Standvastig

Nadat ik eerder op het jaar al verbaasd was door het opkomen van herfst en zelfs winter, waarvan ik nauwelijks had vermoed dat die hier konden bestaan, werd ik deze week met verstomming geslagen door het bestaan van werkijver bij erasmussers. Nu zelfs voor ons de examens met rasse schreden naderen, voelen de studenten plots iets meer druk dan hen lief is en schieten ze massaal in gang. Of u mijzelf ook tot die hoop paniekerige jongelui mag rekenen? Pues... laat me u vertellen dat ik deze morgen om acht uur opstond met het idee om eens vroeg te beginnen werken: een unicum in mijn Spaanse leven. Al leverde het niet veel op, want hier zit ik dan weeral achter mijn computer, liever mijmeringen op mijn blog achterlatend dan de geschiedenis van Amerika samen te vatten. Voorts zijn hier na het feest van los Reyes ook de rebajas (solden) van start gegaan, nog een factor die het standvastig achter je bureau blijven zitten bemoeilijkt. Omdat je uiteindelijk toch beter een keertje kan toegeven aan de verleiding om je dan achteraf te kunnen troosten met de gedachtje dat je het toch maar mooi hebt gedaan, trek ik straks de stad in. Eerst had ik gevreesd dat ik hiervoor enkel op mezelf aangewezen zou zijn (zie iets hoger: werkdrift bij de erasmuspopulatie) maar toen ik daarover mijn beklag deed bij Carolina, nog steeds mijn Argentijnse kotgenote, bood ze aan om mee te gaan winkelen. Als je mij dus in Leuven zou terugzien en ik lijk zó weggewandeld uit de straten van Buenos Aires, weet je dat het is omdat ik onder de druk van Carolina haar tips & raadgevingen ben bezweken.

Gisteren had ik het ook voor, dat 'bezwijken onder druk'. Ik wandelde rustig naar huis langs de Gran Via, nog aan het bekomen van mijn laatste les, waar de professor haar beklag deed dat er maar één keer om de twee jaar congressen werden georganiseerd, waarvan het laatste in Cuba. Ze kreeg ocharme maar € 1000 betaald voor deze reis, zo wist ze ons te melden. En dat ze met dat geld nauwelijks een mojito kon betalen. U zei? Ik weet niet wat voor mojitos mijn lieftallige professor gewoon is maar ik zou toch niet klagen als ik op reis mocht naar Cuba en daarvoor zoveel geld kreeg. En ik zou er zeker geen cocktail minder voor drinken. Maar goed, terug naar de Gran Via, alwaar ik rustig door de regen (!) aan het wandelen was, mp-3 speler in de oren, kap ver over het hoofd getrokken. Er komt een vrouw naar me toe: of ik even tijd heb om wat vraagjes op te lossen? Eigenlijk liever niet, dank u. "Jamaar," zegt ze, "woont u in Madrid?" Ja, natuurlijk, is er ook maar een toerist die zich tot hier waagt tijdens het regenseizoen? Ik probeer haar vriendelijk maar kordaat duidelijk te maken dat ik geen zin heb in een enquête en dat ik trouwens helemaal geen Spaans spreek. Misschien had ik haar dat allemaal niet in het Spaans moeten vertellen, want het pakte niet. Ik bezweek onder de druk en zat nog geen vijf minuten later achter een computer vragen over Spaanse TV-spotjes over benzine op te lossen. Ik snapte er uiteraard niets van. "Nog nooit van gehoord," luidde mijn antwoord steeds. Tot ik bij een vragenreeks over Parijs-Dakar kwam. Of ik iemand ken die meerijdt? Uiteraard, Koen Wauters van Clouseau. Daar bleken zij dan helaas (maar niet geheel onterecht) nog nooit van gehoord te hebben. Conclusie? Ik mag me dan al misschien wel een beetje inwoner van Spanje voelen, mijn nuttige bijdrage aan Spaanse enquêtes is minimaal. De volgende keer zal ik iets standvastiger proberen te weigeren. En ik ben van plan om dat in het plat Leuvens te doen.

In het volgende verslag zal u waarschijnlijk kunnen lezen hoe het mij verging in Segovia, alwaar ik zondag met Marieke van een laatste tripje voor de examens zal genieten. In tussentijd wens ik de Belgische studenten ginder nog minstens evenveel (of zelfs een beetje meer) ijver toe als hun erasmuscollega's hier. Doet dat goed!