Over populatie en vegetatie

Het is gebeurd. Ik heb kennis gemaakt met de nieuwe erasmuspopulatie die dit semester mee de stad gaat bevolken. Vorige donderdag ging ik een avondje stappen met de nieuwen. Nieuw enthousiast geweld waar ik mij, hoewel slechts één semester aan ervaring rijker, niet helemaal meer bij voelde horen. Ze spraken Spaans met nog meer haar op dan het mijne, vroegen mij hoe je het best de bus kan nemen naar Granada en hoe het metro-abonoment hier precies werkt. Nieuwe fase. Nieuwe vrienden maken. Nieuwe gsm-nummers in mijn movíl. Intussen blijf ik vooral tijd spenderen met iets minder nieuweren die ook hier gaan blijven. Ook Spaanssprekenden blijven een interessante bron. Nadat het hier vorige week al eens Argentijns verjaardagsfeestje was, waren er ook deze week een aantal Argentijnse vrienden en familielieden van Carolina op bezoek. Daaronder een meisje van achttien, die bezig is aan een rondreis door Europa en dus ook even Madrid aan doet. “Wow. Is dat de gewoonte in Argentinië?” Blijkbaar wel want woensdag stond hier een andere Argentijnse blonde jongeman voor de deur. Blond omdat zijn grootouders Tsjechen zijn. Argentijn omdat hij in Argentinië placht te wonen. Even oud als ik en eveneens bezig aan een rondreis door Europa. Gisterenavond was het hier een gezellige boel. Ik kookte voor een bende Argentijnen en Duitsers, waarna we uren rond de tafel zaten om te palaveren over vanalles en nog wat. Ik leerde bijvoorbeeld over de corralito, de economische crisis die in 2001 Argentinië op zijn kop zette. En over het Duitse onderwijssysteem, waar de kinderen op tienjarige leeftijd op basis van een een soort proef worden ingedeeld in het Gymnasium, Realschule of Hauptschule, wat meteen ook al bepaalt of ze later naar de universiteit mogen of niet. Stel je voor! Na de lekkere maaltijd (al zeg ik het zelf) ging het dan naar een barretje in de buurt waar de Argentijn ons elk op een mojito trakteerde. Viva Argentina!
Hoewel ze soms toch een beetje raar denken, die Argentijnen. Carolina ondtekte een paar dagen terug per toeval dat haar op-sterven-na-dode plant helemaal herleefde door de radio naast het arme gewas wat vaker te laten spelen. Een mirakel! Ook ik werd opgeroepen om naar het wonder te gaan kijken. Ik wilde nog zeggen dat planten niet kunnen horen en dat voor de correlatie radio/herleving van de plant dus waarschijnlijk geen causaal aanwijsbare reden bestaat maar aangezien de sfeer bederven niet in mijn karakter ligt, hield ik mijn mond. Toen ik vanmorgen nog wat slaperig de keuken binnenwandelde zag ik tot mijn verbazing dat er deze keer een andere plant op de vensterbank stond, naast de radio waaruit een zoetgevooisde Spaanse stem oprees. Blijkbaar helpen nieuwsuitzendingen ook? Ik denk dat ik ga ingrijpen als ze ooit beslissen een binnenhuisorkest te laten aanrukken om de hele vegetatie van ons apartement in één keer te behandelen.

Er is een plan in de maak om morgen richting Segovia te gaan. Als dat zou lukken, dan krijgt u daar ook wel weer een verslagje van. Het gaat u ginder allen goed!