Even een kleine mijmering die ik graag met u zou willen delen. Af en toe heb je zo'n moment waarop je beseft waarom je 't doet, uzelf een jaar in Spaanse oorden begeven. En dan bedoel ik niet de feestjes, die zichzelf ook nu nog met regelmaat van de klok blijven aanmelden. Of het mooie weer, waardoor je het in januari al te warm kan hebben als je rondloopt met je jas en rustig buiten uw boterhammen kan opeten tijdens de siësta. Ik bedoel deze keer zelfs niet de pracht van Madrid, de stad waar ik er gisteren na vijf maanden toch nog eens ben in geslaagd om verloren te lopen... Ik bedoel écht: waarom Spanje?

Omdat je hier 's ochtends in de les kan leren over het Francoregime en de verbeten strijd van het Baskenland om zich tegen het nationalistische grillen van die dictator te verzetten, 's avonds dan effectief Basken tegenkomt die Franco helemaal nog niet zo'n "kwaaie peer" blijken te vinden en daar dan met hen over discussiëert. Omdat het hier is dat een gepensioneerde meneer die nog voor de lol (echt waar) geschiedenis bijstudeert zich in de les luidkeels beklaagt over alle zever die ze tijdens de dictatuur moesten leren over Marx en ander communistisch 'gespuis'. Omdat het hier is dat je in de les een documentaire bekijkt over de Transición waar nogal vaak de naam van Felipe González valt, een charismatische jongeman waar je nog nooit van hebt gehoord. Om dan later te ontdekken dat die Felipe González veertien jaar lang aan het hoofd heeft gestaan van het land waarin ik me nu bevind en nu helemaal geen jongeman meer is maar eerder al een bompa. Omdat het hier is dat je reportages bekijkt over een gigantische betoging in Madrid en dan kan zeggen: "Hé die plaats ken ik, daar passeer ik elke dag!" Omdat het ook alleen maar hier kan zijn dat je na al die lessen over Franco eindelijk begint te beseffen dat het land waarin je rondloopt op dertig jaar tijd ondenkbaar hard veranderd is. Ook omdat het alleen maar hier kan zijn dat de professor vertelt over toen hij nog een student was en les volgde in de aula met agenten aan de deur, die moesten controleren of er geen anti-franco praatjes werden verkocht. En hoe diezelfde professor in 1981 in het leger zat en in het gezelschap van een paar hoge militairen live nieuws van zowaar een staatsgreep te horen kreeg.

Ach, misschien vindt u dit alles niet half zo verwonderlijk als ik. Misschien is het - nu al - een kleine afwijking die zich vormt bij mensen die geschiedenis studeren... In elk geval, tot daar het contemplerende gedeelte. Volgende keer krijgt u iets meer down-to-earth. Misschien al wel een verslag over mijn eerste Spaanse examen, wie weet.