Plots was het al begin maart. Beseffen dat je er al zes maanden in Spanje hebt opzitten en dat er nog maar vier maanden op het programma staan. Ook u mag beseffen, trouwe bezoeker, dat deze blog al over de helft zit. Misschien bent u daar rouwig om, misschien heel blij. Dat staat u volledig vrij!
Voorlopig lijkt het wel te lukken om van Madrid (de stad waarover Kommil Foo trouwens ooit een lied maakte) te genieten: het was hier weer enkele dagen twintig graden warm. Tijdens de siësta middagdutten op het grasperkje van de unief. Lezen in de zon op het dakterras. Churos - een plaatselijke specialiteit, ongezond maar lekker- eten in de zon.... De uren die ik niet in de aula doorbreng kan ik er maar beter van genieten: ik telde zonet even dat ik 21 uur les heb per week! Dat is veel meer dan het voor geschiedenisstudenten in Leuven ooit is geweest of zal zijn. Ach. Op weg naar en van de les maak je ook wel af en toe eens iets bijzonders mee. Een busstaking in Madrid, bijvoorbeeld. Waar je dan, als je uiteindelijk een bus hebt gevonden die wilt stoppen aan je halte, jezelf tussen een massa Madrilenen moet zien te wringen. Gevolg? Spaans temperament in het kwadraat. Al had de hele situatie ook wel iets lachwekkend. Iets anders waar ik me nog steeds mee bezighoud hier, is zingen. Vorige vrijdag hadden we met het koor ons eerste echte concert, met barokorekst en al. Dat was fijn. Minstens even fijn was het feestje achteraf: tapas gaan eten met een hele bende Spanjaarden die - nadat ze allemaal eens kwamen vragen hoe mijn naam weer precies uitgesproken dient te worden en van waar ik dan exact afkomstig ben - zich ontpopten tot geduldige gesprekspartners, die het zelfs niet erge leken te vinden wanneer ik voor de zeoveelste keer om woorden-uitleg vroeg. Het is echt niet evident om de conversaties van een hoopje Spaans volk bij elkaar te kunnen volgen, maar ik deed toch mijn best om er zelf ook af en toe iets zinnigs tusssen te werpen. Uitgaan met Spanjaarden was eens iets anders dan met het Erasmusvolkje. Na een half jaar enkel erasmusser zijn, voel je je eindelijk eens een beetje mee een local.
Nu ik dat stadium net heb bereikt laat ik het vertrouwde weer efkes achter om mezelf voor twee weken richting buitenland te begeven. Meer bepaald naar Duitsland en Marokko. Staan in Duitsland op het programma: München. Voor Marokko wordt dat onder andere: Fez, Meknes en Marrakesh. En of ik er zin in heb! Waarschijnlijk zal u hier dus twee weken niets van mij horen. Maar aan alle bezorgde mama's, papa's en toegewijde vrienden: maak u niet ongerust, ik stel het goed. Kom zeker zo rond Pasen nog eens een kijkje nemen, dan is hier hopelijk een uitgebreid verslag te vinden. Tot dan!
Voorlopig lijkt het wel te lukken om van Madrid (de stad waarover Kommil Foo trouwens ooit een lied maakte) te genieten: het was hier weer enkele dagen twintig graden warm. Tijdens de siësta middagdutten op het grasperkje van de unief. Lezen in de zon op het dakterras. Churos - een plaatselijke specialiteit, ongezond maar lekker- eten in de zon.... De uren die ik niet in de aula doorbreng kan ik er maar beter van genieten: ik telde zonet even dat ik 21 uur les heb per week! Dat is veel meer dan het voor geschiedenisstudenten in Leuven ooit is geweest of zal zijn. Ach. Op weg naar en van de les maak je ook wel af en toe eens iets bijzonders mee. Een busstaking in Madrid, bijvoorbeeld. Waar je dan, als je uiteindelijk een bus hebt gevonden die wilt stoppen aan je halte, jezelf tussen een massa Madrilenen moet zien te wringen. Gevolg? Spaans temperament in het kwadraat. Al had de hele situatie ook wel iets lachwekkend. Iets anders waar ik me nog steeds mee bezighoud hier, is zingen. Vorige vrijdag hadden we met het koor ons eerste echte concert, met barokorekst en al. Dat was fijn. Minstens even fijn was het feestje achteraf: tapas gaan eten met een hele bende Spanjaarden die - nadat ze allemaal eens kwamen vragen hoe mijn naam weer precies uitgesproken dient te worden en van waar ik dan exact afkomstig ben - zich ontpopten tot geduldige gesprekspartners, die het zelfs niet erge leken te vinden wanneer ik voor de zeoveelste keer om woorden-uitleg vroeg. Het is echt niet evident om de conversaties van een hoopje Spaans volk bij elkaar te kunnen volgen, maar ik deed toch mijn best om er zelf ook af en toe iets zinnigs tusssen te werpen. Uitgaan met Spanjaarden was eens iets anders dan met het Erasmusvolkje. Na een half jaar enkel erasmusser zijn, voel je je eindelijk eens een beetje mee een local.
Nu ik dat stadium net heb bereikt laat ik het vertrouwde weer efkes achter om mezelf voor twee weken richting buitenland te begeven. Meer bepaald naar Duitsland en Marokko. Staan in Duitsland op het programma: München. Voor Marokko wordt dat onder andere: Fez, Meknes en Marrakesh. En of ik er zin in heb! Waarschijnlijk zal u hier dus twee weken niets van mij horen. Maar aan alle bezorgde mama's, papa's en toegewijde vrienden: maak u niet ongerust, ik stel het goed. Kom zeker zo rond Pasen nog eens een kijkje nemen, dan is hier hopelijk een uitgebreid verslag te vinden. Tot dan!
1 opmerking:
aha als je dan toch in München zit is Wenen niet zover af :-)!!!
Over het feit dat je je meer als een ´local´ voelt, daarin kan ik je volledig begrijpen... het is inderdaad niet zo interessant meer die Erasmussers te leren kennen!!!
Het was lang geleden maar dat maakthet nog meer interessant om te weten wat Herlinde daar zo allemaal uitsteekt in Madrid!!!
Take care
Een reactie posten