Bezoek

De laatste keer dat een stukje blog met deze titel getooid zal zijn, want deze ochtend heb ik mijn laatste bezoek op de luchthaven afgezet. Er uit gaan met een knaller, zo hoort dat. Nadat Madrileense soevenirs tegen Weense Mozartkugeln waren uitgewisseld, ging het donderdag meteen richting stadscentrum, waar het voor de verandering nog eens feest was. Vrouwen en mannen in authentieke klederdracht bevolkten de stad en overal was muziek. San Isidro, het had wel iets. We doorkruisten bekende en iets minder bekende buurten van de stad en deden alsof het heel warm was en picknickten op mijn dakterras en in het park. Hoewel een boze buurvrouw ons van het eerste en de regen ons van het tweede verdreef, kon dat de pret toch niet bederven. Een nieuwigheid voor mij was dit weekend de teleférico: een kabelbaan die je van berg naar heuveltop brengt, waarbij je Madrid vanuit de lucht kan bewonderen. Schoon. Na het esthetische was het tijd om het wereldburgerschap wat bij te schaven. Aangezien Arne zijn jaar al erasmussend in Wenen aan het doorbrengen is, was hij toch al wat feestgedruis gewend, zo dacht hij toch. Dat was dan buiten Madrid, haar excentrieke bevolking en haar nachtelijke uren gerekend. Kwamen allen aan de beurt op uren waarop u en ik (?) normaal al slapen: een introductie in Indiana Jones, Singstar, Bausack (een hoogst gezellig gezelschapspel waarvan dus ook een Spaanse versie bestaat), wereldkeuken, tapas, dansen en pogingen daartoe. Heel plezant allemaal. Om te bewijzen dat Madrid als Habsburgse hoofdstad ook op cultuurvlak niet moet onderdoen voor Wenen werd dan ook nog even halt gehouden bij het Prado en het Reina Sofia. Balans? Veel gedaan, veel genoten en tijd die nog maar eens voorbij is gevlogen...

Vanuit kabellift

Arne

Sonrisas y lagrimas (oftwel Sound of Music)
Indiana Gran Via by night
(nog even mooi als in het begin)