Segovia - las fotos

Et voila: het beeldmateriaal. De foto's zijn van mijn eigen en van Imo haar iets vakkundigere hand.

De kathedraal...

... en Lorenzo die daar even voor gaat zitten

Groepspicture bij het álcazar (oftewel Disney-kasteel)

Een kunstje.

Romeins aquaduct bij nacht (en een speciaal effectje van Imo haar fototoestel)

Segovia

Zoals aangekondigd waren er plannen in de maak om richting Segovia te sporen. Een leuk tripje was het resultaat. Na twee uurtjes trein richting noorden waren we ter plaatse. Een feeëriek stadje met middeleeuwse trekken en alles wat daarbijhoort aan kathedralen, kerken en zelfs een heus alcázar, een burcht waarop Disney zich volgens de legenden zou geïnspireerd hebben voor een der droomkastelen in een der sprookjes. Het zou er allemaal betoverdend zuiders kunnen hebben uitgezien, helaas zat het weer niet echt mee. Met veel Duits/Italiaans tandengeklapper en lange koffiepauzes in Segoviaanse cafés als gevolg. De Italiaanse helft van het fijne gezelschap waar ik dit keer mee op verkenning ging bestond volledig uit nog onbekende gezichten. Nieuwe mensen leren kennen lukt niet als je geforceerd met de nieuwe erasmussers op café gaat, wel als je samen een tripje maakt. Dat is althans het advies dat ik mezelf dan maar heb gegeven. Naar goede gewoonte werd ook dit keer weer een heel aantal megabytes aan fotomateriaal verzameld. Bij een volgende gelegenheid krijgt u daar ook weer een glimp van te zien.

Dan wil ik nu graag nog even aan de wereld bekend maken wat voor een rompslomp erasmus soms kan zijn. Ik denk dat ik daar tot nu toe nog nooit iets over heb gezegd maar vandaag... Welja, ik licht u even in. Nieuw semester, nieuwe proffen, nieuwe eisen. "Ik wil dat jullie regelmatig gebruik maken van het online forum. Zoniet kan je niet slagen voor mijn vak". "Fijn zo," denk ik en bij mijn thuiskomst wil ik - zoals het een voorbeeldige student betaamt - meteen even checken of ik kan inloggen. Niet dus. Hop naar het Erasmussecretariaat. Je moet je paswoord bij de professor zelf gaan halen. Ah, goed. De volgende dag ga ik aldus naar de professor. "Ik kan dat nu niet geven, kom straks maar naar mijn kantoor." Geen probleem. Nog steeds opgewekt hops ik richting deur van de professor. Klop. Een secretaresse op reeds pensioensgerechtigde leeftijd doet open. Waarvoor het is, vraagt ze. Ik haal mijn beste Spaans naar boven en leg uit dat ik een paswoord nodig heb voor de Campus Virtual en dat ik professor Otero Carvajal moet hebben.

- Meneer Otero Carvajal kan u niet helpen
> Maar ik moest naar zijn bureau komen
- Ge moet naar uw eigen professor gaan.
> Awel.
- Awel wat? De decaan houdt zich hier niet mee bezig
> Maar ik zoek professor Otero Carvajal!
- En ik zeg u dat die u hier niet mee kan helpen. Ga naar uw professor!
> Otero Carvajal IS mijn professor!!
- Ah
...
> Wel, mag ik nu binnen?
- Hij is er niet.

Zucht. Ik vraag wanneer ik hem dan wel kan bereiken. Hij is in vergadering zegt ze maar die kan elk moment gedaan zijn. Ik moet in een ratito nog eens terugkomen. Een klein ogenblikje dus. Na tot drie keer toe na een ratito te zijn teruggekeerd besluit ik moedeloos om mijn pogingen te staken en het morgen opnieuw te proberen. De volgende dag dus klop ik opnieuw op de deur. Opnieuw de pensioengerechtigde secretaresse. Ze wil me weer uitvragen waarvoor het precies is, als ik net de professor voorbijwandelt. Chanceke. Ik mag naar zijn bureau. Ook hij slaagt er echter niet in om mij in te loggen. "Ge moet daarvoor naar het Erasmussecretariaat gaan," zegt hij. "Maar daar kom ik van." "Ja, ga toch maar. Haal daar uw code en kom dan terug." Oké. Opnieuw naar start. Terug beneden lijkt niemand te weten waarover ik het heb. "Ge moet dat bij uw professor gaan halen" was weer wat ik te horen kreeg. Ja maar daar KOM ik net van! Nadat zowat de hele dienst van het erasmuskantoor de revue was gepasseerd, komt er een man naar mij. Dat hij net telefoon had gekregen van de bewuste professor. Ik moest terug naar boven gaan. Het was geregeld. Wel heb je ooit. Amehoela!

Over populatie en vegetatie

Het is gebeurd. Ik heb kennis gemaakt met de nieuwe erasmuspopulatie die dit semester mee de stad gaat bevolken. Vorige donderdag ging ik een avondje stappen met de nieuwen. Nieuw enthousiast geweld waar ik mij, hoewel slechts één semester aan ervaring rijker, niet helemaal meer bij voelde horen. Ze spraken Spaans met nog meer haar op dan het mijne, vroegen mij hoe je het best de bus kan nemen naar Granada en hoe het metro-abonoment hier precies werkt. Nieuwe fase. Nieuwe vrienden maken. Nieuwe gsm-nummers in mijn movíl. Intussen blijf ik vooral tijd spenderen met iets minder nieuweren die ook hier gaan blijven. Ook Spaanssprekenden blijven een interessante bron. Nadat het hier vorige week al eens Argentijns verjaardagsfeestje was, waren er ook deze week een aantal Argentijnse vrienden en familielieden van Carolina op bezoek. Daaronder een meisje van achttien, die bezig is aan een rondreis door Europa en dus ook even Madrid aan doet. “Wow. Is dat de gewoonte in Argentinië?” Blijkbaar wel want woensdag stond hier een andere Argentijnse blonde jongeman voor de deur. Blond omdat zijn grootouders Tsjechen zijn. Argentijn omdat hij in Argentinië placht te wonen. Even oud als ik en eveneens bezig aan een rondreis door Europa. Gisterenavond was het hier een gezellige boel. Ik kookte voor een bende Argentijnen en Duitsers, waarna we uren rond de tafel zaten om te palaveren over vanalles en nog wat. Ik leerde bijvoorbeeld over de corralito, de economische crisis die in 2001 Argentinië op zijn kop zette. En over het Duitse onderwijssysteem, waar de kinderen op tienjarige leeftijd op basis van een een soort proef worden ingedeeld in het Gymnasium, Realschule of Hauptschule, wat meteen ook al bepaalt of ze later naar de universiteit mogen of niet. Stel je voor! Na de lekkere maaltijd (al zeg ik het zelf) ging het dan naar een barretje in de buurt waar de Argentijn ons elk op een mojito trakteerde. Viva Argentina!
Hoewel ze soms toch een beetje raar denken, die Argentijnen. Carolina ondtekte een paar dagen terug per toeval dat haar op-sterven-na-dode plant helemaal herleefde door de radio naast het arme gewas wat vaker te laten spelen. Een mirakel! Ook ik werd opgeroepen om naar het wonder te gaan kijken. Ik wilde nog zeggen dat planten niet kunnen horen en dat voor de correlatie radio/herleving van de plant dus waarschijnlijk geen causaal aanwijsbare reden bestaat maar aangezien de sfeer bederven niet in mijn karakter ligt, hield ik mijn mond. Toen ik vanmorgen nog wat slaperig de keuken binnenwandelde zag ik tot mijn verbazing dat er deze keer een andere plant op de vensterbank stond, naast de radio waaruit een zoetgevooisde Spaanse stem oprees. Blijkbaar helpen nieuwsuitzendingen ook? Ik denk dat ik ga ingrijpen als ze ooit beslissen een binnenhuisorkest te laten aanrukken om de hele vegetatie van ons apartement in één keer te behandelen.

Er is een plan in de maak om morgen richting Segovia te gaan. Als dat zou lukken, dan krijgt u daar ook wel weer een verslagje van. Het gaat u ginder allen goed!

Straffe start

Ik weet niet of ik deze blog moet inzetten met een luide vreugdekreet omwille van het eindelijk voorbij zijn van mijn examens of met veel awoe-geroep omdat het nieuwe semester intussen ook alweer begonnen is. Een weekendje vrijaf is al wat ze de studenten hier gunnen maar ik heb er wel op en top van genoten. Zaterdag deed ik dat in het park, liggend in de zon, lezend in een pas aangeschafte reisgids over Marokko, waar ik als mij exact over een maand ga bevinden. Jochei! Voor zondag had ik samen met Romy en Imo, twee Duitse mädchen, een ontdekkingstocht door Madrid op touw gezet. Doel? Naar plaatsen gaan die we daarvoor nog niet kenden en dingen doen die we daarvoor nog niet hadden gedaan. Toerist in eigen stad dus. Het resultaat mocht er best wezen. We klommen op standbeelden op Plaza de España, ontdekten Madrid haar eigenste (zij het in iets modernere versie) torens van Pisa en ontdekten een prachtige buurt die ik daarvoor nog nooit had gezien. La Latina, één van de oudste delen van Madrid, waar de moorse bevolking altijd heeft gewoond. Een wirwar van kleine straatjes, met hier en daar een arabisch geïnspireerde tuin en - de leukste ontdekking van allemaal - heerlijk barretjes die nu al tot mijn favorieten behoren en waar ik zeker nog vaak ga teruggaan. Wat is het leven mooi!

Dat dacht ik tenminste tot ik vanmorgen op een ontiegelijk vroeg uur - naar Spaanse normen toch - mijn bed uitmoest om de universitaire draad weer op te pikken. Universiteit alsof ze nooit was weggeweest (en eigenlijk is dat ook wel zo). Het semester heeft heel veel Zuid - en Midden - Amerika in petto. En ook veel werk, zo werd vandaag al duidelijk. Op die ene professor na die toen hij hoorde dat ik uit België kom en Vlaams ben vroeg of ik dan tot "het machtige deel van het land" behoorde, gaven alle professoren meteen te kennen wat ze van ons verwachten dit semester. Deze mevrouw hier moet in Madrid iemand zien te vinden die uit México of Guatemala komt, liefst zelfs een indigena, en daar dan een interview van afnemen. Euhm? Een onderzoek doen naar wat precies het aandeel van Madrid is in in de ontwikkelingssamenwerking. Huh? En een presentatie geven voor al mijn medestudenten over spanningen tussen verschillende bevolkingsgroepen in Midden-Amerika. Het is niet meteen de angst voor het grote publiek die mij parten speelt: waar het gemiddeld aantal mede-aula-genoten in het vorige semester nog pakweg een dertigtal betrof lijkt dat nu te zijn teruggelopen naar gemiddeld tien studenten. Ik ben alleen een beetje bang dat ik hier mijn vrijheid in rook zal zien opgaan. Hallo? Krijg ik alsjeblief nog een beetje tijd om op reis te gaan en bezoek te ontvangen? Yo soy erasmus! Mijn leeromgeving lijkt het soms een beetje te vergeten.

La Latina

Romy die niet meer van het standbeeld geraakt
(en ik die dat grappig vind)

Zapatero

Heerlijk cafeeke

Ergens zowat halverwege

Tip om kleine frustraties te laten smelten als sneeuw voor de zon: haal een handvol vrienden in huis. Een actie die ik afgelopen week zelf ook ondernam. Nadat beide heren Heikki en Jan vorig weekend al even naar Madrid waren afgezakt om een klein voorsmaakje te krijgen van hoe aangenaam het erasmusleven kan zijn en een kleine pauze namen om in Granada straten en cafés muzikaal onveilig te gaan maken, stonden ze vrijdagavond weer voor mijn deur. Ze hadden voor de gezelligheid ook Marieke meegebracht, die het laatste weekend van haar erasmusbeleven wenste door te brengen op Madrileense bodem. Een weekend om u tegen te zeggen. Vrijdagavond besloten we een vervolg te breien aan de erasmus-initatie van de week ervoor en trokken naar een hippe Spaanse tent, alwaar het jolijt aanwezig was en de danspasjes op hun beurt daar dan ook volledig naar waren. De volgende dag werd dan genieten van de bovenste plank. Kuieren door Madrid om daarna profiterend van de zon onderuit te zakken in Retiro, nog steeds hét park bij uitstek hier. Nadat we moe geluierd waren werd het tijd was voor wat actie: schoenen kopen. Na prospectie van menig winkelstraat (het feit dat de helft van het gezelschap uit jongens bestond weerhield net die helft er helemaal niet van om zo ongeveer elke schoenwinkel van Madrid even te gaan bekijken) werd daarop die winkelstraat ook even het decor om al hun muzikaal geweld ten toon te spreiden. De Madrileense medemens was gul. Opbrengst ging volledig naar een goed doel: lege magen vullen - de onze - daarbij de vele tapas alle eer aandoend. Mijmerend over bijna-afscheid en dat het toch weer leuk geweest was gingen we richting mijn piso om aldaar niet al te laat in bed te kruipen. Een kleine misrekening want volledig buiten mijn enthousiaste kotgenote gerekend. Carolina was niet te houden en wilde absoluut een privéconcert in de huiskamer, waarop de instrumenten nog eens werden bovengehaald en ze haar zin kreeg: van Ierse folkmuziek over Argentijnse walsjes tot Amélie Poulain. Ook arme ondergetekende kon niet aan Carolina's enthousiasme ontsnappen en mocht een paar liedjes zingen. Stiekem best wel gezellig allemaal. Na een alweer wat kort uitgevallen nacht - in een voor sommigen eveneens wat kort uitgevallen zetel - was het dan inpakken geblazen. Daar kwam een klein beetje stress bij kijken, omwille van de vele kilo's bagage die binnen de perken diende gehouden en evenredig verdeeld moest worden en weegschalen die aan dat proces weigerden mee te werken. Maar alles kwam goed. Nog een laatste tripje richting aeropuerto en dan afscheid nemen: ik die hen niet graag zag vertrekken en zij die evenmin graag de warme Spaanse februari-maand wilden inruilen voor de Belgische winter. Bezoek weg. Nu nagenietend.

Ik zou hier kunnen stoppen maar op vraag van mijn net vertrokken gasten, die vonden dat ik te weinig over mijn emoties schreef (stel je voor) brei ik nog een klein eindje aan mijn verhaal (alvorens zal worden overgegaan tot het publiceren van een aantal foto's. Lees rustig even verder). Natuurlijk zijn er hier dingen die af en toe door mijn hoofd spelen. Niet altijd relevant en vandaar ook niet steeds voor publicatie vatbaar maar deze wil ik wel even met u delen: deel één van 'het grote erasmusavontuur' loopt nu echt wel op zijn laatste benen. Ik ben blij dat ik hier nog even mag vertoeven maar tegelijk is het ook wel spannend. Veel van de mensen die ik hier ken zijn al weg of vertrekken volgende week: zal ik weten wat gedaan? Ga ik België niet beginnen missen een keer ik over de helft ben? Gaat Madrid nog steeds zo magisch lijken als het in het begin zeker deed? Ik weet het niet. Maar ik heb wel veel zin om te proberen om er nog vijf heerlijke maanden van te maken.

Daarnet had ik 'deel twee' bijna zeer goed ingezet. Kleine situatieschets van wat zich afspeelde bij het metrogewijs naar huis tsjokken. Ik sta naast een onbekende jongeman. Voor ons begint een kindje te wenen en we wisselen even een blik van verstandhouding, allebei denkend - dat dacht ik toch - "ach, kinderen!". Verder niets aan de hand. Ik stap uit bij het intussen al zo vertrouwde metrostation Callao en wandel richting piso. Plots tikt iemand mij op de schouder. Diezelfde jongeman als daarnet in de metro. Hoe ik heet. Zijn naam is Julio. Omdat ik geen zin heb om mij Spaanser voor te doen dan ik ben en hier bewust een zekere afstand wil creëren opteer ik niet voor Linda (zoals men mij hier placht te noemen) maar zeg gewoon "Herlinde". Hoe oud ik ben? Niet belangrijk, vind ik. Hij dringt aan. Goed dan, twintig. Of ik een novio heb? Een vriendje? Omdat de waarheid me hier niet het geschikte antwoord lijkt kies ik hier voor een volmondige "ja". Arme jongen, geknakt tot in het diepste van zijn ziel. Het spijt me, hij was me iets te enthousiast.

Hoe dan ook. Terug naar het bezoek: een kleine selectie beeldmateriaal.

Plaza Mayor. De toerist uithangen.

Retiro. De student die van wat rust geniet uithangen

Schoenen: de keel uithangen
Straatmuzikant uithangen

Hangen in de living.
(links, voor de eerste keer door de camera gesnapt: Carolina)

Kleine frustratie

Eindelijk was het dan zo ver. Het moment waar ik al maanden naartoe leefde. De reden van mijn bestaan als student. De kern van mijn zijn: een examen! Na afloop van die twee uur puur genieten kwam er een medestudent vragen of het gegaan was. "Wow. Ik had nog geluk dat ik een Spanjaard ben, zo wist ik wel een paar dingen. Maar als buitenlander? Wat een moeilijk examen." Ik wilde de jongen er nog op attent maken dat we het een heel semester lang over Franco hadden gehad en het dan toch ook logisch was dat we een vraag kregen die over Franco ging, maar ik bespaarde mezelf de moeite en knikte instemmend. Eén gedaan nog drie te gaan. Het tweede ging redelijk. Het derde ook. Tenminste, dat dacht ik. Na dit keer slechts anderhalf puur genieten (de professor kreeg het wat op zijn heupen dat we er zo lang over deden om het examen te maken) gaf ik mijn examen ietwat voldaan aan de professor. Inclusief de zestien taken - geen al te grote, maar toch - die we gedurende het hele semester moesten maken. De professor kijkt me glimlachend aan - ik had het toen al moeten voelen aankomen - en spreekt volgende woorden: "Wacht buiten een kwartiertje en dan kom ik meteen de punten bekendmaken" Een wee gevoel in mijn maag. "Maar hoe...?" Regel één: spreek nooit een professor tegen. Ik glimlach terug en ga aan de deur staan wachten, samen met de andere ietwat beduusde studenten. Tien minuten later komt de man het lokaal uitgehopt en roept ons allemaal samen. "Slecht nieuws. Iedereen heeft 5/10" Wow. Straf. Die man kon op tien minuten tijd ál onze examens nakijken, inclusief iedereen zijn zestien taken? "Ik weet dat jullie beter kunnen doen en verwacht jullie dan ook op 5 maart voor een nieuw examen".
Jamaarhee! Op zo'n moment voel je dan een kleine zweem van frustratie ergens diep in u naar boven borrelen. Omwille van de 5/10? Nee hoor. Daar kan ik best mee leven, dat betekent namelijk zoveel als "geslaagd". Wel omdat ik voor dat vak studeerde en mijn bezoekers mijn gastvrijheid en mezelf de zon van mijn dakterras heb ontzegd. En dan kan die brave professor niet eens het respect voor zijn studenten opbrengen om hun examens minstens eens te lezen? Dat kan er bij mij niet in. Mij zal hij niet terugzien op zijn tweede examen. Een 5 is goed voor mij meneer, u wordt bedankt.
En nu maar hopen dat er op 5 maart veel zon is op mijn dakterras.