Eindnoot

Een avontuur zoals hetgene dat ik hier een jaar lang uit de doeken heb gedaan verdient een deftige eindnoot. Met deze vijftigste blog sluit ik het erasmushoofdstuk en daarmee ook deze blog af. Met dank aan u allemaal die nieuwsgierig bleef terugkomen om te kijken of hier iets nieuws stond neergepend en die dan ook de tijd nam om het even te lezen.

Na net een week terug op Belgische bodem denk ik niet dat al helemaal kan ingeschat worden wat dat verblijfje in Madrid nu precies voor mij heeft betekend. Als mensen me vragen hoe het was, daar in het zuiden, probeer ik steeds een zo overtuigend mogelijk "heel goed" te antwoorden. Want dat was het ook. Ik heb ervan genoten, van elke episode die dit lange verhaal met zich heeft meegebracht. Van het zoeken en wroeten in het begin tot en met het heerlijke gevoel van thuiszijn in die andere cultuur. Van het rondhangen met erasmussers, het verbroederen met Spanjaarden, het rondreizen, het les volgen in een andere taal. Als ik nu bedenk dat mijn vriendenkring tot voor tien maanden geleden enkel uit Vlaamstaligen bestond, sta ik nu versteld. Alsof Leuven voor mij toch steeds een beetje een eiland en tevens het centrum van mijn wereld was. Dat ligt dan nu wel even anders. Ik woonde samen met Argentijnen, ging op reis met een Griek en een Fin en een sporadische Italiaan, verkende de stad met een Canadees, ging op café met Duitsers, zat in de les met Françaises, sloeg een babbel met een Australiër, ging joggen met een Portugees en ging op zwier met Spanjaarden. En steeds weer was het plezant.

Ik zal er nog meer dan eens aan terugdenken, aan alle vrienden die ik er maakte en die nu weeral overal verspreid in Europa wonen. Misschien gaat dat dan af en toe gepaard gaan met een vleugje nostalgie, wie weet. Gelukkig ga ik Spanje met haar sympathieke inwoners niet meteen te hard moeten missen: er zijn al plannen om terug naar ginder af te reizen. Een nieuw stukje wereld ontdekt, zo zou je heel dit avontuur misschien nog het beste kunnen samenvatten. Een stukje waarvan je weet dat je het er altijd wel best naar je zin zou kunnen hebben. Al is het ook fijn om terug thuis te zijn. De Belgische vrienden bleken uiterst opgezet om hun verloren telg warm te onthalen en dus werden ontvangstcomités op de luchthaven en verrassingsfeestjes voorzien, waarvoor trouwens dank.

Ya está. Het zit er op.

Mmmadrid.

Het is zover. De examens zijn achter de rug. Madrid warmt op, de stad verandert langzaam in een oven. De voorbije weken en dagen volgde het ene afscheidsfeest het andere op, nu is het bijna aan mij.

De laatste dagen zijn goed op weg om een ideaal einde te breien aan wat een heel jaar lang één knetterende ervaring is geweest. Na enkele mede-erasmussers die me een jaar op menig feest en trip doorheen het land hebben vergezeld vol nostalgie te hebben uitgezwaaid, zijn de autenthieke Spanjaarden gelukkig nog niet meteen van plan ook hun koffers te pakken. De voorbije week was er eentje vol Spaanse leute. Verjaardagsfeestjes in Manuels op en top Madrileense piso - inclusief grootmoeder - en wederom een heus tuinfeest inclusief barbecue en zwembad. Deze keer stelde mijn kotgenote Carolina het stulpje van haar ouders ter beschikking van de met deze temperaturen wegsmeltende mensheid. Volledig het feit negerend dat ik de volgende dag examen had kon ik dat aanbod niet weigeren en dus werd het nog maar eens een bijzonder gezellige dag. Met 's avonds, u raadt het al: voetbal. Er was mij verteld dat Spanje in geen 88 jaar nog van Italië gewonnen had, dus u kan zich uiteraard de golf van vreugde voorstellen die vlak na de Spaanse overwinning doorheen de hoofstad trok. Nee? Beeldt u zich dan even auto's in, die met Spaanse vlag en wimpel iedereen uit hun huizen toeteren, mensen die in niet veel meer gehuld dan Spaanse vlaggen de straat bevolken, overal jolijt en vrolijkheid. U komt in de buurt.

Deze ochtend legde ik - ditmaal proberend volledig het feest van gisteren te negeren - dan mijn laatste examen af, waarna ik een vreemd soort afscheid van de faculteit moest nemen. We hebben er een haat-liefde verhouding opzitten, de faculteit geschiedenis en ik. Vaak de proffen met hun Spaans gebrabbel en de barslechte koffie vervloekend terwijl je ergens weet dat je het toch missen zal. Ook met het afscheidsproces van de stad werd begonnen. Als ik nu door de straten loop, weet ik niet of ik nu met opzet de steegjes moet nemen die ik nog nooit eerder heb gezien of juist via de bekende wegen moet wandelen, om dan glimlachend vast te stellen waar ik overal ooit verloren liep. Maar laat me vooral niet te weemoedig worden: het is nog niet echt helemaal voorbij. Er resten me nog drie heerlijke dagen... en dat ik nog eens terugkom, mag je gerust una verdad como un templo noemen.

Maar eerst geef ik u nog even wat foto's mee.

Zicht vanuit Carolina haar tuin:
een zeldzaam onbewoond stuk Madrid

Het zwembad!
(inclusief badende Spanjaarden en Françaises)

Natuurlijke habitat

Als u in deze heilige examenperiode beschrijvingen van saaie lange uren achter mijn bureautje en stressvolle beproevingen had verwacht, moet ik u helaas teleurstellen. Zelfs in deze tijden die men wel eens "de zwaarste momenten van het studentenleven" placht te noemen liet ik me het erasmusleven nog maar eens bijzonder welgevallen. Dat ging dan van samen laatste avondmalen koken tot heuse tuinfeesten met barbecue. Een verslag.

De week werd ingezet door paniekerige reportages op radio en televisie. Een staking van de leveranciers bleek genoeg voor het voorspellen van heuse doemscenario's en een massale toestroom van mensen die weigerden om te komen van de honger en daarom besloten om de winkels leeg te kopen. Het liep allemaal zo'n vaart niet. Wat wel een vaart loopt hier in Spanje, is het EK. Zelfs een fervent anti-voetbalfan als ik kan niet anders dan af en toe gecharmeerd te zijn door de ongelofelijke voetbalspirit die er in dit land heerst. Zelfs als je je in de bibliotheek of achter je bureautje bevindt, zorgen juichende mensen bij elke goal ervoor dat je alles perfect kan volgen. Om te vermijden dat mijn leven deze week enkel uit studeren en voetbal zou bestaan, werden er ook nog ontdekkingstochten door Madrid op touw gezet en trok ik nog eens de stad in met de inheemse bevolking. Ik leefde blijkbaar in de valse veronderstelling dat ik de buurt op een straal van tien minuten wandelen van mijn huis nu toch al wel zou kennen. Manuel de Madrileen troonde me mee naar een parel van een pleintje en vertelde dat je als je geluk hebt je daar blijkbaar Manu Chao met zijn gitaar kan tegenkomen.

Gisteren werd duchtig verdergegaan met het uittesten van nieuwigheden. Toen ik thuiskwam van mijn examen en zuchtend zei dat ik niet meteen plannen had voor die middag, nam Carolina me prompt mee naar het huis van haar neef in Barajas, iets buiten de stad. Neefjelief organiseerde blijkbaar net een barbecue en had toevallig ook een zwembad in zijn tuin. Bakken onder de Spaanse zon, Argentijnse lekkernijen verorberend en af en toe het zwembad in. Heerlijk. Toen iedereen moe was ging het richting salon alwaar ondergetekende in het gezelschap van een bende Spanjaarden de voetbalmatch Spanje-Zweden kon volgen. Een absolute aanrader, zeker voor wie ooit een studie zou willen maken over Gebruiken en gewoontes van Spanjaarden in hun natuurlijke habitat. Nu al een hit!

Geblokt

Nu mijn eerste examen en daarmee ook al een groot deel van mijn examens eropzit, neem ik even mijn tijd om u daarover te berichten. Examens zijn net zoals vorige keer blijkbaar een fenomeen waar toch niet in elke cultuur op dezelfde manier mee wordt omgesprongen. Toen ik vrijdagavond aanstalten maakte om eens op een deftig uur te gaan slapen, keek Pablo me enigzins bezorgd aan. Of ik niet uitga, het is tenslotte toch vrijdag? De volgende ochtend botste ik in alle vroegte vol studie-ijver tegen Carolina aan, die vroeg waarom ik in godsnaam zo vroeg al wakker was. Tja. En terwijl de gemiddelde Leuvense student de dag (of nacht) voor zijn examen nog hopen leerstof en evenveel liters koffie vewerkt, heeft de Madrileense tegenhanger tijd om haar zesendertigjarige liefje te leren hoe hij zijn hemden moet strijken. Ik kan me er enkel over verbazen. Maar net dankzij die vrijere definitie van studentenlabeur kon er zaterdagavond door een aantal energiekelingen een stapje in de wereld worden gezet, dit keer ging dat richting jazzconcert. En zoals gezegd, nu dit examen achter de rug is kabbelt de rest van de examenreeks tegen een zeer rustig tempo verder tot ik op 23 juni definitief de boeken mag dichtdoen. Om mezelf wat te vermaken zit ik dan af en toe op m'n dakterras (een concept dat ik trouwens ook echt in België wil introduceren). Omdat ik vind dat ik het land niet mag verlaten zonder minstens eens een Spaans boek gelezen te hebben, is dat dan sporadisch zelfs in het gezelschap van ene Gabriel García Márquez.

Bij deze is trouwens ook het aftellen begonnen. "Och, doe er toch niet zo dramatisch over," hoor ik u zo denken. "Ge wist van bij 't begin dat het maar voor even was" "Ge hebt het leuk gehad maar nu is het welletjes geweest, komt maar rap terug naar huis" Reacties die ik stuk voor stuk beaam. Overschot van gelijk. En toch.

Exclusiviteit en rariteit

Na bijna drie weken slecht weer (voor de statistieken: dit zou de natste meimaand in 30 jaar geweest zijn) lijkt het tij nu eindelijk te zijn gekeerd en komt de warme mardileense zon heerlijk cynisch door de wolken piepen. Achter je bureautje zitten als het eigenlijk weer is om in het park te liggen - u zult het zeker met me eens zijn- is geen evidentie. Om toe te geven aan die verleiding, kom ik dus af en toe eens buiten. Om te doen alsof de dingen die ik dan meemaak ook interessant zijn, schrijf ik ze hier voor u neer.

Na negen maanden Madrid zijn er blijkbaar nog altijd nieuwe - en vooral hoogst exclusieve - buurten waar ik nog nooit was geweest. Nadat ik vrijdagavond met mijn tante en nonkel nog bewonderend naar het melkwitte hotel op Plaza Santa Anna zat te kijken, stond ik zaterdagavond na menig dienster en portier om de tuin te hebben geleid, plots zelf op het meest exclusieve penthouse-terras van de stad (aldus de folder). Ha! Nooit eerder zat ik op een dak in een sofa onder een palmboom genietend van het uitzicht over Madrid.

De stad die trouwens elke keer weer net dat beetje vertrouwder wordt. Bij het naar de winkel gaan, 's nachts door de straten wandelen of het uit de metro stappen toevallig mensen tegenkomen die je kent is fijn. Zeker als dat dan ook nog eens Spanjaarden zijn! Inburgering? Geslaagd. Hoewel, er zijn toch nog steeds dingen die me blijven verbazen. Zo was er gisteren de prof die vroeg hoeveel we onszelf zouden geven als we zelf onze punten mochten kiezen. Janne - nog steeds mijn Finse aulagenoot - antwoordt dan beleefd: "Ik zou al blij zijn met een 5/10 meneer", waarop de prof zich vragend tot mij richt en ik zeg "Ik niet, liever wat meer als het voor u hetzelfde is." De tijd zal uitwijzen of dat een goedgeplaatst antwoord was. Andere rariteit was toen ik vanmorgen naar het journaal keek en waar ik bij de plaatselijke Wim de Vilder een goed weggemoffeld gouden kettinkje ontdekte! Hippe trend of slechte smaak? Ik opteer voor het laatste.

Granada.

Om dat het intussen al een gewoonte is en ook omdat geen enkel verhaal compleet is zonder: een kleine selectie fotomateriaal.

Albaícin

Let op het mini-flamencodanseresje op de achtergrond

Ik ben fan van de kat

Tine & ik

De grote (?) rivier

Schoon zicht

Daarheen en weer terug (2)

Blij dat u ook nu weer even een nieuwsgierige blik op mijn blog komt werpen. Als u dat nog een maand volhoudt, bent u werkelijk de beste. Dan hebt u er samen met mij het volledige erasmusavontuur opzitten. Het aftellen is begonnen, helaas. Maar voor het zover is, probeer ik mijn wedevaren toch nog graag even aan de man te brengen. Vandaag geblogd: Granada.

De allerlaatste trip op Spaanse bodem ging opnieuw richting zuiden, waar ik mijn hart aan Andalucía heb verloren. Een tweede keer met veel plezier de bus op richting Granada, alwaar ik zeer hartelijk verwelkomd werd door twee splinternieuwe Granadezen: Tine en Thomas waren gastvrouw en gastheer van dienst. Samen met Tine - en het kleine mensje in haar buik - heb ik de stad doorkruist, struikelend over abnormaal veel hippies en trouwpartijen. Granada met haar Albaícin, Alhambra en haar Sierra Nevada. Waar zon en gratis tapas troef zijn. Ik zou er rustig kunnen aarden, hopelijk denken Tine en Thomas daar ook zo over.

Terug in Madrid dan, waar de laatste twee weken les zijn ingegaan. En hoe! Tijdens mentalidades y creencias luisterden we anderhalf uur lang naar muziekfragmenten, van Mozart over Chopin tot wat gerammel van deze eeuw, waaruit we dan de ideeën van de componist en de heersende tijdsgeest moesten zien te puren. Ander leuks (maar niet heus) zijn de lessen van mundo actual, waar de prof al een volle week pure fysica uit de doeken staat te doen. En omdat de lessen door al dat geks nog wat leger zijn dan anders is het des te moeilijker om een geeuw of meewarige glimlach voor de prof in kwestie verborgen te houden. Een leukere man en mijn absolute favoriet is die van integración europea: "Aha! Onze erasmusstudent uit België! Vertel eens, wat zeggen ze in jouw land als je zegt dat je op erasmus gaat naar Spanje?" "Pues... Dat ik veel zon en sangria ga zien, meneer" "Hm. En kloppen die vooroordelen ook, vind je?" "Ja, meneer." Tot daar het gesprek.

Europese integratie, ik ben er trouwens een fan van. Het Europese vriendenbestand dat ik dit jaar heb opgebouwd, begint zijn vruchten af te werpen, vergeeft u me de uitdrukking. Er zijn al aanbiedingen om in september terug te keren naar het land van zon en sangria om samen met een handvol spanjaarden nog een tripje te placeren. Of er is de Griek die al aanbood om in september een tocht langsheen de mooiste eilanden van zijn Griekenland te maken. Of de Duitser die zin heeft in een reis doorheen Oost-Europa. Misschien een overaanbod, maar ik ben daar niet rouwig om. Het laatste wat ik wil is de reiskriebel verliezen die ik hier heb opgelopen.

Over reiskriebels gesproken, op aandringen van derden die dit weekend afzakken naar Madrid: een rechtzetting. Het "laatste" bezoek van vorige keer was nog niet helemaal het laatste. Mijn tante en nonkel die dit weekend afzakken naar Madrid worden uiteraard als volwaardig bezoek beschouwd. Dat ze er van mogen genieten! Net als de Belgische studenten die ginder al volop aan het blokken zijn. Geniet ervan. En vooral ook veel succes.

Bezoek

De laatste keer dat een stukje blog met deze titel getooid zal zijn, want deze ochtend heb ik mijn laatste bezoek op de luchthaven afgezet. Er uit gaan met een knaller, zo hoort dat. Nadat Madrileense soevenirs tegen Weense Mozartkugeln waren uitgewisseld, ging het donderdag meteen richting stadscentrum, waar het voor de verandering nog eens feest was. Vrouwen en mannen in authentieke klederdracht bevolkten de stad en overal was muziek. San Isidro, het had wel iets. We doorkruisten bekende en iets minder bekende buurten van de stad en deden alsof het heel warm was en picknickten op mijn dakterras en in het park. Hoewel een boze buurvrouw ons van het eerste en de regen ons van het tweede verdreef, kon dat de pret toch niet bederven. Een nieuwigheid voor mij was dit weekend de teleférico: een kabelbaan die je van berg naar heuveltop brengt, waarbij je Madrid vanuit de lucht kan bewonderen. Schoon. Na het esthetische was het tijd om het wereldburgerschap wat bij te schaven. Aangezien Arne zijn jaar al erasmussend in Wenen aan het doorbrengen is, was hij toch al wat feestgedruis gewend, zo dacht hij toch. Dat was dan buiten Madrid, haar excentrieke bevolking en haar nachtelijke uren gerekend. Kwamen allen aan de beurt op uren waarop u en ik (?) normaal al slapen: een introductie in Indiana Jones, Singstar, Bausack (een hoogst gezellig gezelschapspel waarvan dus ook een Spaanse versie bestaat), wereldkeuken, tapas, dansen en pogingen daartoe. Heel plezant allemaal. Om te bewijzen dat Madrid als Habsburgse hoofdstad ook op cultuurvlak niet moet onderdoen voor Wenen werd dan ook nog even halt gehouden bij het Prado en het Reina Sofia. Balans? Veel gedaan, veel genoten en tijd die nog maar eens voorbij is gevlogen...

Vanuit kabellift

Arne

Sonrisas y lagrimas (oftwel Sound of Music)
Indiana Gran Via by night
(nog even mooi als in het begin)

Mayo hermoso

Soms kan je niet meer op je zekerheden vertrouwen. Justine Henin stopt met tenissen en rare winden zorgden er de laatste week voor dat het in België warmer was dan hier. Gelukkig zijn er nog de puentes - verlengde weekends die we te danken hebben aan een of andere feestdag of heilige - waarop je kan blijven rekenen. Vandaag is het San Isidro, de patroonheilige van Madrid, die ervoor zorgt dat ik niet in de les van een of andere heldere expositie zit te genieten maar wel hier achter de computer mijn schrijven tot u richt.
De laatste week heb ik me vooral bezig gehouden met verder infiltreren in de Spaanse circuits. Als je eenmaal een aantal Spanjaarden tot je vrienden kan rekenen, komt de rest vanzelf. Ze tronen je mee naar feestjes allerhande en stellen je maar wat graag voor aan al hun vrienden, zo blijkt. En dan maar samen moppen tappen (een verschijnsel dat écht steeds beter begint te gaan) en proberen uit te leggen waarom Shakira in België toch écht niet zo'n heldin is als ze dat in Spanje wel lijkt te zijn.
Naast al dat Spaans jolijt lijkt het wel alsof iedereen van overal plots op bezoek komt. Een aantal erasmusvrienden van het eerste semester beslisten dat dit de beste maand leek om nog eens de Madrileense sfeer te komen opsnuiven. Heel leuk om die mensen terug te zien maar té massaal naar hier komen overvliegen moeten ze toch ook niet doen. Kwestie van af en toe ook nog eens een beetje werk te kunnen verzetten voor school. Ah, de school! Deze week was het even spannend toen we met een groepje ontdekte dat de deadline voor een bepaalde taak 14 mei was en dat we dat glad vergeten waren. Consequentie in Leuven voor het te laat inleveren van een taak? Per dag x aantal punten eraf. Fenomeen in Spanje? Een professor die zich nauwelijks lijkt te herinneren voor wanneer de bewuste taak ook alweer was. Lang leve Spanje!
Al is dat "lang" stilaan wat relatief aan het worden. Ik probeer er nog niet teveel aan te denken en het allerminst hardop uit te spreken. Als ik me dan toch niet kan bedwingen en zeg dat mijn tijd in Madrid stilaan begint te korten, vallen gesprekken even stil, er wordt een troostende hand op mijn schouder gelegd en beloofd dat er in Madrid steeds mensen zullen zijn naar wie ik mag terugkeren. Als dat niet mooi is. Maar zoals gezegd: dat is gelukkig nog niet voor morgen. Eerst nog: bezoek van Arne die vanuit Wenen komt overgevlogen. En daarna: bezoek aan Tine in Granada. Nog veel moois om naar uit te kijken, u leest het dan wel weer.

Over voetbal en stakingen

Wees gegroet! Na gisteren mijn bezoek naar de luchthaven te hebben geëscorteerd zet ik me nu weer gewoontegetrouw in mijn bureaustoel om verslag uit te brengen over Annerose in Madrid, over stakingen en - nieuw in de rubriek maar voor een keer kan ik er niet onder uit - voetbal.

Het bezoek werd goed ingezet door de reeds eerder vermelde 2 mei-activiteiten. We werden vergast op een spectakel met koorddansers, acrobaten, operazangers en vuurwerk. Gezellig. Al was het maar omdat de afstand tussen de lichamen van de aanwezigen gemiddeld nul millimeter bedroeg. Voorts ging het bezoek er zoals steeds aan toe. Het is echt al een beetje routine geworden, hoe jammer dat misschien ook mag klinken. Wel tof is dat ik tot nu toe met mijn bezoek al elke keer een nieuw plekje ontdekte. Deze keer waren dat het Palacio de Cristal, in Retiro en de Plaza Dos de Mayo. Laatstgenoemde plein dacht ik al veel langer te kennen maar dat bleek een geografische misser. Bezoek, je bekijkt je stad vanuit een andere hoek. Maandag en dinsdag ben ik gewoon naar de les geweest en heeft Annerose zelfstandig de stad verkend. Dat leverde soms taalgerelateerd onbegrip maar vooral ook grappige verhalen op. Iets anders dat intussen ook al een gewoonte geworden is: dineren op het dakterras. Zo ook zondagavond. Rustig van ons avondmaal genietend hoorden we plots van alle kanten knallen, getoeter en geschreeuw. Zoekend naar een schuilplaats voor de belegering van de stad kwamen we voorbij de televisie, die ons wist te melden dat Real Madrid net kampioen van Spanje geworden was. Met live beelden van uitgelaten mensen op dezelfde Plaza de Cibeles waar we twee dagen eerder ook stonden en waar de gemiddelde ruimte tussen de feestende lijven nog iets minder bedroeg dan toen wij er ons bevonden. Die Madrilenen toch, altijd in voor wat vertier.

Zo ook morgen: de studenten gaan in staking. Ze zijn kwaad op het Bologna-plan (dat bij ons in België trouwens al vier jaar geleden werd ingevoerd) en op de manier waarop de Spaanse overheid dat gaat opleggen aan de universiteiten. Dus besloten ze dat het morgen geen les is maar dat ze in de plaats daarvan morgen een gigantische manifestatie organiseren. Mei '68 is er niets tegen.

Annerose
Veel mensen. Op de achtergrond: Plaza de Cibeles

2 mei

Dit weekend is het één en al cultuur wat de klok slaat. Gisteren ging ik met mijn splinternieuwe spaanse vrienden naar een theatervoorstelling van 'Compañía la Tristura', een toneelgroep uit het alternatieve circuit van Madrid. In een klein zaaltje werd het publiek door twee jonge meiden getrakteerd op een sterk staaltje toneelkunst met straffe mono/dialogen. Ik dacht op voorhand dat het lastig zou worden om wat te kunnen volgen maar de trots haalde het van de onzekerheid toen ik merkte dat ik wel degelijk alles kon verstaan. Als een gelukkig mens verliet ik de zaal.

En vandaag is het hier feest. Het is exact tweehonderd jaar geleden dat de Madrileense bevolking op 2 mei 1808 in opstand kwam tegen de Franse overheersing van Napoleon. Uitgebreid in beeld gebracht door Francisco de Goya en start van de Spaanse onafhankelijkheidsoorlog die uiteindelijk tot 1814 zou duren. Zoveel jaren na de feiten zijn de Madrilenen nog altijd even trots op hun moedige heldenrol van toen, vandaar ook de uitgebreide festiviteiten. Vandaag zijn er overal in de stad optedens, shows en spectacels waar de gevechten tegen de Fransen worden nagespeeld. Misschien ga ik straks wel eens tot daar. Als de geschiedenis zich afspeelt op een steenworp van je voordeur, heb je geen reden om thuis te blijven, zo zeg ik altijd maar. U hoort het wel als het de moeite was.

Sevilla

Ah Sevilla! Het stukje wereld waar Velazquez geboren en enkele grammen Colombus begraven zijn. De schoonste stad van Spanje, een van de warmste steden van Europa. Heerlijk warm. Heerlijk mooi. Heerlijk Spaans. Naast het leuke erasmusgezelschap dat zich voor deze trip weer verzameld had, kan voor de eerste keer in de geschiedschrijving van mijn erasmusgebeuren nu ook de deelname van autenthieke Spanjaarden genoteerd worden. Verbroederen met locals op locatie: een verslag.

De uitstap werd goed ingezet toen we besloten per tweewieler de stad te verkennen. Groot was mijn vreugde om na al die maanden nog eens te kunnen fietsen! Met de wind in de haren en de iets te warme zon in het gezicht (we haalden zo'n 33 graden) werd ik meteen door de stad veroverd. Sevilla is muziek: flamencoconcerten in broeierige zalen of zomaar midden op straat, gospell-koren die op zondachtochtend elke nieuwsgierige bezoeker de kerk binnenlokken, zelf door straten dwalen en samen met de Spanjaarden vol overgave zelfbedachte flamencohits zingen. Sevilla is genieten: rondkuieren in de Real Alcazar-tuinen, de Giralda van de kathedraal beklimmen, of gewoon verdwalen in de straten om dan de weg te kunnen vragen aan een Andalusiër met grappige accent. Sevilla is pijo op een gekke manier: de mensen lopen er allemaal bij alsof ze naar een of ander poepsjiek trouwfeest moeten terwijl het eigenlijk gewoon om wat op en neer paraderen gaat. Sevilla is ook bijzonder katholiek: optochten met mariabeelden en foto's van Jezus in de cafees.

Dat er twee Spanjaarden meewaren was echt enorm plezant. Het was eens iets anders. Het schaaft de woordenschat wat bij. Je voelt je weer net dat beetje meer thuis in dit Spaanse land. Het doet je meer dan eens mijmerend denken dat er nog maar twee maanden op het programma staan, en dat je toch echt nog niet naar huis wilt...

Sevilliaanse Plaza de España

Fietsen!

Manuel, Charlotte en ik

Tropisch

vlnr: Mathilde, Manuel en Colin

Alberto die het warm heeft

De kathedraal

Flamenco

Gezien in de Standaard

Jaartje buitenland goed voor wereldburgerschap

LEUVEN - De internationale uitwisselingprogramma's voor jongeren die de vzw AFS, verhogen de interculturele vaardigheden en het wereldburgerschap. Dat blijkt uit twee studies die de organisatie donderdag in Leuven bekendmaakte. Dixie Dansercoer, die als jongere een jaar naar het buitenland trok, had in Leuven niks dan goeds te vertellen over van die ervaring. Goed voor de carrière, goed voor de levenswijsheid, goed voor het burgerschap, vond de poolreiziger.

Dat blijkt ook uit een recent internationaal onderzoek bij 1.550 scholieren die een jaar in het buitenland studeerden. Ze werden er minder etnocentrisch door dan wie thuisbleef. Ze worden nu ook minder afgeschrikt door onbekende culturen. Jongeren die een uitwisseling volgden, ontwikkelen nadien ook meer vriendschappen met mensen uit andere culturen.

Een ander onderzoek, bij 344 Vlaamse AFS-jongeren, uitgevoerd door onderzoekers van de University of Essex en de UCL, geeft aan dat jongeren nadien de verschillen tussen culturen eerder positief dan negatief ervaren, en ook minder vooroordelen hebben dan voorheen.

Ook het denken en handelen in clichés en stereotypes, zowel over de vreemde als over de eigen cultuur, vermindert sterk. (De Standaard, 17-04-2008)

Tussendoor

Voor wie zich ooit al afvroeg of Duitsers echt ooit vragen: "Wann komt der Bus?" Ja, dat doen ze wel degelijk. Terwijl ik daarnet in de regen aan de bushalte stond nat te worden (want dat doe je dan meestal) hoorde ik het de ene Duitser aan de andere vragen. Als in een slechte mop, maar ik moest er wel mee lachen. Alsook met een Italiaanse eramusser die verkondigde dat hij speciaal was teruggevlogen naar Italië om te gaan stemmen en dat hij - nu Berlusconi er weer de plak mag zwaaien - afstand doet van zijn Italiaanse staatsburgerschap. Humor, 't is toch een belangrijk iets in het leven. Een moeilijk iets ook, als het op andere talen aankomt. Al is het mij deze week al gelukt om zowel met mijn Argentijnse kotgenoten als met mijn medestudenten telkens een rake grap in de groep te gooien! Het komt nog helemaal goed met mij.

Universiewat?

De voorbije dagen heb ik van enkelen horen waaien dat het allemaal niet zo bijster aangenaam is waar ze op dit moment mee bezig zijn: bachelorpapers, thesissen, proefexamens... Als het een troost kan zijn, ook hier is de berg taken waar de studenten zich doorheen moeten zien te worstelen onoverkomelijk groot geworden. Tijd om eens in actie te schieten dus. En tijd om even een balans op te maken van hoe het tot nu toe allemaal gelopen is, de hele uniefgerelateerde kant van het erasmusbestaan. Tot nu toe is die balans alvast positief. Voor wie het zich misschien nog afvroeg, intussen zijn alle punten van het vorige semester binnengesijpeld en mocht ik met enige vreugde vaststellen dat ik overal geslaagd was. Een kleine hip-hoera voor mezelf (en voor de proffen die naar alle waarschijnlijkheid met een zekere blindheid voor taalfouten mijn examens hebben verbeterd) De helft van de studiepunten voor dit jaar is binnen! De andere helft nog te gaan. En hoe loopt dat dan, die andere helft? Sinds ik vernam dat de Leuvense studenten geschiedenis van mijn jaar het sinds Pasen slechts met vier luttele uurtjes les per week moeten stellen, vind ik dat ik hier wel heel overvloedig aan mijn trekken kom. Dat terzijde zijn het - mijns inziens - wel interessantere dingen die we hier voorgeschoteld krijgen.

Zelfs de manier waarop proffen proberen om ons een beetje wijsheid bij te brengen, is soms best amusant. Zo mochten we ons vorige week verkleden als Guatemalteekse indigenas, met kleren die de prof voor de gelegenheid had meegebracht. Ze haalde spontaan haar indigena-getinte trouwjurk uit haar koffer en begon over haar boda in Guatemala te vertellen. Voor een andere prof moesten we een tekening maken over "honger" en dan voor de rest uitleggen waarom we dit of dat nu precies zus of zo hadden voorgesteld. (waarop Janne, mijn finse aulagenoot: "We zitten hier precies de lagere school") Iets waar ik mij helemaal niet aan stoorde. Terwijl je je in Leuven bij het toevallig tegenkomen van een professor op straat of in de gangen van een universiteitsgebouw tobbend loopt af te vragen of je nu wel of geen goeiedag moet zeggen en welke houding je je daarbij dient aan te meten, blijven de proffen hier bij wijze van spreken bijna staan om een klapke met u te doen. Twee weken geleden kreeg ik een mail van een prof: "Herlinde, ik ga binnenkort voor een paar dagen naar Leuven. Niets nodig? Als je wilt breng ik iets mee." Euhm? Of dat ander exemplaar, die bij het binnenkomen van zijn aula ziet dat enkel de erasmusstudenten op tijd zijn en daarop een joviaal gesprek op gang trekt over typisch Spaans voedsel en dat we dat toch moeten leren kennen en of we niet eens met hem op café willen gaan om een pint te gaan drinken. Wablief?

Voorlopig houd ik het - naast uiteraard de vele uren per dag die ik ik nu reeds blokkend achter mijn bureautje doorbreng, daarover bestaat geen twijfel. of misschien wel. - op uitgaan met erasmussers, dat lijkt me iets normaler.

Over bezoek (2) en zomer

Als de klok weer een uur wordt vooruitgedraaid, als lang in het park te liggen risicio's op een zonneslag met zich meebrengt, als je om tien uur 's avonds nog je deur uitkan zonder trui aan, als huiden wat bruiner en gezichten wat vrolijker worden... Als dat allemaal zomer is, dan is het hier zover. Met grote vreugde meld ik u dan ook haar intrede. En als binnenkort alle toeristen weer weg zijn, die pleinen en parken inpalmen om zon te kloppen alsof hun leven ervan af hangt, hebben de Madrilenen (ik voel mezelf zo vrij om mij nog even bij deze bevolkingsgroep te rekenen) de stad weer voor zich alleen!

Al stak het toerist-gehalte vorige week ook bij mij wel weer de kop op, toen de voltallige familie hier op bezoek was en ik tussen de lessen door met hen de stad doorkruiste. Ik zag met hen nogmaals het het koninklijk paleis (enkel van de buitenkant deze keer, wegens te veel andere toeristen die allemaal voor ons in de rij stonden), liep nogmaals door het Prado en ontdekte een nieuw park dat iets weghad van de tuinen van Versailles maar dan in het klein. Madrid, het blijft verbazen. Onder het motto "doe het eens andersom" liet ik mijn kotgenoten voor twee dagen achter en ging bij mijn bezoekers logeren. Nog eens samen met de broer en zussen gezelschapsspelletjes spelen, 's ochtends samen ontbijten, 's avonds samen gaan eten. Het was plezant om ze eens allemaal hier te hebben. Volgens mij hebben zij er ook van genoten. Vraagt u gerust eens na.

Nu is het wel even welletjes geweest met al die bezoekers. Deze maand wordt het weer erasmus ten top. Met picknicken in het park en uitgaan met onbekende mensen waar je dan eens een gezellig babbelke mee slaat. Het koorproject heb ik intussen trouwens alweer gelaten voor wat het was, het lag me toch niet helemaal. Terug naar de basics! Maar eerst, u raadt het al, een kleine selectie fotomateriaal:

Las hermanas: Nele (l.), Annelies en ikzelf

Ouders en broer.

Ik en mijn kleine (?) zus.
(ze groeien als kool, meneer)

Bezoek (1)

Na een paasweekend zonder al te veel sociale uitspattingen waar ik gebruik van maakte om de achterstand op schoolvlak een beetje weg te werken, kwam de eerste lading bezoek van het nieuwe semester. Isabel en Evelyn gaven een deel van hun paasvakantie in België op om naar Madrid te komen en deze erasmusdame gezelschap te houden. Ze zijn er niet echt rouwig om geweest. De twee actieve dames verkenden afwisselend alleen - als ik in de les zat - en met mij als gids de stad en haar contreien. Op drie dagen tijd kwamen El Escorial, Prado, Reina Sofia en een bezoek aan mijn faculteit aan de beurt. Met als rustpunten een heus koningsontbijt (Isabel haar woorden) en heerlijk avondmaal (mijn bescheiden mening) op het dakterras toe. Jawadde! Deze ochtend om zeven uur - na een nachtje slapen in de luchthaven wegens ontbrekende transportmogelijkheden om er op dat vroege uur te geraken - namen ze met pijn in het hart het vliegtuig terug richting België, om er de draad van de winterjassen en de bachelorspapers weer op te nemen. Ik denk dat ze toch een beetje hebben kunnen proeven van het erasmusleven, zo gingen we bijvoorbeeld tapas eten samen met andere erasmusvrienden die op hun beurt ook bezoek meebrachten. Een taalgerelateerde schets van de aanwezigen?

- Isabel en Evelyn: beheersen naast Vlaams tevens Engels en Frans.
- Herlinde: spreekt Vlaams, Engels en Spaans en af en toe een beetje Frans.
- Brusselaar 1: kan Frans en Spaans, een beetje Engels en een tikkel Vlaams.
- Brusselaar 2: spreekt Frans en eveneens een tikkel Vlaams.
- Frans meisje: kan Frans en Spaans.
- Fin: beheerst naast moedertaal ook Spaans en Engels, helaas geen Frans

Aan u om uit te vissen wie met wie kon communiceren, wie daar pogingen toe ondernam maar al snel strandde en wie er die avond helemaal geen woord met elkaar heeft gewisseld. Probeer in die omstandigheden maar eens een deftig groepsgesprek op gang te brengen, niet zo evident.

Het was leuk om samen met mijn bezoekers nog eens als toerist door eigen stad te lopen en nog maar eens buurten te ontdekken waar ik tot mijn verbazing nog nooit was geweest. Al was het maar om de laatste restjes reis weg te schudden en weer helemaal met mijn hoofd in Madrid te zijn. Vanaf zondag mag ik mijn kunnen als Madridexperte nog eens uit de doeken doen, want dan komt het grootst aantal bezoekers dat ik tot nu toe in één keer over de vloer kreeg, overgevlogen: moeke, vake, Pieter, Nele en Annelies komen gezellig citytripgewijs op bezoek. Later meer daarover!

Evelyn (l.) & Isabel

Churros

Andere lekkernij

Nog meer eten: ontbijt op het dakterras

München/Marokko

Terug van weggeweest! Een nieuw stukje van de wereld gezien en nu weer trouw achter mijn computer om een verslag neer te pennen. Leest u gerust even verder.

Eerst was er München, waar de temperaturen laag, de Duitsers talrijk en het voedsel overvloedig waren. De stad oogde mooi, de bevolking sympathiek. Ik moest er noodgedwongen mijn Duits van onder een intussen al laagje stof halen, een taal die intussen minder vlot gaat dan het Spaans. Gelukkig bestaan er dan noodoplossingen, die Engels heten. Mijn gastheer was van Engels/Duitse komaf dus het was voor één keer zelfs geen erasmusengels maar wel deftig Brits taalgebruik, waarbij slordigheden werden terechtgewezen en het accent wat werd opgepoetst.

Na thuiskomst en een korte nacht terug in Madrid ging het opnieuw richting luchthaven, dit keer met bestemming Marokko. Tien dagen met de rugzak van de ene plek naar de andere, nooit lang op één plaats blijvend maar wel steeds lang genoeg om telkens een flinke teug sfeer op te snuiven. Van Tangers - alwaar we gedropt werden op het Afrikaanse continent - ging het meteen naar Chefchauen, een dorpje iets meer naar het zuiden en ook bekend als la ciudad azul (de blauwe stad), waar we ons nog in het Spaans verstaanbaar konden maken. Naarmate we verder reisden naar het zuiden waren we op Frans en Arabisch aangewezen. Aangezien niemand van ons die laatste machtig was, heb ik mijn best gedaan om mijn Frans naar boven te halen, al was ook hier de Spaanse invloed weer te merken. Het was - zeker in het begin - sterk wennen aan de Marokkaanse bodem, met zijn mensen en gebruiken. Je wordt vanuit elke winkel toegeroepen en mensen komen op je af met de vraag van welk land je bent, hoe lang je al in Marokko vertoeft, wat je zoekt en vooral hoeveel je ervoor wil betalen. Wees vriendelijk maar direct, was de les die we al snel leerden. Sommige mensen zijn oprecht vriendelijk en geïnteresseerd in een leuke babbel, anderen worden enkel aangetrokken door die toeristische zak op de rug en proberen steevast wat dirhams of sigaretten los te peuteren. Eenmaal je aan dat fenomeen gewend bent, kan je wat relaxen en van Marokko genieten. Marokko met haar moskeeën en minaretten, haar Arabische cultuur, haar warme Afrikaanse zon (die geregeld voor dertig graden zorgde) en overal mensen. Na Chefchauen trokken we achtereenvolgens naar Mequinez, Fez en Marrakech, waar we telkens de medina (het oude stadsdeel) aandeden en waar het altijd een enorm bezige bedoening was. Stalletjes met alle mogelijke soeveniers, specerijen, levende kippen, halve koeien en hier en daar zelfs een kamelenkop... Mensen die af en aan lopen, plaats moeten maken voor een man die met zijn ezel passeert en voor kinderen die tussen dat alles door joelend achter een kameel aanhollen. Als westerling voor wie dit alles een nieuwe wereld leek, kwam ik ogen en oren tekort. We hebben in de oude stad buurten gezien waar het lijkt alsof de tijd een eeuw geleden is blijven stilstaan, vaak ook met armoede troef en we hebben de nieuwe stadsdelen gezien, met zijn cinema's en Dolce & Gebbana winkels. Ook in Marokko bestaan er extremen. Ik betrapte mezelf er wel op dat ik af en toe een wenkbrauw optrok als ik zag hoe sommige dingen eraan toe gingen. Eigen aan het westers-zijn denk ik. Deels omdat mijn reisgenoten de hygiëne van het op straat verkochte voedsel ook niet echt vertrouwden en deels omdat Marokko zo goedkoop is, zijn we al die tijd drie keer per dag uit gaan eten. Een luxe die ik mezelf nog nooit had toegekend en waar ik voor die ene keer stiekem echt wel erg van heb genoten. Na Marrakech, een stad die me overigens niet zo beviel wegens nu al overbevolkt door de toeristen, hadden we genoeg steden gezien en besloten voor de laatste twee dagen richting oceaan te trekken met Essauira als eindstop. Vandaar ging het dan in één trek, per bus, per nachttrein en per vliegtuig terug naar Madrid. Einde van een bijzondere vakantie. Spijtig dat het erop zit maar een verademing om terug thuis te zijn. Tien dagen constant met z'n drieën op schok zijn vergt wat energie, al had ik echt geluk mijn mijn reisgenoten, Dimitris (de Griek) en Janne (de Fin). Finnen hebben het blijkbaar soms moeilijk met de hartelijkheid van Marokkanen en ik denk Janne blij is dat hij terug is in het westerse Madrid. Dimitris daarentegen bleef steeds de vrolijkheid zelve, bewerend dat Griekenland het Marokko van Europa is. Al weet ik uiteraard niet wat daarvan aan is. Als ik ooit richting Peloponnesos afzak zal ik me alvast hoeden voor kamelenkoppen.

Soit, omdat foto's vaak verteerbaarder zijn dan alle vertogen die ik hier neerpen: een selectie, afkomstig van zowel mijn eigen als van Dimitris zijn camera.

Rifgebergte

Chefchauen, de blauwe stad

Wol bewerken als een eeuw geleden
Compagnons. Dimitris (links) en Janne

Fez

Palacio El-Badi

De reisgenoten

Zonsondergang in Essauira

Van een local

Plots was het al begin maart. Beseffen dat je er al zes maanden in Spanje hebt opzitten en dat er nog maar vier maanden op het programma staan. Ook u mag beseffen, trouwe bezoeker, dat deze blog al over de helft zit. Misschien bent u daar rouwig om, misschien heel blij. Dat staat u volledig vrij!

Voorlopig lijkt het wel te lukken om van Madrid (de stad waarover Kommil Foo trouwens ooit een lied maakte) te genieten: het was hier weer enkele dagen twintig graden warm. Tijdens de siësta middagdutten op het grasperkje van de unief. Lezen in de zon op het dakterras. Churos - een plaatselijke specialiteit, ongezond maar lekker- eten in de zon.... De uren die ik niet in de aula doorbreng kan ik er maar beter van genieten: ik telde zonet even dat ik 21 uur les heb per week! Dat is veel meer dan het voor geschiedenisstudenten in Leuven ooit is geweest of zal zijn. Ach. Op weg naar en van de les maak je ook wel af en toe eens iets bijzonders mee. Een busstaking in Madrid, bijvoorbeeld. Waar je dan, als je uiteindelijk een bus hebt gevonden die wilt stoppen aan je halte, jezelf tussen een massa Madrilenen moet zien te wringen. Gevolg? Spaans temperament in het kwadraat. Al had de hele situatie ook wel iets lachwekkend. Iets anders waar ik me nog steeds mee bezighoud hier, is zingen. Vorige vrijdag hadden we met het koor ons eerste echte concert, met barokorekst en al. Dat was fijn. Minstens even fijn was het feestje achteraf: tapas gaan eten met een hele bende Spanjaarden die - nadat ze allemaal eens kwamen vragen hoe mijn naam weer precies uitgesproken dient te worden en van waar ik dan exact afkomstig ben - zich ontpopten tot geduldige gesprekspartners, die het zelfs niet erge leken te vinden wanneer ik voor de zeoveelste keer om woorden-uitleg vroeg. Het is echt niet evident om de conversaties van een hoopje Spaans volk bij elkaar te kunnen volgen, maar ik deed toch mijn best om er zelf ook af en toe iets zinnigs tusssen te werpen. Uitgaan met Spanjaarden was eens iets anders dan met het Erasmusvolkje. Na een half jaar enkel erasmusser zijn, voel je je eindelijk eens een beetje mee een local.

Nu ik dat stadium net heb bereikt laat ik het vertrouwde weer efkes achter om mezelf voor twee weken richting buitenland te begeven. Meer bepaald naar Duitsland en Marokko. Staan in Duitsland op het programma: München. Voor Marokko wordt dat onder andere: Fez, Meknes en Marrakesh. En of ik er zin in heb! Waarschijnlijk zal u hier dus twee weken niets van mij horen. Maar aan alle bezorgde mama's, papa's en toegewijde vrienden: maak u niet ongerust, ik stel het goed. Kom zeker zo rond Pasen nog eens een kijkje nemen, dan is hier hopelijk een uitgebreid verslag te vinden. Tot dan!

Segovia - las fotos

Et voila: het beeldmateriaal. De foto's zijn van mijn eigen en van Imo haar iets vakkundigere hand.

De kathedraal...

... en Lorenzo die daar even voor gaat zitten

Groepspicture bij het álcazar (oftewel Disney-kasteel)

Een kunstje.

Romeins aquaduct bij nacht (en een speciaal effectje van Imo haar fototoestel)

Segovia

Zoals aangekondigd waren er plannen in de maak om richting Segovia te sporen. Een leuk tripje was het resultaat. Na twee uurtjes trein richting noorden waren we ter plaatse. Een feeëriek stadje met middeleeuwse trekken en alles wat daarbijhoort aan kathedralen, kerken en zelfs een heus alcázar, een burcht waarop Disney zich volgens de legenden zou geïnspireerd hebben voor een der droomkastelen in een der sprookjes. Het zou er allemaal betoverdend zuiders kunnen hebben uitgezien, helaas zat het weer niet echt mee. Met veel Duits/Italiaans tandengeklapper en lange koffiepauzes in Segoviaanse cafés als gevolg. De Italiaanse helft van het fijne gezelschap waar ik dit keer mee op verkenning ging bestond volledig uit nog onbekende gezichten. Nieuwe mensen leren kennen lukt niet als je geforceerd met de nieuwe erasmussers op café gaat, wel als je samen een tripje maakt. Dat is althans het advies dat ik mezelf dan maar heb gegeven. Naar goede gewoonte werd ook dit keer weer een heel aantal megabytes aan fotomateriaal verzameld. Bij een volgende gelegenheid krijgt u daar ook weer een glimp van te zien.

Dan wil ik nu graag nog even aan de wereld bekend maken wat voor een rompslomp erasmus soms kan zijn. Ik denk dat ik daar tot nu toe nog nooit iets over heb gezegd maar vandaag... Welja, ik licht u even in. Nieuw semester, nieuwe proffen, nieuwe eisen. "Ik wil dat jullie regelmatig gebruik maken van het online forum. Zoniet kan je niet slagen voor mijn vak". "Fijn zo," denk ik en bij mijn thuiskomst wil ik - zoals het een voorbeeldige student betaamt - meteen even checken of ik kan inloggen. Niet dus. Hop naar het Erasmussecretariaat. Je moet je paswoord bij de professor zelf gaan halen. Ah, goed. De volgende dag ga ik aldus naar de professor. "Ik kan dat nu niet geven, kom straks maar naar mijn kantoor." Geen probleem. Nog steeds opgewekt hops ik richting deur van de professor. Klop. Een secretaresse op reeds pensioensgerechtigde leeftijd doet open. Waarvoor het is, vraagt ze. Ik haal mijn beste Spaans naar boven en leg uit dat ik een paswoord nodig heb voor de Campus Virtual en dat ik professor Otero Carvajal moet hebben.

- Meneer Otero Carvajal kan u niet helpen
> Maar ik moest naar zijn bureau komen
- Ge moet naar uw eigen professor gaan.
> Awel.
- Awel wat? De decaan houdt zich hier niet mee bezig
> Maar ik zoek professor Otero Carvajal!
- En ik zeg u dat die u hier niet mee kan helpen. Ga naar uw professor!
> Otero Carvajal IS mijn professor!!
- Ah
...
> Wel, mag ik nu binnen?
- Hij is er niet.

Zucht. Ik vraag wanneer ik hem dan wel kan bereiken. Hij is in vergadering zegt ze maar die kan elk moment gedaan zijn. Ik moet in een ratito nog eens terugkomen. Een klein ogenblikje dus. Na tot drie keer toe na een ratito te zijn teruggekeerd besluit ik moedeloos om mijn pogingen te staken en het morgen opnieuw te proberen. De volgende dag dus klop ik opnieuw op de deur. Opnieuw de pensioengerechtigde secretaresse. Ze wil me weer uitvragen waarvoor het precies is, als ik net de professor voorbijwandelt. Chanceke. Ik mag naar zijn bureau. Ook hij slaagt er echter niet in om mij in te loggen. "Ge moet daarvoor naar het Erasmussecretariaat gaan," zegt hij. "Maar daar kom ik van." "Ja, ga toch maar. Haal daar uw code en kom dan terug." Oké. Opnieuw naar start. Terug beneden lijkt niemand te weten waarover ik het heb. "Ge moet dat bij uw professor gaan halen" was weer wat ik te horen kreeg. Ja maar daar KOM ik net van! Nadat zowat de hele dienst van het erasmuskantoor de revue was gepasseerd, komt er een man naar mij. Dat hij net telefoon had gekregen van de bewuste professor. Ik moest terug naar boven gaan. Het was geregeld. Wel heb je ooit. Amehoela!

Over populatie en vegetatie

Het is gebeurd. Ik heb kennis gemaakt met de nieuwe erasmuspopulatie die dit semester mee de stad gaat bevolken. Vorige donderdag ging ik een avondje stappen met de nieuwen. Nieuw enthousiast geweld waar ik mij, hoewel slechts één semester aan ervaring rijker, niet helemaal meer bij voelde horen. Ze spraken Spaans met nog meer haar op dan het mijne, vroegen mij hoe je het best de bus kan nemen naar Granada en hoe het metro-abonoment hier precies werkt. Nieuwe fase. Nieuwe vrienden maken. Nieuwe gsm-nummers in mijn movíl. Intussen blijf ik vooral tijd spenderen met iets minder nieuweren die ook hier gaan blijven. Ook Spaanssprekenden blijven een interessante bron. Nadat het hier vorige week al eens Argentijns verjaardagsfeestje was, waren er ook deze week een aantal Argentijnse vrienden en familielieden van Carolina op bezoek. Daaronder een meisje van achttien, die bezig is aan een rondreis door Europa en dus ook even Madrid aan doet. “Wow. Is dat de gewoonte in Argentinië?” Blijkbaar wel want woensdag stond hier een andere Argentijnse blonde jongeman voor de deur. Blond omdat zijn grootouders Tsjechen zijn. Argentijn omdat hij in Argentinië placht te wonen. Even oud als ik en eveneens bezig aan een rondreis door Europa. Gisterenavond was het hier een gezellige boel. Ik kookte voor een bende Argentijnen en Duitsers, waarna we uren rond de tafel zaten om te palaveren over vanalles en nog wat. Ik leerde bijvoorbeeld over de corralito, de economische crisis die in 2001 Argentinië op zijn kop zette. En over het Duitse onderwijssysteem, waar de kinderen op tienjarige leeftijd op basis van een een soort proef worden ingedeeld in het Gymnasium, Realschule of Hauptschule, wat meteen ook al bepaalt of ze later naar de universiteit mogen of niet. Stel je voor! Na de lekkere maaltijd (al zeg ik het zelf) ging het dan naar een barretje in de buurt waar de Argentijn ons elk op een mojito trakteerde. Viva Argentina!
Hoewel ze soms toch een beetje raar denken, die Argentijnen. Carolina ondtekte een paar dagen terug per toeval dat haar op-sterven-na-dode plant helemaal herleefde door de radio naast het arme gewas wat vaker te laten spelen. Een mirakel! Ook ik werd opgeroepen om naar het wonder te gaan kijken. Ik wilde nog zeggen dat planten niet kunnen horen en dat voor de correlatie radio/herleving van de plant dus waarschijnlijk geen causaal aanwijsbare reden bestaat maar aangezien de sfeer bederven niet in mijn karakter ligt, hield ik mijn mond. Toen ik vanmorgen nog wat slaperig de keuken binnenwandelde zag ik tot mijn verbazing dat er deze keer een andere plant op de vensterbank stond, naast de radio waaruit een zoetgevooisde Spaanse stem oprees. Blijkbaar helpen nieuwsuitzendingen ook? Ik denk dat ik ga ingrijpen als ze ooit beslissen een binnenhuisorkest te laten aanrukken om de hele vegetatie van ons apartement in één keer te behandelen.

Er is een plan in de maak om morgen richting Segovia te gaan. Als dat zou lukken, dan krijgt u daar ook wel weer een verslagje van. Het gaat u ginder allen goed!

Straffe start

Ik weet niet of ik deze blog moet inzetten met een luide vreugdekreet omwille van het eindelijk voorbij zijn van mijn examens of met veel awoe-geroep omdat het nieuwe semester intussen ook alweer begonnen is. Een weekendje vrijaf is al wat ze de studenten hier gunnen maar ik heb er wel op en top van genoten. Zaterdag deed ik dat in het park, liggend in de zon, lezend in een pas aangeschafte reisgids over Marokko, waar ik als mij exact over een maand ga bevinden. Jochei! Voor zondag had ik samen met Romy en Imo, twee Duitse mädchen, een ontdekkingstocht door Madrid op touw gezet. Doel? Naar plaatsen gaan die we daarvoor nog niet kenden en dingen doen die we daarvoor nog niet hadden gedaan. Toerist in eigen stad dus. Het resultaat mocht er best wezen. We klommen op standbeelden op Plaza de España, ontdekten Madrid haar eigenste (zij het in iets modernere versie) torens van Pisa en ontdekten een prachtige buurt die ik daarvoor nog nooit had gezien. La Latina, één van de oudste delen van Madrid, waar de moorse bevolking altijd heeft gewoond. Een wirwar van kleine straatjes, met hier en daar een arabisch geïnspireerde tuin en - de leukste ontdekking van allemaal - heerlijk barretjes die nu al tot mijn favorieten behoren en waar ik zeker nog vaak ga teruggaan. Wat is het leven mooi!

Dat dacht ik tenminste tot ik vanmorgen op een ontiegelijk vroeg uur - naar Spaanse normen toch - mijn bed uitmoest om de universitaire draad weer op te pikken. Universiteit alsof ze nooit was weggeweest (en eigenlijk is dat ook wel zo). Het semester heeft heel veel Zuid - en Midden - Amerika in petto. En ook veel werk, zo werd vandaag al duidelijk. Op die ene professor na die toen hij hoorde dat ik uit België kom en Vlaams ben vroeg of ik dan tot "het machtige deel van het land" behoorde, gaven alle professoren meteen te kennen wat ze van ons verwachten dit semester. Deze mevrouw hier moet in Madrid iemand zien te vinden die uit México of Guatemala komt, liefst zelfs een indigena, en daar dan een interview van afnemen. Euhm? Een onderzoek doen naar wat precies het aandeel van Madrid is in in de ontwikkelingssamenwerking. Huh? En een presentatie geven voor al mijn medestudenten over spanningen tussen verschillende bevolkingsgroepen in Midden-Amerika. Het is niet meteen de angst voor het grote publiek die mij parten speelt: waar het gemiddeld aantal mede-aula-genoten in het vorige semester nog pakweg een dertigtal betrof lijkt dat nu te zijn teruggelopen naar gemiddeld tien studenten. Ik ben alleen een beetje bang dat ik hier mijn vrijheid in rook zal zien opgaan. Hallo? Krijg ik alsjeblief nog een beetje tijd om op reis te gaan en bezoek te ontvangen? Yo soy erasmus! Mijn leeromgeving lijkt het soms een beetje te vergeten.

La Latina

Romy die niet meer van het standbeeld geraakt
(en ik die dat grappig vind)

Zapatero

Heerlijk cafeeke