15 jan 2008

Spaansig

Beste toevallige voorbijkomer of geachte oprecht geïnteresseerde,

Blij dat u weer even de tijd neemt om tot hier af te zakken. Al vrees ik dat ik u het beloofde verslag van de trip naar Segovia zal moeten onthouden. Na een lichte stressgolf en de toezegging van Marieke besloot ik thuis te blijven om me volledig op nog-te-doene-taken te storten. En wel voor echt. Gisteren en vandaag zat ik de hele dag (dat is dus 12 uur) non-stop in de les of in la biblioteca, om toch maar zo snel mogelijk die (hoogst vervelende want in het Spaans te schrijven) papers af te krijgen en op het echte studeerwerk te kunnen overgaan. U - harde werker of ijverige student - denkt waarschijnlijk: "Ocharme, ze moet ook eens iets doen!" Juist. Inderdaad een ietwat ander ritme dan mijn erasmuspersoontje tot nu toe gewend was maar gelieve niet uit het oog te verliezen dat een blok hier onbestaande is. Als er dus iets moet gewerkt worden, is het nu wel de moment. Een beetje medelijden graag. Danku.

Sta mij toe even mijn leven in en rond de universiteitsgebouwen toe te lichten. Eerst en vooral: het is daar nogal Spaansig. Voor de eerste keer sinds mijn llegada op Spaanse bodem kon ik al het Spaans even niet zo goed meer aan. Toen ik vanmorgen op de bus stapte wilde ik gewoon wat simpel Nederlands horen. Uiteraard spreekt de doorsnee Spanjaard geen Vlaams, daar was ik zelf al achter, maar ik had me voorbereid en mijn mp3 speler voor de gelegenheid vol met Bart Peeters muziek geladen. Net toen ik op het punt stond om genietend van wat Vlaamse klanken onderuit te zakken, komt Colin me vrolijk tegemoet gelopen. U weet wel, die andere Belg uit geschiedenis. Omdat praten met mensen die je kent een sociale vaardigheid is die van kleinsaf reeds wordt aangeleerd, haalde ik de mp3 speler weer uit mijn oren. Daar ging mijn Vlaams. Want Colin is een Brusselse Belg. En aangezien zijn Nederlands even onbestaand is als mijn Frans sinds ik hier in Spanje zit waren we verplicht om - inderdaad - in het Spaans met elkaar te brabbelen. Dios mios. Maar goed, niets verloren. De dag was nog jong en beloftevol. Zo kwam er later op de dag spontaan een Spanjaard met mij praten die wist dat ik een erasmusser was en hij bood aan of ik misschien graag zijn nota's zou willen kopiëren, aangezien die van mij er waarschijnlijk uitzien als gatenkaas. Wow, merci. Als ik ooit iets voor u kan terugdoen, moest je ooit naar België komen... De volgende les dan. Ik verstond iets niet en vroeg aan de meneer die voor mij zat of hij het had begrepen, waarop hij de professor om uitleg vroeg. Het bleek een domme vraag te zijn want iedereen begon te lachen (zo zijn ze wel, die Spanjaarden) maar de meneer deed rustig alsof hij (en niet ik) die domme vraag had bedacht en nam het lachsalvo grijnzend tot zich. Oeps.

Na vermoeiende dagen op de universiteit is het wel steeds leuker thuiskomen hier op kot. Samen rond de tafel zitten, elk zijn eigen (of bij uitzondering al eens samen gekookte) eten opetend, lopen de babbels steeds beter. Ik merk zelf dat het door elkaar babbelen al beduidend vlotter gaat. Soms kan ik zelfs al eens een mopje maken dat door de anderen begrepen wordt. Zonet stond ons Spaans televisietoestel afgestemd op Argentijnse zender (waar het nu - geheel naast de kwestie - zomer is. 40 graden en meer!) en het gesprek schakelde over op Argentinië. Toen Pablo nog lange haren had en leek op Antonio Banderas. Waar de mensen die het zich kunnen veroorloven hun oogappels voor hun twintigste verjaardag blijkbaar een auto cadeau doen. Het land waar men zowaar Jean-Marie Pfaff blijkt te kennen. Maakt dat mee zeg. En dan was ik nog niet eens bekomen van de hoop zingende Fransen op de bus die luidkeels Champs Elysees aan het zingen waren.

Wat een wonderland.

4 opmerkingen:

Marieke Buffel zei

Argentijnse helden, daar ging het over. Ook ik heb er zo eentje leren kennen. Eerst graag even meedelen dat Spaanse deuren niet zoals Belgische zijn. Of Nederlandse, Franse of dergelijk logisch land. Waardoor het al eens voorkomt, dat je kotgenoten je opsluiten in je piso en het - zelfs met sleutel - onmogelijk blijkt jezelf te bevrijden. Uiteraard is op dat moment net je gsm-geld net op (leve mijn belgische mobistar-abonnement!) en begint je les binnen een vijftal minuten... Pure Spaanse ellende dus! Op zo'n moment hang je als meisje best met je lange blonde haren uit je slaapkamerraam, en heeft je Argentijnse buurman net zijn rookpauze. (Dit is niet echt een toevalligheid, eerder een om de tien minuten -gebeuren.) Dan slaat die held een praatje met je, en kan jij enkel een smekend 'Puedes ayudarme por favor?!' uitbrengen. De held springt van zijn paard, vangt je sleutels op en opent exact 30 seconden later je voordeur... Muchas gracias, mi amor!

Anoniem zei

ocharme! Ze moet ook eens werken.... medelijden (?) omdat jij het bent misschien.... Argentinië - het land van Ernesto - het land van onze reis....

Herlinde zei

Met oprechte dank voor het empathisch meeleven.

Wat die reis beteft: ging jij niet naar Cuba? Trouwens, ik probeerde het hier al eens: "Aah, Argentinië! Het land van el Ché!" Nooit doen. Eerst kijken ze je een aantal minuten zwijgend aan, waarna ze op een ben-jij-nu-zo-dom-of-doe-je-maar-aslof zeggen: "Die vocht wel in Cuba he"

Zucht.

Anoniem zei

Oi Herlinde,

Laat optimisme wat primeren hé! Lange leve dat Spaans, Nederlands is een onnozel taaltje en straks eindig je als N-VA lid (en hoe gaan we je dan ooit nog willen uitnodigen op een drankgoelag of een Star Wars-avond? :-)

Wat betreft JM Pfaff: die brengt hier nu zelfs zijn eigen tijdschrift op de markt. Houdt het dan nooit op?

En veel succes met je examens!

Groetjes