Granada.

Om dat het intussen al een gewoonte is en ook omdat geen enkel verhaal compleet is zonder: een kleine selectie fotomateriaal.

Albaícin

Let op het mini-flamencodanseresje op de achtergrond

Ik ben fan van de kat

Tine & ik

De grote (?) rivier

Schoon zicht

Daarheen en weer terug (2)

Blij dat u ook nu weer even een nieuwsgierige blik op mijn blog komt werpen. Als u dat nog een maand volhoudt, bent u werkelijk de beste. Dan hebt u er samen met mij het volledige erasmusavontuur opzitten. Het aftellen is begonnen, helaas. Maar voor het zover is, probeer ik mijn wedevaren toch nog graag even aan de man te brengen. Vandaag geblogd: Granada.

De allerlaatste trip op Spaanse bodem ging opnieuw richting zuiden, waar ik mijn hart aan Andalucía heb verloren. Een tweede keer met veel plezier de bus op richting Granada, alwaar ik zeer hartelijk verwelkomd werd door twee splinternieuwe Granadezen: Tine en Thomas waren gastvrouw en gastheer van dienst. Samen met Tine - en het kleine mensje in haar buik - heb ik de stad doorkruist, struikelend over abnormaal veel hippies en trouwpartijen. Granada met haar Albaícin, Alhambra en haar Sierra Nevada. Waar zon en gratis tapas troef zijn. Ik zou er rustig kunnen aarden, hopelijk denken Tine en Thomas daar ook zo over.

Terug in Madrid dan, waar de laatste twee weken les zijn ingegaan. En hoe! Tijdens mentalidades y creencias luisterden we anderhalf uur lang naar muziekfragmenten, van Mozart over Chopin tot wat gerammel van deze eeuw, waaruit we dan de ideeën van de componist en de heersende tijdsgeest moesten zien te puren. Ander leuks (maar niet heus) zijn de lessen van mundo actual, waar de prof al een volle week pure fysica uit de doeken staat te doen. En omdat de lessen door al dat geks nog wat leger zijn dan anders is het des te moeilijker om een geeuw of meewarige glimlach voor de prof in kwestie verborgen te houden. Een leukere man en mijn absolute favoriet is die van integración europea: "Aha! Onze erasmusstudent uit België! Vertel eens, wat zeggen ze in jouw land als je zegt dat je op erasmus gaat naar Spanje?" "Pues... Dat ik veel zon en sangria ga zien, meneer" "Hm. En kloppen die vooroordelen ook, vind je?" "Ja, meneer." Tot daar het gesprek.

Europese integratie, ik ben er trouwens een fan van. Het Europese vriendenbestand dat ik dit jaar heb opgebouwd, begint zijn vruchten af te werpen, vergeeft u me de uitdrukking. Er zijn al aanbiedingen om in september terug te keren naar het land van zon en sangria om samen met een handvol spanjaarden nog een tripje te placeren. Of er is de Griek die al aanbood om in september een tocht langsheen de mooiste eilanden van zijn Griekenland te maken. Of de Duitser die zin heeft in een reis doorheen Oost-Europa. Misschien een overaanbod, maar ik ben daar niet rouwig om. Het laatste wat ik wil is de reiskriebel verliezen die ik hier heb opgelopen.

Over reiskriebels gesproken, op aandringen van derden die dit weekend afzakken naar Madrid: een rechtzetting. Het "laatste" bezoek van vorige keer was nog niet helemaal het laatste. Mijn tante en nonkel die dit weekend afzakken naar Madrid worden uiteraard als volwaardig bezoek beschouwd. Dat ze er van mogen genieten! Net als de Belgische studenten die ginder al volop aan het blokken zijn. Geniet ervan. En vooral ook veel succes.

Bezoek

De laatste keer dat een stukje blog met deze titel getooid zal zijn, want deze ochtend heb ik mijn laatste bezoek op de luchthaven afgezet. Er uit gaan met een knaller, zo hoort dat. Nadat Madrileense soevenirs tegen Weense Mozartkugeln waren uitgewisseld, ging het donderdag meteen richting stadscentrum, waar het voor de verandering nog eens feest was. Vrouwen en mannen in authentieke klederdracht bevolkten de stad en overal was muziek. San Isidro, het had wel iets. We doorkruisten bekende en iets minder bekende buurten van de stad en deden alsof het heel warm was en picknickten op mijn dakterras en in het park. Hoewel een boze buurvrouw ons van het eerste en de regen ons van het tweede verdreef, kon dat de pret toch niet bederven. Een nieuwigheid voor mij was dit weekend de teleférico: een kabelbaan die je van berg naar heuveltop brengt, waarbij je Madrid vanuit de lucht kan bewonderen. Schoon. Na het esthetische was het tijd om het wereldburgerschap wat bij te schaven. Aangezien Arne zijn jaar al erasmussend in Wenen aan het doorbrengen is, was hij toch al wat feestgedruis gewend, zo dacht hij toch. Dat was dan buiten Madrid, haar excentrieke bevolking en haar nachtelijke uren gerekend. Kwamen allen aan de beurt op uren waarop u en ik (?) normaal al slapen: een introductie in Indiana Jones, Singstar, Bausack (een hoogst gezellig gezelschapspel waarvan dus ook een Spaanse versie bestaat), wereldkeuken, tapas, dansen en pogingen daartoe. Heel plezant allemaal. Om te bewijzen dat Madrid als Habsburgse hoofdstad ook op cultuurvlak niet moet onderdoen voor Wenen werd dan ook nog even halt gehouden bij het Prado en het Reina Sofia. Balans? Veel gedaan, veel genoten en tijd die nog maar eens voorbij is gevlogen...

Vanuit kabellift

Arne

Sonrisas y lagrimas (oftwel Sound of Music)
Indiana Gran Via by night
(nog even mooi als in het begin)

Mayo hermoso

Soms kan je niet meer op je zekerheden vertrouwen. Justine Henin stopt met tenissen en rare winden zorgden er de laatste week voor dat het in België warmer was dan hier. Gelukkig zijn er nog de puentes - verlengde weekends die we te danken hebben aan een of andere feestdag of heilige - waarop je kan blijven rekenen. Vandaag is het San Isidro, de patroonheilige van Madrid, die ervoor zorgt dat ik niet in de les van een of andere heldere expositie zit te genieten maar wel hier achter de computer mijn schrijven tot u richt.
De laatste week heb ik me vooral bezig gehouden met verder infiltreren in de Spaanse circuits. Als je eenmaal een aantal Spanjaarden tot je vrienden kan rekenen, komt de rest vanzelf. Ze tronen je mee naar feestjes allerhande en stellen je maar wat graag voor aan al hun vrienden, zo blijkt. En dan maar samen moppen tappen (een verschijnsel dat écht steeds beter begint te gaan) en proberen uit te leggen waarom Shakira in België toch écht niet zo'n heldin is als ze dat in Spanje wel lijkt te zijn.
Naast al dat Spaans jolijt lijkt het wel alsof iedereen van overal plots op bezoek komt. Een aantal erasmusvrienden van het eerste semester beslisten dat dit de beste maand leek om nog eens de Madrileense sfeer te komen opsnuiven. Heel leuk om die mensen terug te zien maar té massaal naar hier komen overvliegen moeten ze toch ook niet doen. Kwestie van af en toe ook nog eens een beetje werk te kunnen verzetten voor school. Ah, de school! Deze week was het even spannend toen we met een groepje ontdekte dat de deadline voor een bepaalde taak 14 mei was en dat we dat glad vergeten waren. Consequentie in Leuven voor het te laat inleveren van een taak? Per dag x aantal punten eraf. Fenomeen in Spanje? Een professor die zich nauwelijks lijkt te herinneren voor wanneer de bewuste taak ook alweer was. Lang leve Spanje!
Al is dat "lang" stilaan wat relatief aan het worden. Ik probeer er nog niet teveel aan te denken en het allerminst hardop uit te spreken. Als ik me dan toch niet kan bedwingen en zeg dat mijn tijd in Madrid stilaan begint te korten, vallen gesprekken even stil, er wordt een troostende hand op mijn schouder gelegd en beloofd dat er in Madrid steeds mensen zullen zijn naar wie ik mag terugkeren. Als dat niet mooi is. Maar zoals gezegd: dat is gelukkig nog niet voor morgen. Eerst nog: bezoek van Arne die vanuit Wenen komt overgevlogen. En daarna: bezoek aan Tine in Granada. Nog veel moois om naar uit te kijken, u leest het dan wel weer.

Over voetbal en stakingen

Wees gegroet! Na gisteren mijn bezoek naar de luchthaven te hebben geëscorteerd zet ik me nu weer gewoontegetrouw in mijn bureaustoel om verslag uit te brengen over Annerose in Madrid, over stakingen en - nieuw in de rubriek maar voor een keer kan ik er niet onder uit - voetbal.

Het bezoek werd goed ingezet door de reeds eerder vermelde 2 mei-activiteiten. We werden vergast op een spectakel met koorddansers, acrobaten, operazangers en vuurwerk. Gezellig. Al was het maar omdat de afstand tussen de lichamen van de aanwezigen gemiddeld nul millimeter bedroeg. Voorts ging het bezoek er zoals steeds aan toe. Het is echt al een beetje routine geworden, hoe jammer dat misschien ook mag klinken. Wel tof is dat ik tot nu toe met mijn bezoek al elke keer een nieuw plekje ontdekte. Deze keer waren dat het Palacio de Cristal, in Retiro en de Plaza Dos de Mayo. Laatstgenoemde plein dacht ik al veel langer te kennen maar dat bleek een geografische misser. Bezoek, je bekijkt je stad vanuit een andere hoek. Maandag en dinsdag ben ik gewoon naar de les geweest en heeft Annerose zelfstandig de stad verkend. Dat leverde soms taalgerelateerd onbegrip maar vooral ook grappige verhalen op. Iets anders dat intussen ook al een gewoonte geworden is: dineren op het dakterras. Zo ook zondagavond. Rustig van ons avondmaal genietend hoorden we plots van alle kanten knallen, getoeter en geschreeuw. Zoekend naar een schuilplaats voor de belegering van de stad kwamen we voorbij de televisie, die ons wist te melden dat Real Madrid net kampioen van Spanje geworden was. Met live beelden van uitgelaten mensen op dezelfde Plaza de Cibeles waar we twee dagen eerder ook stonden en waar de gemiddelde ruimte tussen de feestende lijven nog iets minder bedroeg dan toen wij er ons bevonden. Die Madrilenen toch, altijd in voor wat vertier.

Zo ook morgen: de studenten gaan in staking. Ze zijn kwaad op het Bologna-plan (dat bij ons in België trouwens al vier jaar geleden werd ingevoerd) en op de manier waarop de Spaanse overheid dat gaat opleggen aan de universiteiten. Dus besloten ze dat het morgen geen les is maar dat ze in de plaats daarvan morgen een gigantische manifestatie organiseren. Mei '68 is er niets tegen.

Annerose
Veel mensen. Op de achtergrond: Plaza de Cibeles

2 mei

Dit weekend is het één en al cultuur wat de klok slaat. Gisteren ging ik met mijn splinternieuwe spaanse vrienden naar een theatervoorstelling van 'Compañía la Tristura', een toneelgroep uit het alternatieve circuit van Madrid. In een klein zaaltje werd het publiek door twee jonge meiden getrakteerd op een sterk staaltje toneelkunst met straffe mono/dialogen. Ik dacht op voorhand dat het lastig zou worden om wat te kunnen volgen maar de trots haalde het van de onzekerheid toen ik merkte dat ik wel degelijk alles kon verstaan. Als een gelukkig mens verliet ik de zaal.

En vandaag is het hier feest. Het is exact tweehonderd jaar geleden dat de Madrileense bevolking op 2 mei 1808 in opstand kwam tegen de Franse overheersing van Napoleon. Uitgebreid in beeld gebracht door Francisco de Goya en start van de Spaanse onafhankelijkheidsoorlog die uiteindelijk tot 1814 zou duren. Zoveel jaren na de feiten zijn de Madrilenen nog altijd even trots op hun moedige heldenrol van toen, vandaar ook de uitgebreide festiviteiten. Vandaag zijn er overal in de stad optedens, shows en spectacels waar de gevechten tegen de Fransen worden nagespeeld. Misschien ga ik straks wel eens tot daar. Als de geschiedenis zich afspeelt op een steenworp van je voordeur, heb je geen reden om thuis te blijven, zo zeg ik altijd maar. U hoort het wel als het de moeite was.