Segovia

Zoals aangekondigd waren er plannen in de maak om richting Segovia te sporen. Een leuk tripje was het resultaat. Na twee uurtjes trein richting noorden waren we ter plaatse. Een feeëriek stadje met middeleeuwse trekken en alles wat daarbijhoort aan kathedralen, kerken en zelfs een heus alcázar, een burcht waarop Disney zich volgens de legenden zou geïnspireerd hebben voor een der droomkastelen in een der sprookjes. Het zou er allemaal betoverdend zuiders kunnen hebben uitgezien, helaas zat het weer niet echt mee. Met veel Duits/Italiaans tandengeklapper en lange koffiepauzes in Segoviaanse cafés als gevolg. De Italiaanse helft van het fijne gezelschap waar ik dit keer mee op verkenning ging bestond volledig uit nog onbekende gezichten. Nieuwe mensen leren kennen lukt niet als je geforceerd met de nieuwe erasmussers op café gaat, wel als je samen een tripje maakt. Dat is althans het advies dat ik mezelf dan maar heb gegeven. Naar goede gewoonte werd ook dit keer weer een heel aantal megabytes aan fotomateriaal verzameld. Bij een volgende gelegenheid krijgt u daar ook weer een glimp van te zien.

Dan wil ik nu graag nog even aan de wereld bekend maken wat voor een rompslomp erasmus soms kan zijn. Ik denk dat ik daar tot nu toe nog nooit iets over heb gezegd maar vandaag... Welja, ik licht u even in. Nieuw semester, nieuwe proffen, nieuwe eisen. "Ik wil dat jullie regelmatig gebruik maken van het online forum. Zoniet kan je niet slagen voor mijn vak". "Fijn zo," denk ik en bij mijn thuiskomst wil ik - zoals het een voorbeeldige student betaamt - meteen even checken of ik kan inloggen. Niet dus. Hop naar het Erasmussecretariaat. Je moet je paswoord bij de professor zelf gaan halen. Ah, goed. De volgende dag ga ik aldus naar de professor. "Ik kan dat nu niet geven, kom straks maar naar mijn kantoor." Geen probleem. Nog steeds opgewekt hops ik richting deur van de professor. Klop. Een secretaresse op reeds pensioensgerechtigde leeftijd doet open. Waarvoor het is, vraagt ze. Ik haal mijn beste Spaans naar boven en leg uit dat ik een paswoord nodig heb voor de Campus Virtual en dat ik professor Otero Carvajal moet hebben.

- Meneer Otero Carvajal kan u niet helpen
> Maar ik moest naar zijn bureau komen
- Ge moet naar uw eigen professor gaan.
> Awel.
- Awel wat? De decaan houdt zich hier niet mee bezig
> Maar ik zoek professor Otero Carvajal!
- En ik zeg u dat die u hier niet mee kan helpen. Ga naar uw professor!
> Otero Carvajal IS mijn professor!!
- Ah
...
> Wel, mag ik nu binnen?
- Hij is er niet.

Zucht. Ik vraag wanneer ik hem dan wel kan bereiken. Hij is in vergadering zegt ze maar die kan elk moment gedaan zijn. Ik moet in een ratito nog eens terugkomen. Een klein ogenblikje dus. Na tot drie keer toe na een ratito te zijn teruggekeerd besluit ik moedeloos om mijn pogingen te staken en het morgen opnieuw te proberen. De volgende dag dus klop ik opnieuw op de deur. Opnieuw de pensioengerechtigde secretaresse. Ze wil me weer uitvragen waarvoor het precies is, als ik net de professor voorbijwandelt. Chanceke. Ik mag naar zijn bureau. Ook hij slaagt er echter niet in om mij in te loggen. "Ge moet daarvoor naar het Erasmussecretariaat gaan," zegt hij. "Maar daar kom ik van." "Ja, ga toch maar. Haal daar uw code en kom dan terug." Oké. Opnieuw naar start. Terug beneden lijkt niemand te weten waarover ik het heb. "Ge moet dat bij uw professor gaan halen" was weer wat ik te horen kreeg. Ja maar daar KOM ik net van! Nadat zowat de hele dienst van het erasmuskantoor de revue was gepasseerd, komt er een man naar mij. Dat hij net telefoon had gekregen van de bewuste professor. Ik moest terug naar boven gaan. Het was geregeld. Wel heb je ooit. Amehoela!