Nog wat

Nu het leven voor eventjes hoofdzakelijk bestaat uit mijn tijd (studerend?) in mijn kamer opconsumerend, kan ik u niet al te veel heugelijke nieuwtjes brengen over flitsende gebeurtenissen of prachtige reizen. Dit ietwat trieste gegeven betekent echter niet dat ik de laatste tijd helemaal niets ondernam. Vorige week raapte ik al mijn Spaanse moed bij elkaar en ging mezelf aanmelden bij het universiteitskoor, met de nederige vraag of ik misschien zou mogen meezingen in het tweede semester. Waarom wil iemand nu in godsnaam in een Spaans koor gaan zingen en tussen de Spanjaarden gaan zitten als er erasmussers van overal in Europa verkrijgbaar zijn? Wel, om te beginnen laat een groot stuk van dat bonte internationale gezelschap mij binnenkort achter in dit Spaanse oord. Dus moest ik op zoek naar een nieuwe bron die aangeboord kon worden wat sociale aangelegenheden betreft. Het is dus het koor geworden. We zullen zien wat het geeft. Ten tweede, het zijn Spanjaarden. Goed voor ontwikkeling van taal en furie dus. Beiden komen altijd van pas! Maar goed, ik zei dus dat ik mijn tijd hier voornamelijk op mijn kamer doorbreng, pogingen ondernemend om de examens hier tot een goed einde te brengen. Examens, een concept dat Spanjaarden niet helemaal lijken te snappen. Als ik 's ochtends vroeger dan normaal opsta om op tijd te beginnen leren - iets wat thuis in Leuven steeds toegejuicht werd en op heugelijk hoerageroep van mijn ouders werd onthaald - vragen mijn kotgenoten waarom ik zo vroeg opsta. Als ik dan antwoord dat het examens zijn, kijken ze eens vreemd. De Spaanse student lijkt over het algemeen ook iets minder onder het fenomeen 'examen' te lijden. Dat alles in hun taal in het hoofd gepompt dient te worden, zit er misschien wel voor iets tussen.

Ik ben er mij van bewust dat deze blog al lange tijd niet meer werd aangevuld door beeldmateriaal. Zoals gezegd komt dat enerzijds omdat er recentelijk door ondergetekende geen tripjes meer werden ondernomen. Anderzijds is er al lang geen bezoek meer geweest. Maar veegt uw tranen weg en bergt op die zakdoek: daar komt bijzonder snel verandering in! Tijdens mijn examens - u leest het goed - zal ik nieuwe gasten verwelkomen. Ik zal hen aansporen om af en toe eens hun fototoestel boven te halen en daarna met het verzamelde materiaal mijn blog wat opfleuren. Wie toch graag al iets visueels heeft, kan al eens gaan kijken naar dit reclamespotje betreffende de Madrileense metro, dan kan u zich toch eventjes een beetje in mijn leefwereld inleven. Iets realistischer in beeld gebracht is het nieuwstje clipje van Manu Chao. De bar Palentino die u daar ziet bevindt zich aan het einde van mijn straat. De mevrouwen die u ziet paraderen zijn ook echt. Ik passeer er dagelijks maar verder heb ik er niets mee te maken.

Dan rest mij enkel nog de studenten aldaar te feliciteren met hun recentelijk verworven vrijheid. Geniet ervan. Mailtjes met steunbetuigingen aan het adres van alle minder gelukkigen - zijnde ikzelf - zijn welkom

Even een kleine mijmering die ik graag met u zou willen delen. Af en toe heb je zo'n moment waarop je beseft waarom je 't doet, uzelf een jaar in Spaanse oorden begeven. En dan bedoel ik niet de feestjes, die zichzelf ook nu nog met regelmaat van de klok blijven aanmelden. Of het mooie weer, waardoor je het in januari al te warm kan hebben als je rondloopt met je jas en rustig buiten uw boterhammen kan opeten tijdens de siësta. Ik bedoel deze keer zelfs niet de pracht van Madrid, de stad waar ik er gisteren na vijf maanden toch nog eens ben in geslaagd om verloren te lopen... Ik bedoel écht: waarom Spanje?

Omdat je hier 's ochtends in de les kan leren over het Francoregime en de verbeten strijd van het Baskenland om zich tegen het nationalistische grillen van die dictator te verzetten, 's avonds dan effectief Basken tegenkomt die Franco helemaal nog niet zo'n "kwaaie peer" blijken te vinden en daar dan met hen over discussiëert. Omdat het hier is dat een gepensioneerde meneer die nog voor de lol (echt waar) geschiedenis bijstudeert zich in de les luidkeels beklaagt over alle zever die ze tijdens de dictatuur moesten leren over Marx en ander communistisch 'gespuis'. Omdat het hier is dat je in de les een documentaire bekijkt over de Transición waar nogal vaak de naam van Felipe González valt, een charismatische jongeman waar je nog nooit van hebt gehoord. Om dan later te ontdekken dat die Felipe González veertien jaar lang aan het hoofd heeft gestaan van het land waarin ik me nu bevind en nu helemaal geen jongeman meer is maar eerder al een bompa. Omdat het hier is dat je reportages bekijkt over een gigantische betoging in Madrid en dan kan zeggen: "Hé die plaats ken ik, daar passeer ik elke dag!" Omdat het ook alleen maar hier kan zijn dat je na al die lessen over Franco eindelijk begint te beseffen dat het land waarin je rondloopt op dertig jaar tijd ondenkbaar hard veranderd is. Ook omdat het alleen maar hier kan zijn dat de professor vertelt over toen hij nog een student was en les volgde in de aula met agenten aan de deur, die moesten controleren of er geen anti-franco praatjes werden verkocht. En hoe diezelfde professor in 1981 in het leger zat en in het gezelschap van een paar hoge militairen live nieuws van zowaar een staatsgreep te horen kreeg.

Ach, misschien vindt u dit alles niet half zo verwonderlijk als ik. Misschien is het - nu al - een kleine afwijking die zich vormt bij mensen die geschiedenis studeren... In elk geval, tot daar het contemplerende gedeelte. Volgende keer krijgt u iets meer down-to-earth. Misschien al wel een verslag over mijn eerste Spaanse examen, wie weet.

Spaansig

Beste toevallige voorbijkomer of geachte oprecht geïnteresseerde,

Blij dat u weer even de tijd neemt om tot hier af te zakken. Al vrees ik dat ik u het beloofde verslag van de trip naar Segovia zal moeten onthouden. Na een lichte stressgolf en de toezegging van Marieke besloot ik thuis te blijven om me volledig op nog-te-doene-taken te storten. En wel voor echt. Gisteren en vandaag zat ik de hele dag (dat is dus 12 uur) non-stop in de les of in la biblioteca, om toch maar zo snel mogelijk die (hoogst vervelende want in het Spaans te schrijven) papers af te krijgen en op het echte studeerwerk te kunnen overgaan. U - harde werker of ijverige student - denkt waarschijnlijk: "Ocharme, ze moet ook eens iets doen!" Juist. Inderdaad een ietwat ander ritme dan mijn erasmuspersoontje tot nu toe gewend was maar gelieve niet uit het oog te verliezen dat een blok hier onbestaande is. Als er dus iets moet gewerkt worden, is het nu wel de moment. Een beetje medelijden graag. Danku.

Sta mij toe even mijn leven in en rond de universiteitsgebouwen toe te lichten. Eerst en vooral: het is daar nogal Spaansig. Voor de eerste keer sinds mijn llegada op Spaanse bodem kon ik al het Spaans even niet zo goed meer aan. Toen ik vanmorgen op de bus stapte wilde ik gewoon wat simpel Nederlands horen. Uiteraard spreekt de doorsnee Spanjaard geen Vlaams, daar was ik zelf al achter, maar ik had me voorbereid en mijn mp3 speler voor de gelegenheid vol met Bart Peeters muziek geladen. Net toen ik op het punt stond om genietend van wat Vlaamse klanken onderuit te zakken, komt Colin me vrolijk tegemoet gelopen. U weet wel, die andere Belg uit geschiedenis. Omdat praten met mensen die je kent een sociale vaardigheid is die van kleinsaf reeds wordt aangeleerd, haalde ik de mp3 speler weer uit mijn oren. Daar ging mijn Vlaams. Want Colin is een Brusselse Belg. En aangezien zijn Nederlands even onbestaand is als mijn Frans sinds ik hier in Spanje zit waren we verplicht om - inderdaad - in het Spaans met elkaar te brabbelen. Dios mios. Maar goed, niets verloren. De dag was nog jong en beloftevol. Zo kwam er later op de dag spontaan een Spanjaard met mij praten die wist dat ik een erasmusser was en hij bood aan of ik misschien graag zijn nota's zou willen kopiëren, aangezien die van mij er waarschijnlijk uitzien als gatenkaas. Wow, merci. Als ik ooit iets voor u kan terugdoen, moest je ooit naar België komen... De volgende les dan. Ik verstond iets niet en vroeg aan de meneer die voor mij zat of hij het had begrepen, waarop hij de professor om uitleg vroeg. Het bleek een domme vraag te zijn want iedereen begon te lachen (zo zijn ze wel, die Spanjaarden) maar de meneer deed rustig alsof hij (en niet ik) die domme vraag had bedacht en nam het lachsalvo grijnzend tot zich. Oeps.

Na vermoeiende dagen op de universiteit is het wel steeds leuker thuiskomen hier op kot. Samen rond de tafel zitten, elk zijn eigen (of bij uitzondering al eens samen gekookte) eten opetend, lopen de babbels steeds beter. Ik merk zelf dat het door elkaar babbelen al beduidend vlotter gaat. Soms kan ik zelfs al eens een mopje maken dat door de anderen begrepen wordt. Zonet stond ons Spaans televisietoestel afgestemd op Argentijnse zender (waar het nu - geheel naast de kwestie - zomer is. 40 graden en meer!) en het gesprek schakelde over op Argentinië. Toen Pablo nog lange haren had en leek op Antonio Banderas. Waar de mensen die het zich kunnen veroorloven hun oogappels voor hun twintigste verjaardag blijkbaar een auto cadeau doen. Het land waar men zowaar Jean-Marie Pfaff blijkt te kennen. Maakt dat mee zeg. En dan was ik nog niet eens bekomen van de hoop zingende Fransen op de bus die luidkeels Champs Elysees aan het zingen waren.

Wat een wonderland.

Standvastig

Nadat ik eerder op het jaar al verbaasd was door het opkomen van herfst en zelfs winter, waarvan ik nauwelijks had vermoed dat die hier konden bestaan, werd ik deze week met verstomming geslagen door het bestaan van werkijver bij erasmussers. Nu zelfs voor ons de examens met rasse schreden naderen, voelen de studenten plots iets meer druk dan hen lief is en schieten ze massaal in gang. Of u mijzelf ook tot die hoop paniekerige jongelui mag rekenen? Pues... laat me u vertellen dat ik deze morgen om acht uur opstond met het idee om eens vroeg te beginnen werken: een unicum in mijn Spaanse leven. Al leverde het niet veel op, want hier zit ik dan weeral achter mijn computer, liever mijmeringen op mijn blog achterlatend dan de geschiedenis van Amerika samen te vatten. Voorts zijn hier na het feest van los Reyes ook de rebajas (solden) van start gegaan, nog een factor die het standvastig achter je bureau blijven zitten bemoeilijkt. Omdat je uiteindelijk toch beter een keertje kan toegeven aan de verleiding om je dan achteraf te kunnen troosten met de gedachtje dat je het toch maar mooi hebt gedaan, trek ik straks de stad in. Eerst had ik gevreesd dat ik hiervoor enkel op mezelf aangewezen zou zijn (zie iets hoger: werkdrift bij de erasmuspopulatie) maar toen ik daarover mijn beklag deed bij Carolina, nog steeds mijn Argentijnse kotgenote, bood ze aan om mee te gaan winkelen. Als je mij dus in Leuven zou terugzien en ik lijk zó weggewandeld uit de straten van Buenos Aires, weet je dat het is omdat ik onder de druk van Carolina haar tips & raadgevingen ben bezweken.

Gisteren had ik het ook voor, dat 'bezwijken onder druk'. Ik wandelde rustig naar huis langs de Gran Via, nog aan het bekomen van mijn laatste les, waar de professor haar beklag deed dat er maar één keer om de twee jaar congressen werden georganiseerd, waarvan het laatste in Cuba. Ze kreeg ocharme maar € 1000 betaald voor deze reis, zo wist ze ons te melden. En dat ze met dat geld nauwelijks een mojito kon betalen. U zei? Ik weet niet wat voor mojitos mijn lieftallige professor gewoon is maar ik zou toch niet klagen als ik op reis mocht naar Cuba en daarvoor zoveel geld kreeg. En ik zou er zeker geen cocktail minder voor drinken. Maar goed, terug naar de Gran Via, alwaar ik rustig door de regen (!) aan het wandelen was, mp-3 speler in de oren, kap ver over het hoofd getrokken. Er komt een vrouw naar me toe: of ik even tijd heb om wat vraagjes op te lossen? Eigenlijk liever niet, dank u. "Jamaar," zegt ze, "woont u in Madrid?" Ja, natuurlijk, is er ook maar een toerist die zich tot hier waagt tijdens het regenseizoen? Ik probeer haar vriendelijk maar kordaat duidelijk te maken dat ik geen zin heb in een enquête en dat ik trouwens helemaal geen Spaans spreek. Misschien had ik haar dat allemaal niet in het Spaans moeten vertellen, want het pakte niet. Ik bezweek onder de druk en zat nog geen vijf minuten later achter een computer vragen over Spaanse TV-spotjes over benzine op te lossen. Ik snapte er uiteraard niets van. "Nog nooit van gehoord," luidde mijn antwoord steeds. Tot ik bij een vragenreeks over Parijs-Dakar kwam. Of ik iemand ken die meerijdt? Uiteraard, Koen Wauters van Clouseau. Daar bleken zij dan helaas (maar niet geheel onterecht) nog nooit van gehoord te hebben. Conclusie? Ik mag me dan al misschien wel een beetje inwoner van Spanje voelen, mijn nuttige bijdrage aan Spaanse enquêtes is minimaal. De volgende keer zal ik iets standvastiger proberen te weigeren. En ik ben van plan om dat in het plat Leuvens te doen.

In het volgende verslag zal u waarschijnlijk kunnen lezen hoe het mij verging in Segovia, alwaar ik zondag met Marieke van een laatste tripje voor de examens zal genieten. In tussentijd wens ik de Belgische studenten ginder nog minstens evenveel (of zelfs een beetje meer) ijver toe als hun erasmuscollega's hier. Doet dat goed!

Terug

Terug thuis van even huiswaarts te zijn geweest, plant ik me rustig weer even achter mijn laptop om u allemaal - ik kan er niet omheen - een bijzonder gelukkig 2008 te wensen en u tevens ook te berichten over hoe het was om weg en opnieuw terug te zijn.

10 dagen in België voelden snel weer heel vertrouwd aan. Weer even een grote(re) kamer, fietsend een stad van kleiner formaat en kouder klimaat trotseren, Vlaams praten met Vlaamse vrienden... Ondanks het feit dat veel mensen eigenlijk moesten blokken, heb ik toch veel mensen teruggezien en dat heeft deugd gedaan. Donderdag was het weer alles bij elkaar pakken om opnieuw naar die intussen al andere thuis te vertrekken. Na een voorspoedige (en uiterst snelle: van mijn voordeur in Leuven tot mijn voordeur in Madrid verstreken slechts vijf luttele uren) reis was ik weer in mijn eigen mooie, betoverende wereldstad. Even bekomen. Blij zijn omdat je iedereen hebt teruggezien. Blij zijn om wat nog moet komen. En of er nog wat komen zal! Ik heb nog zes maanden Spanje te goed, waar ik superhard ga van proberen te genieten. Staan al op het programma voor binnen niet zo heel lang: een reis naar Marokko (daarvoor ben ik hier nog lustig medereizigers aan het ronselen) en vele bezoekskens van vrienden. Ik hoef u vast niet te vertellen dat ik daar al naar uitkijk. Helaas zijn er eerst nog de examens, die hier dan ook nog eens worden voorafgegaan door nog drie weken les. Ach, alles om in Madrid te mogen wonen, nietwaar?

Madrid, nu al een van de grote liefdes van mijn leven. Vandaag was het hier het feest van los Reyes Magos. Een groots feest, zo was mij voorspeld. Dus zakte ik in het gezelschap van drie Finnen af naar Plaza de Colón om er de heuse 3 koningen-parade te gaan bewonderen. U stelt het zich best voor als een kruising tussen een carnavalsstoet en cirque du soleil. Klinkt misschien niet al te best, maar het was wel echt mooi om te zien. We woonden - omgeven door zeker duizend kinderen - ook nog de slotshow bij, die ietwat saai eindigde in een morele speech van een van de koningen over al het goede en het kwade in deze wereld. Waar halen ze het toch. We waren bijna teleurgesteld toen het startschot werd gegeven voor het begin van een enorm vuurwerkspektakel. Wat dan wel weer de moeite was. In het naar huis wandelen hielden we ook nog even halt om een stukje roscón te verorberen, de traditionele Spaanse 3 koningen-koek is dat. Jaja, los Reyes, de Spanjaarden nemen het serieus. Zo serieus dat ze besloten om het tot algemene feestdag uit te roepen, waardoor ik maandag geen school heb, een goed begin. Lang leve Spanje! Laat de tweede helft van het erasmus avontuur maar komen.

U zag allemaal al eens vuurwerk. Maar waarschijnlijk nog nooit op Plaza de Cibeles.