Over erasmus avonturen: Ergens zowat halverwege

Tip om kleine frustraties te laten smelten als sneeuw voor de zon: haal een handvol vrienden in huis. Een actie die ik afgelopen week zelf ook ondernam. Nadat beide heren Heikki en Jan vorig weekend al even naar Madrid waren afgezakt om een klein voorsmaakje te krijgen van hoe aangenaam het erasmusleven kan zijn en een kleine pauze namen om in Granada straten en cafés muzikaal onveilig te gaan maken, stonden ze vrijdagavond weer voor mijn deur. Ze hadden voor de gezelligheid ook Marieke meegebracht, die het laatste weekend van haar erasmusbeleven wenste door te brengen op Madrileense bodem. Een weekend om u tegen te zeggen. Vrijdagavond besloten we een vervolg te breien aan de erasmus-initatie van de week ervoor en trokken naar een hippe Spaanse tent, alwaar het jolijt aanwezig was en de danspasjes op hun beurt daar dan ook volledig naar waren. De volgende dag werd dan genieten van de bovenste plank. Kuieren door Madrid om daarna profiterend van de zon onderuit te zakken in Retiro, nog steeds hét park bij uitstek hier. Nadat we moe geluierd waren werd het tijd was voor wat actie: schoenen kopen. Na prospectie van menig winkelstraat (het feit dat de helft van het gezelschap uit jongens bestond weerhield net die helft er helemaal niet van om zo ongeveer elke schoenwinkel van Madrid even te gaan bekijken) werd daarop die winkelstraat ook even het decor om al hun muzikaal geweld ten toon te spreiden. De Madrileense medemens was gul. Opbrengst ging volledig naar een goed doel: lege magen vullen - de onze - daarbij de vele tapas alle eer aandoend. Mijmerend over bijna-afscheid en dat het toch weer leuk geweest was gingen we richting mijn piso om aldaar niet al te laat in bed te kruipen. Een kleine misrekening want volledig buiten mijn enthousiaste kotgenote gerekend. Carolina was niet te houden en wilde absoluut een privéconcert in de huiskamer, waarop de instrumenten nog eens werden bovengehaald en ze haar zin kreeg: van Ierse folkmuziek over Argentijnse walsjes tot Amélie Poulain. Ook arme ondergetekende kon niet aan Carolina's enthousiasme ontsnappen en mocht een paar liedjes zingen. Stiekem best wel gezellig allemaal. Na een alweer wat kort uitgevallen nacht - in een voor sommigen eveneens wat kort uitgevallen zetel - was het dan inpakken geblazen. Daar kwam een klein beetje stress bij kijken, omwille van de vele kilo's bagage die binnen de perken diende gehouden en evenredig verdeeld moest worden en weegschalen die aan dat proces weigerden mee te werken. Maar alles kwam goed. Nog een laatste tripje richting aeropuerto en dan afscheid nemen: ik die hen niet graag zag vertrekken en zij die evenmin graag de warme Spaanse februari-maand wilden inruilen voor de Belgische winter. Bezoek weg. Nu nagenietend.

Ik zou hier kunnen stoppen maar op vraag van mijn net vertrokken gasten, die vonden dat ik te weinig over mijn emoties schreef (stel je voor) brei ik nog een klein eindje aan mijn verhaal (alvorens zal worden overgegaan tot het publiceren van een aantal foto's. Lees rustig even verder). Natuurlijk zijn er hier dingen die af en toe door mijn hoofd spelen. Niet altijd relevant en vandaar ook niet steeds voor publicatie vatbaar maar deze wil ik wel even met u delen: deel één van 'het grote erasmusavontuur' loopt nu echt wel op zijn laatste benen. Ik ben blij dat ik hier nog even mag vertoeven maar tegelijk is het ook wel spannend. Veel van de mensen die ik hier ken zijn al weg of vertrekken volgende week: zal ik weten wat gedaan? Ga ik België niet beginnen missen een keer ik over de helft ben? Gaat Madrid nog steeds zo magisch lijken als het in het begin zeker deed? Ik weet het niet. Maar ik heb wel veel zin om te proberen om er nog vijf heerlijke maanden van te maken.

Daarnet had ik 'deel twee' bijna zeer goed ingezet. Kleine situatieschets van wat zich afspeelde bij het metrogewijs naar huis tsjokken. Ik sta naast een onbekende jongeman. Voor ons begint een kindje te wenen en we wisselen even een blik van verstandhouding, allebei denkend - dat dacht ik toch - "ach, kinderen!". Verder niets aan de hand. Ik stap uit bij het intussen al zo vertrouwde metrostation Callao en wandel richting piso. Plots tikt iemand mij op de schouder. Diezelfde jongeman als daarnet in de metro. Hoe ik heet. Zijn naam is Julio. Omdat ik geen zin heb om mij Spaanser voor te doen dan ik ben en hier bewust een zekere afstand wil creëren opteer ik niet voor Linda (zoals men mij hier placht te noemen) maar zeg gewoon "Herlinde". Hoe oud ik ben? Niet belangrijk, vind ik. Hij dringt aan. Goed dan, twintig. Of ik een novio heb? Een vriendje? Omdat de waarheid me hier niet het geschikte antwoord lijkt kies ik hier voor een volmondige "ja". Arme jongen, geknakt tot in het diepste van zijn ziel. Het spijt me, hij was me iets te enthousiast.

Hoe dan ook. Terug naar het bezoek: een kleine selectie beeldmateriaal.

Plaza Mayor. De toerist uithangen.