Huiswaarts

Als je merkt dat de stad langzaam leeg begint te lopen en al het Erasmusvolk zich weer naar zijn eigen contreien begeeft, als je merkt dat je de snijdende koude begint te missen die je normaal zou moeten voelen deze tijd van het jaar (en niet de constante 10 madrileense graden), als je merkt dat via je eindelijk standvastige internetverbinding steevast Music For Life door de boxen knalt en diezelfde internetverbinding ervoor zorgt dat je plots heel wat afspraakjes aan het regelen bent met Belgische vrienden op Leuvense bodem, als je merkt dat je plots heel je kamer hebt gepoetst en de valiezen pakkensklaar staan... Dan weet je dat het tijd is om huiswaarts te keren.

Ik probeerde voor de vakantie nog wat nota's vast te krijgen van Spaanse studiegenoten. Dat bleek geen sinecure te zijn. Of ze blijven plots massaal weg uit de lessen, of ze zijn vergeten dat ze überhaupt hun nota's aan mij beloofd hadden, of ze hebben een onleesbaar handschrift. Een beetje balen, aangezien ik gehoopt had om in de vakantie de leemtes in mijn nota's op te vullen. Nu zal dat iets zijn om na de vakantie in iets hoger tempo af te werken. Komt wel in orde, denk ik dan. Naast dikke winterkleren zag ik mij helaas toch genoodzaakt om een aantal boeken in mijn valies te droppen. Tien dagen niets voor school doen zou iets te veel van het goede zijn, temeer daar alle Belgische vriendjes en vriendinnetjes dezer dagen waarschijnlijk toch loeihard aan het blokken zijn.

Besten allerhande, misschien kom ik jullie wel eens tegen, zo ergens in de loop van volgende week. Zoniet, dan ik wens u nu alvast een feliz navidad y un próspero año nuevo. En voor een volgende post zal het wachten zijn tot volgend jaar, tot ik terug ben in Madrid.

Madrid por la noche

Madrid by night in volle kerst-glorie, de moeite om eens voor buiten te komen. Dat deden ook Gabriël Dippel en Chris Mutter, twee Duitsers die beter overweg kunnen met een fototoestel dan ik. Ik vroeg hen of ik een aantal foto's op mijn blog mocht zwieren en ze vonden het oké (mits vermelding van hun namen, zoals gebeurd. Ere wie ere toekomt) Kijk en geniet. Mocht u last-minute nog naar hier willen afzakken om al dit moois live mee te maken, laat het mij dan weten.

Jingle bells

Gegroet trouwe terugkeerder,

Ik ben vergeten wanneer in België de kerstgekte uitbreekt maar hier in Spanje lijkt die nog net iets vroeger of toch zeker net iets heviger los te barsten. Omdat ze de Sinterklaasfestiviteiten hier overslaan kunnen ze al hun geld, energie en beschikbare stadsruimte aan Navidad spenderen. Zo waren al de Corte Inglés-winkels van de stad al sinds een tijdje versierd met gek uitziende doorzichtige bolletjes, waarvan iemand zo'n twee weken geleden op het idee kwam om de stekker in het stopcontact te steken. Resultaat: felgekeurde kersttaferelen met Maria, Jozef en Jezus onder een sterrenhemel, omringd door vrome palmbomen. Palmbomen?! Ook de andere winkels doen goed hun best om hun klanten helemaal in kerstfeer te bregen. Zo koos menig handelaar er reeds voor om het kerstrepetoire met vrolijke Spaanse kerstliederen door zijn boxen te jagen en ondergingen zelfs de plastic zakken een gedaanteverwisseling, zodat elke consument nu met een met heerlijk kerstmotief bedrukte bolsa in de hand door Madrid kuiert. Tel daar nog eens de vele straatmuzikanten bij die met hart en ziel de beste kerstliederen uit hun instrument staan te persen en u hebt het recept voor een optimaal kerstgevoel. Andere kant van al dat moois: het nu pas echt op gang komen van de Madrileense consumptiemaatschappij. Ik die dacht dat ik hier al wat volk bij elkaar had gezien, moet nu even mijn woorden herwegen. Het was hier - weer eens, we hebben dat hier om de paar weken - verlengd weekend en dat hebben wij, arme inwoners van deze nederige hoofdstad, geweten. Zowat heel Spanje is naar hier afgezakt dit weekend! Gevolg? De straat oversteken is nu niet enkel meer een massagebeuren maar wordt een kwestie van leven en dood. Even door je stad kuieren is zien te overleven zonder geplet te worden tussen een reusachtig aantal winkelende medemensen. Zaterdag besloot ik dan maar om binnen te blijven en het een dagje rustig aan te doen. Dat gebeurt intussen al volledig op het ritme van de Spaanse klok. Tenminste, dat dacht ik. Om half vier had ik net gedaan met middageten toen Pablo richting vriendin van Pablo riep: "Mi amor, wat wil je graag als ontbijt?" Laps.

Gelukkig is er nog de universiteit waarop je altijd kan rekenen en waar ik me ook al niet meer zo vreemd voel als in het begin. Als we bijvoorbeeld in een tekst een Gents bedrijf Voortman tegenkomen en de prof vraagt mij hoe je het uitspreekt, antwoord ik zonder verpinken. Wanneer hij dan zegt dat hij het niet gaat proberen nadoen en de hele aula daarop in lachen uitbarst, vind ik vind dat al niet meer erg. Manuel de Spanjaard is intussen mijn vaste eetpartner geworden en vandaag in de les maakte ik zelfs een nieuwe vriend. Hij vertelde mij over hoe hij na zijn laatste jaar in het college met zijn Barcelonese school naar Brussel was geweest! "Brussel?" "Ja, naar Expo ´58 gaan kijken." Een snelle rekensom leert mij dat mijn nieuwe vriend zo'n 67 jaar oud moet zijn. Misschien moet ik ook weer niet té gretig zijn om Spanjaarden te leren kennen.

Binnenkort is het even gedaan met al het Spaans en ander gedruis, want dan keer ik voor twee weken terug naar België. 't Gaat raar zijn om daarna terug te keren naar Spanje, waar veel van mijn mede-erasmussers na de examens zullen wegtrekken om niet meer terug te keren. Maar laten we daar nu vooral nog niet te veel aan denken. Eerst dus zoals gezegd nog twee weken op Spaanse bodem en daarna twee weken terug thuis, ik kijk er al naar uit. Al was het maar om niet meer zelf de halve stad met zware zakken vol boodschappen te moeten doorkruisen. Maar uiteraard ook om iedereen terug te zien. Hasta pronto, amigos!

Visita

Een diepe zucht. Niet van verlichting, maar van tevredenheid. Het was plezant, de voorbije week. Hanne, die sinds dinsdag in Madrid was en ik, die hier intussen al drie maand vertoef, kregen er nog een gast erbij: Marieke - die andere vriendin die eerder al op bezoek was - had besloten dat Valladolid dicht genoeg bij Madrid lag om even de bus op te springen en ons te vergezellen. U moet weten dat ik in Leuven heel wat tijd met elk van hen placht door te brengen en dat ze mij allebei toch wel na aan het hart liggen. U begrijpt bijgevolg dus ook dat het plezant was om nog eens een paar dagen gezellig samen door te brengen. Wat we zoal deden? Een beknopt verslag:

Naast het voorstellen van een aantal van mijn Erasmus-vrienden, die zowel bij Hanne als Marieke in de smaak vielen, hebben we een flinke portie cultuur opgesnoven. We begonnen laagdrempelig, met een bezoekje aan de Spaanse cinema. We kozen voor de nieuwste animatiefilm Bee Movie (in het Engels met Spaanse ondertitels) waar we heel hartelijk hebben mee moeten lachen; zowel om de film als omwille van de mensen rondom ons. Het Madrileense publiek lacht beduidend vaker (en luider!) dan in Leuven het geval is. In elk geval was dit vertier een welkome afwisseling voor al het andere cultuurgerelateerde van deze week. Kwamen aan de beurt: het Prado museum, het Reina Sofia museum en El Escorial. Dit laatste is een paleis op een uurtje rijden van Madrid, van waaruit het hele Spaanse rijk vroeger bestuurd werd. Impressionant. Verder bracht het weekend ook het winkel-instinct in ons naar boven. Elke winkelstraat die naam waardig kwam aan bod, tot we uitgeput (en in Hanne haar geval ook: ziek) waren en gezellig onderuit zakten in een van de honderden Starbucks die de stad rijk is. Zondag zijn ze allebei weer vertrokken. Marieke de bus terug op naar Valladolid en Hanne het vliegtuig in naar België. Een diepe zucht dus. En tevreden.

Verder wilde ik graag nog even meegeven dat de introductie van Daens erop zit. En het was een succes. Hurra! Uiteindelijk bleek het toch niet zoveel om het lijf te hebben, we moesten met z'n tweeën maar vijf minuten volpraten De prof bedankte ons en zei stralend dat we een voorbeeld waren voor de Erasmuspopulatie en na de les werd ik tegengehouden door een Spaanse jaargenoot die me bedankte voor de uiteenzetting en me feliciteerde met mijn Spaans. En dat terwijls ik alles bij elkaar misschien 15 zinnen gezegd heb. Rare jongens, die Spanjaarden. Maar ze zijn zo lief, meneer!

Hier volgen nog wat foto's. Hopelijk krijg ik alles dan goed en wel op online gezwierd. Pablo kwam net mijn kamer binnen om te zeggen dat hij 'ontdekt' heeft dat de internetverbinding uitvalt telkens ik mijn deur dichtdoe. Rare jongens, wat ik je zeg.

Een mooi stukje Madrid dat ik nog niet op foto had u dat u bijgevolg nog niet zag

Hanne

El Escorial

Andalucia

Blijkbaar was Granada een hot topic, want er hebben al heel wat mensen gevraagd naar hoe het er geweest is. Welnu, aanhoort hier mijn verhaal!

Vrijdagochtend was het verzamelen geblazen aan de Plaza de España om met z'n zevenen aan te zetten richting Zuiden. We wisten dat we richting Granada zouden gaan en daarna zouden we wel zien. Het begon alvast goed. 't Was de eerste keer dat ik met de auto knal door centrum-Madrid reed, echt wel de moeite om de stad zo eens vanuit een ander perspectief te zien. De kleine mijmering over hoe mooi Madrid toch steeds weer blijkt te zijn maakte al snel plaats voor totale verwondering bij het binnenrijden van Andalucia. Spanjes uiterste zuiden waar appelsienen en olijven groeien. Waar bergen vlakbij de zee liggen en waar de wegaanduidingen tweetalig Spaans/Arabisch zijn. Zalig! Tegen de avond kwamen we aan in Granada, waar we met een aantal mensen zouden logeren bij Kiliane, een mede-Erasmusstudente in Leuven die helaas Madrid aan zich liet voorbijgaan en in de plaats voor Granada koos. Later bleek dat ook die keuze zeer de moeite waard is. Door wat misverstanden en communicatiestoornissen waren we eerst bijna aan ons lot overgelaten in deze Granaatappel-stad, ware het niet dat we elkaar dan gewoon op straat tegen het lijf liepen. Na wat ongelovige kreten en "als dit geen toeval is!", troonde ze ons mee naar - jawel - een Belgische bar alwaar ik - jawel - een Stella Artois gedronken heb. En het smaakte! De volgende ochtend dan begonnen we aan de stadsverkenning, waarbij het Albaicín (het best bewaard gebleven Arabische stadsdeel van Europa) en het Alhambra niet mochten ontbreken. Impresssie van Granada? Soms ontroerend mooi, helaas niet alles gezien en ik geraak hopelijk nog eens tot daar. Dat laatste zou geen probleem mogen vormen, aangezien de mevrouwtjes-met-palmtakjes (we schrijven 24 november 2007. "Palmtakjes?" aldus één van mijn reisgenoten. "Is het al Palmzondag?") mij alsmaar mijn toekomst probeerden te voorspellen om mij te verzekeren dat ik lang zou leven en gelukkig zou zijn.

Na Granada ging het (na lang over-en-weer gepraat waar nu naartoe zouden gaan) terug de auto in richting Malaga. Malaga! U vindt er: zee. strand. plaatstelijk nachtleven. Dat is het ongeveer. Impressie? warm (zonder jas onbijten op het strand) maar voor de rest niet bijster de moeite. Oké, misschien ontvallen deze niet al te positieve uitspraken mij omdat ik ziek was toen. Vrij ellendig, we hadden geen jeugdherberg die nacht, sliepen met zeven in de auto en ik was ziek. Bah. En misschien wordt mijn mening omtrent Malaga ook wel lichtjes beïnvloed door het feit dat het hier was dat de batterij van onze auto het liet afweten en dat de wegenwacht ons uit de penarie moest komen helpen. Na dit oord van verdoemenis eindelijk dan toch, zij het met een paar uur vertraging en met een nieuwe auto, verlaten te hebben, ging het verder langs de kustlijn richting... Gibraltar. "Buenos dias, pasaportes por favor". "Hello, can I see your passports please?" We staken zowaar de grens over en reden Engeland binnen! Als niet al te best geïnformeerde toeristen, die uiteraard wel wisten dat Gibraltar al sinds 1704 Engels grondgebied is maar daar tot nu totaal niet over hadden nagedacht, kwam het hele gebeuren lichtjes bevreemdend over. Engelse naamstraten, betalen in Pound Sterling, agenten die net uit Londen lijken weggelopen en bovenal... De kitcherige Engelse straatverlichting! Als je tegen iemand opbotste klonk er niet zoals normaal in Spanje het geval is, het mopperige "Disculpa me" maar wel het o zo herkenbare Engelse "I'm sorry" (dient uitgesproken te worden in een over-the-top Britse tongval) Naast al dit Britse geweld was er ook de beroemde Rock of Gibraltar, die we als echte avonturiers bedwongen met een fiske wandeling. Buiten adem werd mijn adem daarop ook nog eens benomen door het voor de eerste keer in mijn nog jonge leven zicht op een ander continent. Afrika! Ik kon het bijna ruiken - ware het niet dat mijn neus nog verstopt zat door de naweeën van mijn ziek-zijn. Zeer tevreden vatten we de terugtocht aan. Niemand van ons had echt zin om het mooie weer en het vakantiegevoel op te geven maar de auto moest nu eenmaal terug binnen voor tien uur 's avonds. Oeps, dat halen we niet meer. Dus ging het langs Sevilla en Cordoba, zonder tussenstop in één trek tot in de hoofdstad. Als je tenminste de rookpauze die mijn verslaafde reisgenoten elk uur eisten niet meerekent. Na ook hier weer een kleine vertraging kwamen we om één uur 's nachts terug aan in onze thuis-stad. De teller gaf 1520 km aan.

Het was me het tripje wel. Heel veel gereden, heel veel gezien. Maar ik heb er enorm van genoten! Veel tijd om te bekomen van alle impressies was er niet want de volgende dag klopte er alweer bezoek aan. Hanne Valckenaers, om u te dienen. Of ze mij vijf dagen gezelschap mocht houden? Natuurlijk, zeer welgekomen. Rol u matras maar uit en ik zal u mijn stad eens laten zien. Verslag daarover hoort u later. Nu is het eerst tijd voor wat beeldmateriaal. Geniet ervan, ik heb dat ook gedaan.

Herlinde

Granada. Zicht op het Alhambra

Alhambra

Alhambra. Zicht op Granada

Tussenstop in Marokkaanse bar. Reisgenoten met waterpijp, na het verorberen van de koeskoes.

Gibaltar, alwaar er apen zaten. Dit exemplaar stal net een koek van een toerist en bedenkt nu hoe het ding open te krijgen

Gibraltar. Betoverend mooi

26 november en zonder trui

Afrika! (strook land aan de horizon)

1520 km gereden. En raad eens wie er tot co-piloot/kaartlezer gebombardeerd werd? Moi!

Herfstig

Het is zover, de herfst is officieel in 't land. Of noem het de winter. Het is ineens veel kouder geworden, gisteren regende het de hele dag en ook vandaag is de Gran Via bezaaid met wandelende paraplu's en daaronder een stel benen. Die benen vaak getooid met een paar felgekleurde regenlaarzen met leuk motiefje. Ze behouden hun stijl, die Madrilenen, weer of geen weer. De temperatuursdaling word ik hier het meest gewaar in de aula's, waar het zo mogelijk nog kouder is dan buiten! Iedereen zit er ingepakt in jas en sjaal (ook deze meestal zeer stijlvol gedrapeerd), ook de professoren. Eén van deze exemplaren kon het zelfs niet laten om zich voor de hele aula te beklagen dat ze zelf niet naar wc dierf gaan omdat ze bang was dat haar billen er zouden afvriezen. Dat was misschien een beetje overdreven maar toch, het is er dus koud. Vertelde ik al dat de Spaanse studenten van het geëngageerde soort zijn? Bij deze. Ik hoorde dat een aantal studenten al het initiatief namen tot het opstarten van een petitie om de verwarming in de aula's op te drijven. Ze krijgen mijn firma als ik ze tegenkom.

Los van de koelkast-temperaturen vallen er zoals steeds een hoop andere dingen te beleven in de Madrileense leslokalen... Zo zat ik gisteren bijvoorbeeld te gieren tijdens Historia de los paises Afroasiaticos waar de prof ons de geschiedenis van Zuid-Afrika uit de doeken deed. Als je ooit de kans hebt om een Spanjaard te horen berichten over "De Grote Trek" en plaatsen als Transvaal of Bloemfontein, laat die kans dan niet liggen. Ik kan hier helaas niet neerschrijven hoe hilarisch de uitspraak van mijn prof was maar het was de moeite. Helaas zag niemand anders van de studenten er de humor van in. Vandaag dan kwam ik in een andere les een meisje tegen uit Brussel, die vertelde dat ze eerder in Florida en Curaçao had gewoond. Aangezien het tweede in een ver verleden nog een Nederlandse kolonie is geweest, had ze er zelfs een beetje Nederlands geleerd. Ik vroeg haar wat ze nog had onthouden, waarop ze begon te zingen "Papegaai is ziek en hij moet sterven. Maak hem appelmoes al van conserven, voor onze gaai, voor onze gaai...." Ik wist niet wat ik hoorde! Of ik dat liedje kende? Uiteraard, het was one of my old time favorites toen ik nog een klein Herlindeke was! Bleek dat dat meisje al jaren rondliep met dat liedje zonder te weten wat het eigenlijk betekende. Ik heb daarop haar dag goedegemaakt door de inhoud van het liedje naar het Frans te vertalen. Papegaai is ziek, een hit uit Curaçao. Wie had dat ooit gedacht.

Met de uitbeiding van mijn interculturele contacten-bestand gaat het voorts overigens goed. Dit weekend was ik op een kotfeestje waar ik meer Finnen bij elkaar heb gezien dan ooit tevoren en tevens de eerste Deense van dit Erasmus-jaar tegenkwam. Verder heb ik het bestand ook aangevuld met enkele Spanjaarden: ik ontmoette een reis-maatje, die blijkbaar altijd dezelfde bus neemt als ik. Haar naam is Marina maar los daarvan is ze wel leuk. En dan is er Manuel, de olijke Madrileen die in de les zo vaak het woord neemt als er over een tekst wordt gediscussieerd. Zonder ooit op voorhand iets te lezen, zo ontdekte ik vandaag. Hij luistert aandacht naar wat de rest zegt, poneert een stelling en laat dan de anderen daarover discussiëren. Ik was al beginnen overwegen om deze truuk ook op mijn mondelinge examens toe te passen, als dat hier blijkbaar toch zo makelijk is. Een stelling poneren en de prof erover laten filosoferen. Dan bedacht ik dat alle examens hier schriftelijk zijn en dat ik dus gewoon zal moeten studeren. Que lástima! Voor het zover is - en dat is nog lang, we hebben hier nog een dikke twee maanden les - zijn er gelukkig nog... de reizen doorheen het Spaanse land! Dit weekend wordt het Granada, waar het warm en mooi is. Vrijdag vertrekken we met een auto vol Erasmussers om maandagavond moe maar waarschijlijk een prachtige ervaring rijker terug te keren.

Ik groet u op deze heuglijke 20e november, de dag dat Franco 32 jaar dood was,

Herlinde.

Toledo

Sinds het vorig verslag is mijn Madrileense leven eigenlijk vrij rustig verlopen. Ik heb al wat tijd achter mijn bureau of in de bibliotheek doorgebracht en daar liggen de avonturen minder voor het rapen dan in pakweg de Corte Inglés. Uiteraard.

Dus begin ik dit verslag maar met een weetje. Wist je dat ze in Spanje hun geluksbrengers niet bovenhalen op vrijdag de 13e maar wel op dinsdag de 13e? Gisteren ben ik dit opmerkelijke nieuws te weten gekomen van Maria. (Een Spaanse die eraan denkt om volgend jaar op Erasmus te gaan in België of Frankrijk. Ik legde haar al uit dat als het is om Frans te leren, ze hoe dan ook beter niet naar Vlaanderen komt) Het is maar dat u weet wanneer u bij uw volgende bezoek aan Spanje zeker niet onder ladders moet doorlopen. Of zeker op tijd moet vertrekken om je bus te halen. Ik deed dat gisteren niet en ondanks het feit dat ik een puik resultaat op de "200 meter spurt op de Gran Vía" heb neergezet, leverde het mij niet het halen van mijn bus op. Wel een luide "Olé!" van een enthousiaste voorbijganger.

Iets anders nu. De trip naar Toledo (en tevens mijn excuus om de finale van Justine Henin in Madrid gemist te hebben). Zondagochtend om half tien was het verzamelen geblazen in het busstation. Vergezeld van drie Duitsers (die niet al te veel moeite deden om tijdens de trip Engels of Spaans te praten) en een Fin (die gelukkig wel Engels sprak) ging het richting Toledo. In een ver verleden de hoofdstad van Spanje en een plaats waar moslims, joden en christenen ooit vreedzaam samen leefden. Een speciale stad! Je vind er een dozijn musea, een joekel van een kathedraal, een mix van westerse en islamitische architectuur, een paar pareltjes van synagoges en een wirwar van middeleeuws-aandoende straatjes. Lekker rustig trouwens om er rond te kuieren in dit niet-toeristische seizoen. Soit, genoeg gebabbeld; kijkt u anders gewoon even naar de foto's.

Eerst nog even dit: vanaf nu kunnen ook niet-geregistreerde gebruikers hier hun ei kwijt. Of hun lyrische bedenkingen. Feel free. Ook aanstormende huwelijken of blijde geboortes mogen hier altijd worden gemeld.

Kathedraal. Let u ook op de blauwe lucht!

vlnr ziet u hier: Janne (Fin), Lisa (D), Gabriël (D), mezelf en Chris (D)

Als je even niet oplet en te ver loopt, zie je dit.

Geposeerd

Synagoge (die er stiekem uitzag als een moskee)

Stadspoort

Lotgevallen

Met plezier vlei ik me weer even neer in mijn bureaustoel om u over te berichten over mijn laatste lotgevallen...

Eerst en vooral: de Halloween party was wel oké. Na even de plaatselijke Chino-shop in te duiken, kon ik me verkleed als bruja (heks) naar de party begeven. Niet bijster origineel maar daar maalt toch niemand om. Het feestje was gezellig maar ik wandel nooit meer tijdens de nacht van Halloween alleen naar huis! Ik ben al geen held in het donker, dus hoeven ze er voor mij geen akelige Frankenstein-lookalikes en mensen met bebloed-geshminkte gezichten bovenop te gooien! Om deze nachtelijke shock te verwerken besloot ik me de volgende dagen dan maar op desserten te storten. Na al eens eerder op een feestje mijn gasten te verrassen met een applecrumble - die tussen haakjes heel wat succes kende - werden het dit keer pannenkoeken en chocomousse. Ik sta hier al bekend als de "dessertenmadam". La dolce vita zouden de italianen zeggen, ook al wonen die hier niet.

Naast het plezante is er natuurlijk ook (hoe kan het ook anders) nog steeds: la universidad! Ik sloeg een uitnodiging af om naar Sevilla te gaan het voorbije weekend, om mij plichtsbewust achter mijn boeken te zetten. Men zou me voor minder zot verklaren, ware het niet dat het echt nodig was. Spaanse boeken lezen neemt verdacht meer tijd in beslag dan je eerst zou vermoeden. Ook heb ik al menigmaal vervloekt dat ik vorig jaar geen cursus paleografie heb gevolgd, het zou nu bijzonder goed van pas komen om nota's van Spaanse collega's ontcijferen. En dan zijn er de taken! Die beginnen nu goed op gang te komen. Gisteren ging ik naar de professor van historia de america contemporánea om hem voor te leggen waarover ik graag zou willen werken. De man begon enthousiast boeken op te sommen die ik kon gebruiken, inclusief rek en schap waar in de bibliotheek ik die precies kan vinden. Bibliotheken waarvan hij overigens eveneens een opsommig gaf, inclusief wegbeschrijving en wat je moet doen om er binnen te geraken. En dan te bedenken dat ze er in Leuven een sport van maken om te checken of je wel helemaal zelfstandig de juiste boeken en artikels kan terugvinden. Heerlijk. Dan was er de prof van Historia de España desde 1939. Vanmorgen stonden we met vijf Erasmusstudenten aan zijn deur om te zeggen of we alstublieft dankuwel zouden mogen werken over de Spaanse pers ten tijde van de dood van Franco. O! Vijf Erasmussstudenten? Eens zien hoe hij ons zou kunnen helpen... En ook deze brave man begon terstond een opsomming te geven van alle kranten die we zeker moesten raadplegen, terwijl hij ons nog snel een video in de handen duwde die we zeker moesten zien. Eveneens geweldig. Helaas zijn er ook proffen die er iets overgaan in hun enthousiasme. Zo zat ik gisterenochtend rustig wat voor me uit te staren in de aula toen de professor aankondigde dat we binnenkort de film Daens gaan bekijken. Van Belgische makelij. O! Waren hier toevallig ook geen Belgen in de zaal? Ik en Colin (de Brusselaar die naast me eveneens wat voor zich uit zat te staren) steken aarzelend een hand op. Hebben jullie die film ook gezien? Geweldig! (aldus de prof, nadat we instemmend knikten) "Deze twee studenten gaan de introductie van de film op zich nemen!" Ja lap. De volgende keer zeg ik dat ik uit Oezbekistan kom.

Nog gisteren. Ik moest het één en ander kopen en het was mooi weer (het is hier zonder-trui-buitenlopen-weer! en dat in november!) dus ging ik op pad. Tijdens mijn tocht werd ik twee keer op een pijnlijke manier geconfronteerd met het feit dat ik de Spaanse taal blijkbaar toch nog niet zo machtig ben. In een eerste winkel bleek:

- kan u uw naam eens spellen aub?
> h...e...r...
- n?
> nee, RRR.
- ah, ...l?
> nee, R! als in: rrrrio
- ... kan u het anders eens opschrijven?

Ik dacht dat ik iets kreeg! De natuur mag mij dan de gave onthouden hebben om de Spaanse/Vaamse (wat u wil) 'R' op een deftige manier uit te spreken, de wereld hoeft mij daarom nog niet schaamteloos uit te lachen! Soit. Ik zette mijn tocht - ietwat ontmoedigd door dit incident - verder, richting El corte Inglés. Op zoek naar soep.

> Hola señor. Puede ayudarme? Busco supo.
- Supo?

Hij begreep mij niet. Dus begon ik zo goed en zo kwaad als ik kon uit te leggen dat ik soep zocht. Soep. Iets om te eten, met groenten en water. Een vloeistof. En het is warm. De man begreep me niet en besloot dus wat collega's ter hulp te roepen. Het duurde tot er zo'n achttal El Corte Inglés-exemplaren rondom mij verzameld waren vooraleer één van hen riep: "Aaah! SOPA!" Het schaamrood werkte zich langzaam omhoog richting mijn wangen. Hm. Ja. Sopa kan natuurlijk ook het Spaanse woord voor soep zijn. Boodschap aan mezelf: denk vooral nog niet dat je voldoende Spaans kan om je woordenboek al thuis te laten. Nochtans, op andere momenten laat mijn taalkennis me dan weer niet in de steek. Probeer maar eens aan een Spanjaard uit te leggen waarom België nog steeds geen regering heeft en waar Brussel-Halle-Vilvoorde daar dan precies bij komt kijken. Gisteren deed ik het en ik denk dat de Spanjaard in kwestie me wel begreep. Ofwel was hij gewoon te vriendelijk. Ik had hem even tevoren namelijk bericht over mijn genante El Corté Ingles-avontuur.

Hasta luego!

Daarheen en weer terug...

... en zoals reedsaangekondigd ging de reis deze keer naar Valencia! Op vrijdag had ik les dus zouden we pas daarna vertrekken. Groot was mijn verontwaardiging toen de professor doodleuk na tien minuten zei dat de les gedaan was omdat hij nog naar een congres moest. Hadden we daarvoor ons vertrek uitgesteld! Soit. Op naar Valencia!

En het was weer geweldig. Met de auto op het gemakje richting kust tsjokken, om er een parkeersplaats te zoeken, tevens onze slaapplaats voor de nacht. Na een bezoekje aan de plaatselijke Carrefour beschikten we over alle benodigdheden voor een geslaagde avond, bij de branding, bajo una luna llena! Het was gezellig Duits-Engels kletsen tot diep in de nacht met kaarslicht en een flesje wijn. Op en top vakantie! De volgende dag lieten we de natuur en haar rust voor wat ze waren en zetten aan richting Valencia-city. De slaap - uit de eerste nacht in de auto bleek dat het concept nogal aan de krappe kant was - en de regen speelden ons echter parten. Na een wandeling die we uit de Lonely planet plukten waren we al aan het eind van ons Latijn.

Dag twee dan. Iets uitgeslapener. Opnieuw richting Valencia, om deze keer eerst een wandeling te maken door het park dat zich bevindt in de bedding van een opgedroogde rivier. Dit keer liet de zon ons niet in de steek. We kwamen onderweg heel wat interessantheden tegen. Zo waren er de voetballende peuters (vier jaar oud maar wat een talent! het is wat ik u zeg.) en de vele speeltuinen. Het kind in ons kwam weer naar boven alsof het nooit was weggeweest en als kleine aapjes klommen we in het klimrek en kropen op de schommel. Om daarna langdurig uit te rusten. Blijkbaar is het lichaam toch al niet meer zo jong als de geest! Of we waren nog steeds niet helemaal gewend aan het slapen op de achterbank.
Daarna weer richting citycenter om de stad nu in zonlicht en volle glorie te aanschouwen. We bezochten nog duizend en een dingen, die ik mij al lang niet meer allemaal herinner. Maar dat het schoon was, is een feit. Als u in de buurt bent van Valencia, ga dan zeker eens langs. Mocht u geïnteresseerd zijn in wat bewijsmateriaal, werp dan even een blik op onderstaande foto's.

Intussen alweer in Madrid, waar ik nu wel even ga blijven, ondanks de kleine vakantie die we hier hebben ter ere van alle heiligen in de hemel. De universiteit staat niet stil en ik ga mij eens achter mijn boeken zetten dit weekend. Zucht. Gelukkig is er vanavond nog eerst een echte Halloween-party! Er is echt geen ontkomen aan. Blijkbaar wordt dat overal buiten in België duchtig gevierd... Enfin, als het leuk was, hoort u het wel. Zwijg ik erover in alle talen, dan weet u ook hoe laat het is.

Gegroet!

Bij kaarslicht op het strand

Palmbomen, de stad staat er vol mee

Plaza de Ayuntamiento

Voetballende peuters in volle actie

Een gebouw dat we bezochten maar waarvan we niet weten wat het is

Ontbijt met zicht op zee. Hier: zicht op ons, niet op de zee.

Road-trippin'...

... doorheen het prachtige Spaanse herfstlandschap

Ode

Op aandringen van de webmasters van plazadesaliva.blogspot.com en omdat ik het eigenlijk ook al lang had moeten doen, maak ik nu even tijd om op deze blog een poëtisch moment in te lassen. Een moment om even stil te staan bij de vrienden die ik hier al maakte en hoe leuk deze Erasmus-mensen zijn. Een ode.
Tip voor de gebruiker: u kan onderstaande foto's best bekijken met zachte kamermuziek op de achtergrond en vergeet niet af en toe die traan weg te pinken.


Willem (l.) & Jasper (r.) De sociologen uit respectievelijk Brugge en Gent. Hen liep ik hier als een van de eersten tegen het lijf en dat was een bijzonde rgoede zaak. Twee toffe kerels. Een verademing ook om af en toe in het Nederlandste babbelen en mopjes te kunnen maken. Misschien daarom ook dat ik hun moppen van de betere soort vind (meestal toch...)

vlnr: Jasper, Claudia en Julia. De eerste is zoals u weet een Gentenaar. Claudia - steeds van de partij als er ergens een feestje is of als er een culturele uitstap op het programma staat - vertegenwoordigt het Duitse volk en Julia - veel feestjes. minder culturele uitstapjes - staat voor Oostenrijk. Los daarvan zijn ze ook gewoon leuk.

De Valencia-vrienden. Oftewel Claudia en Benni (Benjamin) die meereisden naar Valencia.

Deze foto lijkt al een eeuw geleden te zijn gemaakt, op een van de feestjes toen het nog de hele nacht warm was en de volgende dag nog geen les. U ziet vlnr: Alex, ikzelf en Willem. De jongen die bovenaan zweeft is Paul. Hem kom ik nooit tegen overdag, alleen per toeval af en toe op een feestje. Alex - een Engels/Duitse muzikant - valt niet echt onder de categorie "Erasmusvrienden" want hij was hier maar tijdelijk en is alweer naar huis. Wat jammer is.

The guys. Vlnr ziet u Dimitris, Benni en Philip. Dimitris is een hilarische Griek die geweldige imitaties van Amerikanen kan neerzetten. Hij is een van de weinigen die hier ook het hele jaar blijft. Benni is een al even grappige Duitser die alleen al door de manier waarop hij praat op de lachspieren werkt. Philip, een Brusselaar, is eveneens entertainer in hart en nieren. Combinatie van deze drie is onevenaarbaar. Ik hou van ze!

Philip en Valerie. Valerie (van Bruhhe) woont samen met Philip en Benni in een piso waar ik - zoals zij het zelf zegt - "altijd welgekomen ben". Ze is een geweldige dame en sinds kort ook mijn jogging-partner.

Gabriël. Een 26-jarige Duiter en eeuwig avonturier. Vertrekt volgend jaar in zijn eentje op wereldreis.

Jasper en Johanna. Jasper kent u al. Johanna is een stijvolle lady, mede-Leuvenaar en mede-Koning Kevinner. Ik was vaag op de hoogte van haar plannen om ook op Erasmus te gaan in Madrid. De eerste dag kwamen we elkaar tegen en sindsdien zijn we dat blijven doen.

Lisa en Willem. Lisa is een geweldige Duitse! Ze studeert Historia del Arte en daardoor kom ik haar regelmatig tegen op de faculteit. We aten samen al menig middagmaal. Heeft ook avonturierkriebels in haar bloed en hopelijk gaan we binnenkort eens samen op reis.

Over tennis en nieuw bezoek

Queridos amigos!

Tijd voor een nieuwe update, zo lijkt me. Daarom kruip ik nu weer achter mijn computer, op het terras van mijn buurvrouw, hopend om ergens een internetsignaal op te pikken. U merkt, internet is nog steeds niet helemaal wat het moet zijn. Maar goed: wat er hier allemaal gebeurde sinds mijn laatste houd-de-wereld-op-de-hoogte post…

De voorbije twee weken vond hier het tennistoernooi “Masters van Madrid” plaats. Net als bij mij tot een tijdje geleden het geval was zult u hier waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben en denkt u waarschijnlijk dat het hier om een tweederangstoernooi gaat. Niets is minder waar! De toppers van het mannentennis maakten allen hun opwachting. Voor wie het iets zou zeggen: zelfs de nummers één (Federer), twee (Nadal) en drie (zijn naam ontgaat me even) van de wereld waren van de partij. Ik was me wel vaag bewust van de nabijheid van deze tennis-klassebakken, die immers voor een tijdje in dezelfde stad vertoefden als ikzelf (maak dat mee!) maar had er verder nog niet echt over nagedacht. Tot vorige week. Carolina belde me met de vraag of ik diezelfde avond nog mee naar een tennismatch zou willen gaan kijken. Lichte interesse van mijnentwege: “Quien juga?” "Nadal y Murray" Rafaël Nadal! Diezelfde jonge god die ik reeds twee jaar op rij bewonderde in de finale van de Grand Slam in Parijs? Natuurlijk wil ik mee. En zo geschiedde: ik heb genoten van een match tussen de joelende Spanjaarden die allemaal om het hardste riepen om ‘hun’ Rapha naar de overwinning te leiden. Het was echt de moeite waard. Dank u Carolina!

Woensdag was er bezoek uit België. Joke (Koning Kevin gerelateerd) en Koen (Joke-gerelateerd) kwamen op blitz-bezoek. Op een paar uur tijd heb ik ze zoveel mogelijk van de stad meegegeven om daarna even onderuit te zakken in een pizzeria van waaruit het richting tapasbar en daarna gezwind richting een uiterst hippe danstent ging. Het was een leuke avond, met weer eens zeer veel internationaal gezelschap. Ik denk dat Joke de smaak van Erasmus te pakken heeft…

Vrijdag dan begon het volgende avontuur: moeke zou ’s middags aankomen en voor drie dagen in Madrid vertoeven. Lekker relaxed, zo met moeder en dochter. Tenminste, dat dacht ik. Maar dat was buiten de fitheid van mijn moeder gerekend. Zonder ophouden voerde ze mij mee van de ene plek naar de andere. Geen park, gebouw of plein was veilig. Alles moest en zou ze gezien hebben! Groot was mijn vreugde toen ook zij op dag twee nood bleek te hebben aan een siësta en die dan ook werd ingelast. Hm misschien ben ik een beetje aan het overdrijven. En misschien was ik het wel die zoveel mogelijk van mijn stad wilde tonen om moeke toch maar te overtuigen van hoe hard ik het hier naar mijn zin heb. Hoe dan ook: het was een gezellig weekendje met veel babbelen en genieten.

Naast leuke dingen doen en weekenden lang heel Madrid doorkruisen is er natuurlijk ook nog de steeds alom aanwezige universiteit. Ik had mezelf als doel gesteld om meer met Spanjaarden te praten om zo een aantal inheemsen te leren kennen. Een reden was omdat het me leuker leek om ook af en toe met Spanjaarden te praten in de plaats van de hele tijd tussen Erasmussers te zitten. Een andere reden was dat ik stiekem hoopte dan ook hun nota’s te mogen lenen. Dat ging verrassend vlot. Na de les van vrijdag heb ik in de bus wat zitten keuvelen met drie Spaanse chicas die prompt al hun hulp aanboden en dat als iets nodig had ik het gerust altijd mocht vragen. Yes. Maar dat was nog maar een geruststelling. Ik heb nog andere vakken waar Spaanse hulp zeer welkom is. Daarom sprak ik maandag – na al mijn moed bijeen geraapt te hebben – een Spanjaard aan die me wel van het soort leek dat hij de meeste dingen die de prof vooraan aan het brabbelen is begrijpt. Zijn naam was José en hij zag er geen graten in om zijn nota’s e-mailsgewijs naar mij door te sturen. Leve José. Ik ben hem intussen nog een aantal keer toevallig tegen gekomen en ik vermoed da t ik geen al te foute indruk gemaakt heb door naar zijn nota’s te vragen want hij sprak toch tegen mij. One Spanjaard down, many more to go!

Maar daarover hoort u volgende keer dan wel weer. Voor nu kan ik u enkel nog meegeven dat u mij dit weekend niet in Madrid maar in Valencia zal kunnen vinden. Samen met Benni en Claudia (twee uiterst sympathieke Duitsers). Tot daarna!

Valladolid

Ik had beloofd verslag uit te brengen als ik naar Valladolid zou gaan... Bij deze!

Dit weekend was het feest in Spanje, 12 oktober is hier de nationale feestdag. Die dag ontdekte Colombus in 1492 Amerika en blijkbaar vinden die gekke Spanjaarden die ontdekking zo belangrijk om er dan maar meteen hun nationale feestdag van te maken. En omdat 12 oktober op een vrijdag valt was het hier puente (wat zoveel betekent als "de brug maken") Dat was een detail dat ik uit het oog verloren was toen ik mijn busrit naar Valladolid boekte. Normaal gezien ligt die stad op een dikke twee uur rijden van Madrid. Helaas deed ik er in de heenreis drie uur over. Op de terugweg duurde het opnieuw zo lang. Dat was spannend, want ik miste ei zo na de laatste metro naar huis. Wat een avontuur! De lange reistijden hadden gelukkig ook een positieve kant: na een paar uur op een veel te warme bus lijken zelfs Spanjaarden te ontdooien. Dat heeft mij twee keer een gesprekje met een authentieke Spanjaard opgeleverd, een ervan was zelfs zo vriendelijk om te helpen met mijn huiswerk!

Tot daar mijn reisomstandigheden, iets over de bestemming nu. Valladolid. Een gezellig stadje... waarbij de nadruk dient gelegd te worden op "gezellig" en niet op "stad". Er staan er aantal mooie gebouwen en ik ben er zeker van dat er af en toe zelfs wat te beleven valt! Alleen niet toen ik er was. Nadat Marieke mij de mooie plekjes van haar tijdelijke hometown had laten zien en mij had laten kennismaken met een een aantal van haar Erasmus-vrienden was de stad "op". Daarna was er plaats voor sporten op het strand (= een zandstrook aan de oever van de rivier), samen koken, heel lekker eten en heel veel slapen. Kuuroord Valladolid dus. Het was fijn om nog eens eens een vertrouwd maatje terug te zien maar ik was ook wel blij toen ik terug was in Madrid, een stad die volgens Marieke smog uitademt maar die hier voor mij toch zeer goed de rol van gezellig drukke thuishaven vervult!

Het volgend bezoek komt er vrijdag al aan! Moeke komt drie dagen naar hier om eens te kijken hoe haar oudste dochter het hier stelt. Ik houd u op de hoogte... Kijk in tussentijd gerust eens naar enkele foto's van de trip.

Marieke

Een gebouw (maar ik weet niet meer welk)

Poseren met de nieuwe jas

Fitnessen op het strand...... een eerste poging tot sportiviteit sinds aankomst in Spanje.

Eveneens een gebouw (en weer vergeten welk)Marieke

ik