Bezoek (1)

Na een paasweekend zonder al te veel sociale uitspattingen waar ik gebruik van maakte om de achterstand op schoolvlak een beetje weg te werken, kwam de eerste lading bezoek van het nieuwe semester. Isabel en Evelyn gaven een deel van hun paasvakantie in België op om naar Madrid te komen en deze erasmusdame gezelschap te houden. Ze zijn er niet echt rouwig om geweest. De twee actieve dames verkenden afwisselend alleen - als ik in de les zat - en met mij als gids de stad en haar contreien. Op drie dagen tijd kwamen El Escorial, Prado, Reina Sofia en een bezoek aan mijn faculteit aan de beurt. Met als rustpunten een heus koningsontbijt (Isabel haar woorden) en heerlijk avondmaal (mijn bescheiden mening) op het dakterras toe. Jawadde! Deze ochtend om zeven uur - na een nachtje slapen in de luchthaven wegens ontbrekende transportmogelijkheden om er op dat vroege uur te geraken - namen ze met pijn in het hart het vliegtuig terug richting België, om er de draad van de winterjassen en de bachelorspapers weer op te nemen. Ik denk dat ze toch een beetje hebben kunnen proeven van het erasmusleven, zo gingen we bijvoorbeeld tapas eten samen met andere erasmusvrienden die op hun beurt ook bezoek meebrachten. Een taalgerelateerde schets van de aanwezigen?

- Isabel en Evelyn: beheersen naast Vlaams tevens Engels en Frans.
- Herlinde: spreekt Vlaams, Engels en Spaans en af en toe een beetje Frans.
- Brusselaar 1: kan Frans en Spaans, een beetje Engels en een tikkel Vlaams.
- Brusselaar 2: spreekt Frans en eveneens een tikkel Vlaams.
- Frans meisje: kan Frans en Spaans.
- Fin: beheerst naast moedertaal ook Spaans en Engels, helaas geen Frans

Aan u om uit te vissen wie met wie kon communiceren, wie daar pogingen toe ondernam maar al snel strandde en wie er die avond helemaal geen woord met elkaar heeft gewisseld. Probeer in die omstandigheden maar eens een deftig groepsgesprek op gang te brengen, niet zo evident.

Het was leuk om samen met mijn bezoekers nog eens als toerist door eigen stad te lopen en nog maar eens buurten te ontdekken waar ik tot mijn verbazing nog nooit was geweest. Al was het maar om de laatste restjes reis weg te schudden en weer helemaal met mijn hoofd in Madrid te zijn. Vanaf zondag mag ik mijn kunnen als Madridexperte nog eens uit de doeken doen, want dan komt het grootst aantal bezoekers dat ik tot nu toe in één keer over de vloer kreeg, overgevlogen: moeke, vake, Pieter, Nele en Annelies komen gezellig citytripgewijs op bezoek. Later meer daarover!

Evelyn (l.) & Isabel

Churros

Andere lekkernij

Nog meer eten: ontbijt op het dakterras

München/Marokko

Terug van weggeweest! Een nieuw stukje van de wereld gezien en nu weer trouw achter mijn computer om een verslag neer te pennen. Leest u gerust even verder.

Eerst was er München, waar de temperaturen laag, de Duitsers talrijk en het voedsel overvloedig waren. De stad oogde mooi, de bevolking sympathiek. Ik moest er noodgedwongen mijn Duits van onder een intussen al laagje stof halen, een taal die intussen minder vlot gaat dan het Spaans. Gelukkig bestaan er dan noodoplossingen, die Engels heten. Mijn gastheer was van Engels/Duitse komaf dus het was voor één keer zelfs geen erasmusengels maar wel deftig Brits taalgebruik, waarbij slordigheden werden terechtgewezen en het accent wat werd opgepoetst.

Na thuiskomst en een korte nacht terug in Madrid ging het opnieuw richting luchthaven, dit keer met bestemming Marokko. Tien dagen met de rugzak van de ene plek naar de andere, nooit lang op één plaats blijvend maar wel steeds lang genoeg om telkens een flinke teug sfeer op te snuiven. Van Tangers - alwaar we gedropt werden op het Afrikaanse continent - ging het meteen naar Chefchauen, een dorpje iets meer naar het zuiden en ook bekend als la ciudad azul (de blauwe stad), waar we ons nog in het Spaans verstaanbaar konden maken. Naarmate we verder reisden naar het zuiden waren we op Frans en Arabisch aangewezen. Aangezien niemand van ons die laatste machtig was, heb ik mijn best gedaan om mijn Frans naar boven te halen, al was ook hier de Spaanse invloed weer te merken. Het was - zeker in het begin - sterk wennen aan de Marokkaanse bodem, met zijn mensen en gebruiken. Je wordt vanuit elke winkel toegeroepen en mensen komen op je af met de vraag van welk land je bent, hoe lang je al in Marokko vertoeft, wat je zoekt en vooral hoeveel je ervoor wil betalen. Wees vriendelijk maar direct, was de les die we al snel leerden. Sommige mensen zijn oprecht vriendelijk en geïnteresseerd in een leuke babbel, anderen worden enkel aangetrokken door die toeristische zak op de rug en proberen steevast wat dirhams of sigaretten los te peuteren. Eenmaal je aan dat fenomeen gewend bent, kan je wat relaxen en van Marokko genieten. Marokko met haar moskeeën en minaretten, haar Arabische cultuur, haar warme Afrikaanse zon (die geregeld voor dertig graden zorgde) en overal mensen. Na Chefchauen trokken we achtereenvolgens naar Mequinez, Fez en Marrakech, waar we telkens de medina (het oude stadsdeel) aandeden en waar het altijd een enorm bezige bedoening was. Stalletjes met alle mogelijke soeveniers, specerijen, levende kippen, halve koeien en hier en daar zelfs een kamelenkop... Mensen die af en aan lopen, plaats moeten maken voor een man die met zijn ezel passeert en voor kinderen die tussen dat alles door joelend achter een kameel aanhollen. Als westerling voor wie dit alles een nieuwe wereld leek, kwam ik ogen en oren tekort. We hebben in de oude stad buurten gezien waar het lijkt alsof de tijd een eeuw geleden is blijven stilstaan, vaak ook met armoede troef en we hebben de nieuwe stadsdelen gezien, met zijn cinema's en Dolce & Gebbana winkels. Ook in Marokko bestaan er extremen. Ik betrapte mezelf er wel op dat ik af en toe een wenkbrauw optrok als ik zag hoe sommige dingen eraan toe gingen. Eigen aan het westers-zijn denk ik. Deels omdat mijn reisgenoten de hygiëne van het op straat verkochte voedsel ook niet echt vertrouwden en deels omdat Marokko zo goedkoop is, zijn we al die tijd drie keer per dag uit gaan eten. Een luxe die ik mezelf nog nooit had toegekend en waar ik voor die ene keer stiekem echt wel erg van heb genoten. Na Marrakech, een stad die me overigens niet zo beviel wegens nu al overbevolkt door de toeristen, hadden we genoeg steden gezien en besloten voor de laatste twee dagen richting oceaan te trekken met Essauira als eindstop. Vandaar ging het dan in één trek, per bus, per nachttrein en per vliegtuig terug naar Madrid. Einde van een bijzondere vakantie. Spijtig dat het erop zit maar een verademing om terug thuis te zijn. Tien dagen constant met z'n drieën op schok zijn vergt wat energie, al had ik echt geluk mijn mijn reisgenoten, Dimitris (de Griek) en Janne (de Fin). Finnen hebben het blijkbaar soms moeilijk met de hartelijkheid van Marokkanen en ik denk Janne blij is dat hij terug is in het westerse Madrid. Dimitris daarentegen bleef steeds de vrolijkheid zelve, bewerend dat Griekenland het Marokko van Europa is. Al weet ik uiteraard niet wat daarvan aan is. Als ik ooit richting Peloponnesos afzak zal ik me alvast hoeden voor kamelenkoppen.

Soit, omdat foto's vaak verteerbaarder zijn dan alle vertogen die ik hier neerpen: een selectie, afkomstig van zowel mijn eigen als van Dimitris zijn camera.

Rifgebergte

Chefchauen, de blauwe stad

Wol bewerken als een eeuw geleden
Compagnons. Dimitris (links) en Janne

Fez

Palacio El-Badi

De reisgenoten

Zonsondergang in Essauira

Van een local

Plots was het al begin maart. Beseffen dat je er al zes maanden in Spanje hebt opzitten en dat er nog maar vier maanden op het programma staan. Ook u mag beseffen, trouwe bezoeker, dat deze blog al over de helft zit. Misschien bent u daar rouwig om, misschien heel blij. Dat staat u volledig vrij!

Voorlopig lijkt het wel te lukken om van Madrid (de stad waarover Kommil Foo trouwens ooit een lied maakte) te genieten: het was hier weer enkele dagen twintig graden warm. Tijdens de siësta middagdutten op het grasperkje van de unief. Lezen in de zon op het dakterras. Churos - een plaatselijke specialiteit, ongezond maar lekker- eten in de zon.... De uren die ik niet in de aula doorbreng kan ik er maar beter van genieten: ik telde zonet even dat ik 21 uur les heb per week! Dat is veel meer dan het voor geschiedenisstudenten in Leuven ooit is geweest of zal zijn. Ach. Op weg naar en van de les maak je ook wel af en toe eens iets bijzonders mee. Een busstaking in Madrid, bijvoorbeeld. Waar je dan, als je uiteindelijk een bus hebt gevonden die wilt stoppen aan je halte, jezelf tussen een massa Madrilenen moet zien te wringen. Gevolg? Spaans temperament in het kwadraat. Al had de hele situatie ook wel iets lachwekkend. Iets anders waar ik me nog steeds mee bezighoud hier, is zingen. Vorige vrijdag hadden we met het koor ons eerste echte concert, met barokorekst en al. Dat was fijn. Minstens even fijn was het feestje achteraf: tapas gaan eten met een hele bende Spanjaarden die - nadat ze allemaal eens kwamen vragen hoe mijn naam weer precies uitgesproken dient te worden en van waar ik dan exact afkomstig ben - zich ontpopten tot geduldige gesprekspartners, die het zelfs niet erge leken te vinden wanneer ik voor de zeoveelste keer om woorden-uitleg vroeg. Het is echt niet evident om de conversaties van een hoopje Spaans volk bij elkaar te kunnen volgen, maar ik deed toch mijn best om er zelf ook af en toe iets zinnigs tusssen te werpen. Uitgaan met Spanjaarden was eens iets anders dan met het Erasmusvolkje. Na een half jaar enkel erasmusser zijn, voel je je eindelijk eens een beetje mee een local.

Nu ik dat stadium net heb bereikt laat ik het vertrouwde weer efkes achter om mezelf voor twee weken richting buitenland te begeven. Meer bepaald naar Duitsland en Marokko. Staan in Duitsland op het programma: München. Voor Marokko wordt dat onder andere: Fez, Meknes en Marrakesh. En of ik er zin in heb! Waarschijnlijk zal u hier dus twee weken niets van mij horen. Maar aan alle bezorgde mama's, papa's en toegewijde vrienden: maak u niet ongerust, ik stel het goed. Kom zeker zo rond Pasen nog eens een kijkje nemen, dan is hier hopelijk een uitgebreid verslag te vinden. Tot dan!