Mmmadrid.

Het is zover. De examens zijn achter de rug. Madrid warmt op, de stad verandert langzaam in een oven. De voorbije weken en dagen volgde het ene afscheidsfeest het andere op, nu is het bijna aan mij.

De laatste dagen zijn goed op weg om een ideaal einde te breien aan wat een heel jaar lang één knetterende ervaring is geweest. Na enkele mede-erasmussers die me een jaar op menig feest en trip doorheen het land hebben vergezeld vol nostalgie te hebben uitgezwaaid, zijn de autenthieke Spanjaarden gelukkig nog niet meteen van plan ook hun koffers te pakken. De voorbije week was er eentje vol Spaanse leute. Verjaardagsfeestjes in Manuels op en top Madrileense piso - inclusief grootmoeder - en wederom een heus tuinfeest inclusief barbecue en zwembad. Deze keer stelde mijn kotgenote Carolina het stulpje van haar ouders ter beschikking van de met deze temperaturen wegsmeltende mensheid. Volledig het feit negerend dat ik de volgende dag examen had kon ik dat aanbod niet weigeren en dus werd het nog maar eens een bijzonder gezellige dag. Met 's avonds, u raadt het al: voetbal. Er was mij verteld dat Spanje in geen 88 jaar nog van Italië gewonnen had, dus u kan zich uiteraard de golf van vreugde voorstellen die vlak na de Spaanse overwinning doorheen de hoofstad trok. Nee? Beeldt u zich dan even auto's in, die met Spaanse vlag en wimpel iedereen uit hun huizen toeteren, mensen die in niet veel meer gehuld dan Spaanse vlaggen de straat bevolken, overal jolijt en vrolijkheid. U komt in de buurt.

Deze ochtend legde ik - ditmaal proberend volledig het feest van gisteren te negeren - dan mijn laatste examen af, waarna ik een vreemd soort afscheid van de faculteit moest nemen. We hebben er een haat-liefde verhouding opzitten, de faculteit geschiedenis en ik. Vaak de proffen met hun Spaans gebrabbel en de barslechte koffie vervloekend terwijl je ergens weet dat je het toch missen zal. Ook met het afscheidsproces van de stad werd begonnen. Als ik nu door de straten loop, weet ik niet of ik nu met opzet de steegjes moet nemen die ik nog nooit eerder heb gezien of juist via de bekende wegen moet wandelen, om dan glimlachend vast te stellen waar ik overal ooit verloren liep. Maar laat me vooral niet te weemoedig worden: het is nog niet echt helemaal voorbij. Er resten me nog drie heerlijke dagen... en dat ik nog eens terugkom, mag je gerust una verdad como un templo noemen.

Maar eerst geef ik u nog even wat foto's mee.

Zicht vanuit Carolina haar tuin:
een zeldzaam onbewoond stuk Madrid

Het zwembad!
(inclusief badende Spanjaarden en Françaises)