vragend tot mij richt en ik zeg "Ik niet, liever wat meer als het voor u hetzelfde is." De tijd zal uitwijzen of dat een goedgeplaatst antwoord was. Andere rariteit was toen ik vanmorgen naar het journaal keek en waar ik bij de plaatselijke Wim de Vilder een goed weggemoffeld gouden kettinkje ontdekte! Hippe trend of slechte smaak? Ik opteer voor het laatste.