Terug van weggeweest! Een nieuw stukje van de wereld gezien en nu weer trouw achter mijn computer om een verslag neer te pennen. Leest u gerust even verder.
Eerst was er München, waar de temperaturen laag, de Duitsers talrijk en het voedsel overvloedig waren. De stad oogde mooi, de bevolking sympathiek. Ik moest er noodgedwongen mijn Duits van onder een intussen al laagje stof halen, een taal die intussen minder vlot gaat dan het Spaans. Gelukkig bestaan er dan noodoplossingen, die Engels heten. Mijn gastheer was van Engels/Duitse komaf dus het was voor één keer zelfs geen erasmusengels maar wel deftig Brits taalgebruik, waarbij slordigheden werden terechtgewezen en het accent wat werd opgepoetst.
Na thuiskomst en een korte nacht terug in Madrid ging het opnieuw richting luchthaven, dit keer met bestemming Marokko. Tien dagen met de rugzak van de ene plek naar de andere, nooit lang op één plaats blijvend maar wel steeds lang genoeg om telkens een flinke teug sfeer op te snuiven. Van Tangers - alwaar we gedropt werden op het Afrikaanse continent - ging het meteen naar Chefchauen, een dorpje iets meer naar het zuiden en ook bekend als la ciudad azul (de blauwe stad), waar we ons nog in het Spaans verstaanbaar konden maken. Naarmate we verder reisden naar het zuiden waren we op Frans en Arabisch aangewezen. Aangezien niemand van ons die laatste machtig was, heb ik mijn best gedaan om mijn Frans naar boven te halen, al was ook hier de Spaanse invloed weer te merken. Het was - zeker in het begin - sterk wennen aan de Marokkaanse bodem, met zijn mensen en gebruiken. Je wordt vanuit elke winkel toegeroepen en mensen komen op je af met de vraag van welk land je bent, hoe lang je al in Marokko vertoeft, wat je zoekt en vooral hoeveel je ervoor wil betalen. Wees vriendelijk maar direct, was de les die we al snel leerden. Sommige mensen zijn oprecht vriendelijk en geïnteresseerd in een leuke babbel, anderen worden enkel aangetrokken door die toeristische zak op de rug en proberen steevast wat dirhams of sigaretten los te peuteren. Eenmaal je aan dat fenomeen gewend bent, kan je wat relaxen en van Marokko genieten. Marokko met haar moskeeën en minaretten, haar Arabische cultuur, haar warme Afrikaanse zon (die geregeld voor dertig graden zorgde) en overal mensen. Na Chefchauen trokken we achtereenvolgens naar Mequinez, Fez en Marrakech, waar we telkens de medina (het oude stadsdeel) aandeden en waar het altijd een enorm bezige bedoening was. Stalletjes met alle mogelijke soeveniers, specerijen, levende kippen, halve koeien en hier en daar zelfs een kamelenkop... Mensen die af en aan lopen, plaats moeten maken voor een man die met zijn ezel passeert en voor kinderen die tussen dat alles door joelend achter een kameel aanhollen. Als westerling voor wie dit alles een nieuwe wereld leek, kwam ik ogen en oren tekort. We hebben in de oude stad buurten gezien waar het lijkt alsof de tijd een eeuw geleden is blijven stilstaan, vaak ook met armoede troef en we hebben de nieuwe stadsdelen gezien, met zijn cinema's en Dolce & Gebbana winkels. Ook in Marokko bestaan er extremen. Ik betrapte mezelf er wel op dat ik af en toe een wenkbrauw optrok als ik zag hoe sommige dingen eraan toe gingen. Eigen aan het westers-zijn denk ik. Deels omdat mijn reisgenoten de hygiëne van het op straat verkochte voedsel ook niet echt vertrouwden en deels omdat Marokko zo goedkoop is, zijn we al die tijd drie keer per dag uit gaan eten. Een luxe die ik mezelf nog nooit had toegekend en waar ik voor die ene keer stiekem echt wel erg van heb genoten. Na Marrakech, een stad die me overigens niet zo beviel wegens nu al overbevolkt door de toeristen, hadden we genoeg steden gezien en besloten voor de laatste twee dagen richting oceaan te trekken met Essauira als eindstop. Vandaar ging het dan in één trek, per bus, per nachttrein en per vliegtuig terug naar Madrid. Einde van een bijzondere vakantie. Spijtig dat het erop zit maar een verademing om terug thuis te zijn. Tien dagen constant met z'n drieën op schok zijn vergt wat energie, al had ik echt geluk mijn mijn reisgenoten, Dimitris (de Griek) en Janne (de Fin). Finnen hebben het blijkbaar soms moeilijk met de hartelijkheid van Marokkanen en ik denk Janne blij is dat hij terug is in het westerse Madrid. Dimitris daarentegen bleef steeds de vrolijkheid zelve, bewerend dat Griekenland het Marokko van Europa is. Al weet ik uiteraard niet wat daarvan aan is. Als ik ooit richting Peloponnesos afzak zal ik me alvast hoeden voor kamelenkoppen.
Soit, omdat foto's vaak verteerbaarder zijn dan alle vertogen die ik hier neerpen: een selectie, afkomstig van zowel mijn eigen als van Dimitris zijn camera.
Rifgebergte
Chefchauen, de blauwe stad
Wol bewerken als een eeuw geleden
Compagnons. Dimitris (links) en Janne
Fez
Palacio El-Badi
De reisgenoten
Zonsondergang in Essauira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten